Belevenissen van een kersverse geleidehond.
De eerste paar dagen voelde ik me voornamelijk erg onzeker. Wie is deze hond? Omdat ik niet kan zien, moet ik het in de communicatie hebben van gesproken woord. Maar Mees praat met zijn lichaam. Ik zet dus al mijn andere zintuigen op scherp om hem te leren kennen. Dat dat nog niet zo is, bleek toen hij in de kamer poepte. Ik had de signalen dat hij naar buiten wilde niet opgevangen. Een heel gedoe om op te ruimen als je niet kunt zien.
Gisteren had ik voor het eerst het blije gevoel van de matching weer terug. We hebben lekker samen op de grond zitten spelen. Hij vindt het heerlijk op de kong te bijten, hem zelf in de lucht te gooien en erachteraan te rennen. Hij brengt hem ook bij mij. Alleen als hij hem in mijn hand legt, gooi ik hem weg, want als hij hem op de grond laat vallen, kan ik het niet vinden.
Zo samen op de grond zittend, kan ik hem ook helemaal aftasten om zijn lijf te leren kennen en hoe hij beweegt. Ik heb al gemerkt dat ik voorzichtig moet
zijn met naar voren komen, want ik heb mijn neus al twee keer gestoten aan zijn kop als hij omhoog komt. Hij springt makkelijk op. Ook bijt hij graag in
mijn handen, daar moet ik voorzichtig mee zijn, want hij kan onstuimig zijn en per ongeluk te hard bijten.
Loes en Mees hebben gisteren ook voor het eerst wat langer samen gespeeld. Ook Loes moet grenzen stellen aan het bijten. We hoorden een piep en ze lliep
meteen weg: als je te hard bijt, speel ik niet meer met je. Zo doe je dat. We hebben echt zitten genieten van die twee. We hebben ook een tijd zitten knuffelen:
Loes lag tussen Toms benen opgekruld, Mees languit onder mijn benen op de grond. Het was voor mij echt een omslagpunt in de aflevering. Hij wordt nu ook
Rustiger, gaat vaker uit zichzelf op het bed liggen als we bv. gespeeld hebben.
Zo meteen komt Frank en gaan we weer aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten