vakantie

Belevenissen van een kersverse geleidehond

We hebben erover gestemd en overlegd met Desudo en… Nederland heeft weer niet gewonnen, we gaan van 7 tot 14 juli naar Frankrijk op vakantie met de honden.

We kregen een mail van iemand die ook veel wandelt met haar hond. Wij kennen haar van eerdere wandelvakanties met Edogation: overdag wandelen met een groep mensen en honden, ’s avonds kamperen. Edogation bestaat helaas niet meer, maar er is Dogtravel. Dogtravel organiseert ook wandelvakanties voor mens en hond.

In Nederland was alles vol, maar in Frankrijk was nog plaats. We zitten in Chaumont, in de zuidelijke Champagnestreek, ten oosten van Parijs. Nog behoorlijk noordelijk dus, maar dat is alleen maar prettig voor een actieve vakantie. We verblijven in een oude watermolen. Op het terrein is een boomgaard en in het riviertje de Marne kunnen we zwemmen en kanoën.

We gaan met de Thalys, dan zijn we in drie uur van Schiphol naar Parijs. In Parijs moeten we van guard du nord naar Paris este, Parijs Oost. Het is niet ver en we zouden het met navigatie wel kunnen lopen, maar ons Frans hè… Het is net goed genoeg om de weg te vragen, maar dan gaan ze terugrebbelen… Als je dan kunt zien, kom je met handen en voeten ook nog een heel eind, maar die non-verbale communicatie missen wij nou net. In Duitsland of Engeland hadden we het gedaan, maar niet in Frankrijk.

Vorig jaar gingen we naar Antwerpen om Maikel en Geert, twee klanten van Desudo die een sponsorloop hadden ondernomen van Lelystad naar Antwerpen, feestelijk binnen te halen. Het kostte ons toen heel veel moeite om het station van Antwerpen uit te komen, maar toen konden we de weg vragen.

Iemand van Dogtravel komt ons in Parijs tegemoet reizen, zodat we samen kunnen overstappen, goeie service.

De wandelingen variëren in lengte van zes tot twintig kilometer. Als de wandeling te lang wordt, kun je tussendoor worden opgehaald en met de auto terug. Als je een dag niet mee wilt wandelen is dat ook geen probleem.

Het terrein is heuvelachtig. Vorig jaar hebben wij in de Franse Alpen gelopen en dit is minder zwaar, dus dat komt wel goed. Maar voor Loes en Mees is het allemaal nieuw, dus is het fijn als we de inspanningen die ze moeten leveren kunnen doseren. Ze komen al aardig in conditie. (als ze worden afgeleverd, moeten ze die nog opbouwen, in de kennel lopen ze veel minder dan bij ons).

Tijdens de wandelingen kunnen de honden zoveel mogelijk loslopen.

Voor ons is het prettig dat we op dezelfde locatie blijven, dan leren we daar de weg en hoeven we niet elke avond een nieuwe route naar de toiletten te leren, zoals dat moet wanneer je van camping naar camping trekt.

Al met al hebben we er erg veel zin in. En u zult natuurlijk lezen hoe het was.

De patstelling

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Wij hebben allerlei speelgoed voor de honden, in al die jaren hebben we heel wat verzameld. Spelletjes waarbij ze moeten nadenken zijn een leuke uitdaging voor ze.

Wij hebben een dogpyramid. Het is een holle piramide met aan de bovenkant een gat. Aan de onderkant is hij verzwaard, zodat hij altijd weer overeind komt als hij omvalt.

We doen wat brokjes erin, de hond moet ontdekken hoe hij die eruit krijgt.

Dat was niet moeilijk voor Loes en Mees, intelligente honden als ze zijn. Meppen met je poot levert wat op. Mees is het fanatiekst, Loes loopt erachteraan en probeert de brokjes waarvoor Mees zich uitslooft weg te kapen. We zaten oplettend te luisteren wat er gebeurde, want ze hadden nog nooit samen met eén speeltje gespeeld; Maar ze deden het met vriendelijke competitie.

Om Loes ook aan bod te laten komen, hield ik Mees even bij me. Loes timmerde vol overgave het ding de kamer door,Mees bleef netjes zitten.

Op een gegeven moment ging zijn kop naar beneden en wilde hij in beweging komen. Ik zei Nee, hij moest zich even afzijdig houden. Maar Loes deed ook niks meer, stond voor Mees te kijken. Dat duurde zo een tijdje, totdat we erachter kwamen dat de piramide tussen Mees zijn voorpoten stond. Mees mocht hem niet pakken, Loes durfde niet, wilde niet, in ieder geval deed ze het niet. Wat een patstelling; En als je allebei niet kan zien, duurt het even voordat je erachter bent wat er aan de hand is.

Mooi dat Mees bleef zitten met dat ding tussen zijn poten. Toen we het er weghaalde kon Loes weer haar gang gaan.

De patstelling

Een fantastisch gevoel voor richting

Belevenissen van een kersverse geleidehond.

Vorige week waren Mees en ik in een stuk bos waar ik nog niet eerder alleen was geweest. Mees liep los, ik volgde het pad met mijn stok.

We moesten terug, want mijn bus zou gaan en die rijdt maar eén keer in het uur, die wilden we niet missen. Ik wist niet precies welke kant ik op moest. Ik heb een navigatieprogrammatje op mijn iphone waarmee ik heel makkelijk overal punten kan aanmaken, ook in het bos. Ik had een punt gemaakt bij een bruggetje, daar moest ik naartoe terug. Ik deed Mees het tuig om en liet hem zelf bepalen welke kant we op moesten. Ik had even stilgestaan omdat Mees speelde met een andere hond en de navigatie werkt het best als je in beweging bent.

Mees liep zeer beslist met mij weg. Of we op een pad liepen, weet ik niet. Ik weet wel zeker dat we een grasveld dwars overstaken. Toen we bij een duidelijk voelbaar schelpenpad kwamen, voelde ik zijn kop van links naar rechs gaan. Ik zei niks en Mees ging zeer zelfverzekerd naar rechts. Ik controleerde de richting met behulp van het navigatiepunt en ja! we gingen goed. Voor ik het wist stond ik weer op het bruggetje!

Ik vind het niet belangrijk of Mees de paden neemt of niet, we lopen niet op straat. Het is voor mij goud waard dat hij me terugbrengt naar mijn uitgangspunt, zonder dat ik ergens over val of tegenaan loop. Maar dit is mijn persoonlijke opvatting. Desudo leerr de honden tenslotte niet in het bos te werken.

Maar ook op straat heeft Mees, en ook Loes, een heel goed oriëntatievermogen. Gisteren liepen we een lange route terug uit het bos. We hadden die alleen nog op de heenweg gelopen, maar Mees en Loes wisten hem allebei te vinden, inclusief oversteekpunten. Wat een kanjers!

Het gaat niet altijd goed hoor. Ik dacht dat Mees een route zou herkennen die hij al twee keer gelopen had, maar in plaats van linksaf te gaan, liep hij naar een Moskee. Hij vond zeker dat ik nog wat culturele vorming nodig had…

Les bij opticien Specsavers

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Stichting Desudo Blindengeleidehonden is nu goed doel voor stichting Specsavers Steunt. Om hieraan aandacht te schenken, gaf Desudo gisteren een les voor de deur van het fileaal in Lelystad. Mees en ik waren er ook bij.

Het was spannend, want Fem, de puppywalker van Mees, was er ook met haar nieuwe pup Nadal. Hij negeerde ze keurig, zolang hij nog in tuig was.

We gingen oefenen om eten op straat te negeren. Je hebt altijd wat publiek en zoiets spreekt de mensen aan. Susan van Desudo strooide eerst gewone brokjes op de grond en gaf nog wat instructies aan de puppywalkers: loop met en slappe lijn, houd de aandacht van je hond goed vast, beloon wanneer hij ernaar kijkt, maar het niet pakt. Pakt hij het toch, maak er dan geen drama van, dan valt er gewoon nog wat te oefenen.

Mees en ik gingen er eerst langs. Ik vond het spannend, wist niet zeker wat hij zou doen, hij is tenslotte een snuffelaar. Maar we liepen er gewoon overheen.

Alle jonge honden liepen er netjes langs, soms met wat hulp van lekkers in de hand van de puppywalker, soms zelfstandig.

De volgende keer zette Susan een bakje met worst op de grond. Mees beschouwde het als een obstakel en leidde me eromheen. José van Desudo stond links van mij en Mees had gezien dat zij worst had. Ik had het ook, maar dat zag hij op dat moment niet. Hij ontweek dus keurig de worst op de grond, maar ging daarna richting José…, iedereen lachen. Ik merkte dat hij duidelijk van zijn route afweek, dus ik corrigeerde hem met: nee, let op. Toen ik hem daarna zijn tuig afdeed om Fem de gelegenheid te geven hem te begroeten, ging ook zijn kop meteen naar de grond: ik ben er net langs gelopen, maar nu ga ik kijken of het er nog ligt. Dat mocht hij niet, maar hij kreeg wel een lekker stuk worst van mij voor zijn goede prestatie.

trainen bij de hondensportvereniging

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Wij vinden het leuk om buiten het geleidewerk ook ander werk te doen met de honden. We zijn met het hele gezin lid bij Hondensportvereniging Dronten. Met onze vorige honden Enya en Elmar hebben we dat ook gedaan en het is altijd goed bevallen. Het is leuk om te doen en goed voor de band met de hond. De honden doen ook even iets heel anders en we oefenen dat ze zich concentreren met andere honden om zich heen.

Met Loes en Mees beginnen we weer van voren af aan, met gehoorzame hond 1. Veel oefeningen die daarin zitten kennen ze al, maar anderen ook niet. Bovendien, oefeningen die ze al kennen kunnen ze in een andere omgeving, contekst, weer heel anders uitvoeren dan binnenshuis. Buiten is Mees veel sneller afgeleid dan binnen. Het is toch minstens zo lekker om met je neus in het gras te lopen dan netjes de baas te volgen. Loes volgt prachtig! Ze loopt als een paradepaardje.  

Het hier komen doen ze heel goed. De hond blijft dan even bij een trainer zitten. Loes en Mees kunnen dat zonder dat ze hoeven te worden vastgehouden. Als ik Mees dan roep, fluit, (wij fluiten, maar in deze training moeten we roepen, dat gaat ook) vliegen bij de trainer de kluiten om de oren als Mees vertrekt. De eerste keer kwam hij wel, maar ging helemaal scheef zitten. Toen ik niet snel genoeg reageerde, piepte hij er weer tussenuit. Dat is nu over.

Soms zijn oefeningen net even anders dan dat Loe sen Mees het geleerd hebben. Ze hebben bv. geleerd te volgen aan een slappe lijn, met het commando volg. Maar in de gehoorzame hond-training heet dat wandelen zonder trekken, met het commando wandel. Dat gaan we niet veranderen, dat vinden we te verwarrend.

Nieuw voor ze is het vooruit sturen. De hond moet van je weglopen, naar een bepaalde plaats. Die plaats wordt nu gemarkeerd door een bakje met…. Een brokje erin. Hond in het bakkie dus, dat hebben ze zo door en de kluiten vliegen me weer om de oren als ik Mees nu vooruit stuur.

Na afloop zijn ze moe, maar ze moeten nog wel naar huis werken. Maar thuis kunnen ze lekker uitrusten.

samen werken

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Mees en ik zijn nu ruim twee maanden samen aan het werk. Er zit heel goede voortgang in, we groeien, er komt steeds meer wederzijds vertrouwen.

De route naar het station kent hij nu heel goed. Binnenkort gaan we de alternatieve route erbij pakken. Er is een punt waarop we rechtsaf gaan =route naar station of stad, linksaf =de wijk de Gondel in, verschillende rondjes in tuig richting park en bos. Links vindt Mees leuker dan rechts… Komen wij langs dat punt, dan wil hij naar links. Gaan we dan naar rechts, dan gaat hij even heeeeeel langzaam lopen. Soms kan hij de stoep en de zebra opeens niet meer vinden… Zijn we daaroverheen, dan loopt hij wel weer. Zo gaat het ook met de direnwinkel: er is daar een lastige, drukke oversteek, die hij op deh heenweg heel goed doet, maar die hij op de terugweg toch zo moeilijk weer kan vinden…

We kunnen naar en van het station ook met de bus. Er zijn verschillende bushaltes met verschillende routes. We wisselen het lopen af met de verschillende busmogelijkheden. Laatst zijn we uitgestapt bij een halte die nieuw was voor Loes en Mees. We weten ongeveer de route naar huis, maar niet precies. We zijn gaan lopen en ze hadden binnen de kortste keren de juiste route naar huis gevonden. Die route sluit aan op een rondje dat we weleens lopen. Vanmorgen liepen Mees en ik dat rondje, voordat we boodschappen gingen doen. We moesten een straatje oversteken en  toen ik over zei, deed Mees dat maar bleef daarna staan. Toen ik vooraan zei, begon hij naar beneden te lopen. Daaraan herkende ik waar we waren: op het punt waar de route die ik zojuist beschreef aansluit op dit rondje. Fantastisch, wat een inzicht. Hij ziet dus die mogelijkheid, terwijl we die route naar de bushalte nog nooit andersom gelopen hebben. Hij was weliswaar naar rechts overgestoken in plaats van rechtdoor, maar ik heb hem toch beloond voor zijn inzicht, wat ben ik daar blij mee.

Het reizen gaat ook goed. Hij vindt vrij gemakkelijk een trap op het perron, ook als hij er 180 graden voor moet draaien. Alleen als het heel druk is en er veel mensen voor de trap staan, ziet hij hem weleens niet. Laatst hadden we een Duitse trein en een mega groot gat tussen perron en trein. Mees gaf hem mooi aan, ging met zijn voorpoten op de tree staan, maar gleed weg, jammer. Hij stapte toch in. Hij vond het wel spannend, moest even schudden. Ik laat hem alleen even weten dat ik begrijp dat het spannend is, maar meer aandacht wilde ik er niet aan besteden, dan wordt het alleen maar groter en spannender voor hem. Hij is dat soort dingen ook vrij makkelijk weer kwijt, houdt weinig spanning vast.

De boodschappen bij c1000 doen we een beetje anders nu. Eerst liepen Mees en ik in tuig door de winkel met een helper met een mandje. Maar Mees zit steeds met zijn neus in de mand, vooral als er salami in ligt hmmmm dat ruikt zo lekker. We nemen dus nu een karretje. Loes kent het al, maar nu moet Mees ook leren naar de karretjes te gaan. Hij doet het al goed, al loopt hij nog niet altijd tussen de goede buizen waar de karretjes staan, geeft niet, kwestie van doen en hij leert snel. Dan met het karretje naar de ingang, dat is wat gedoe. Mees in mijn linkerhand, karretje achter me aan. Als je dat met eén hand doet, gaat dat ding alle kanten op slingeren. Maargoed, het is maar een paar stappen naar de ingang. Mees vindt het nog wel vreemd, dat slingerende karretje achter mij. Dan gaan we naar de inpakbalie, ik doe Mees zijn tuig af en we lopen met Mees volgend aan de lijn en de helper door de winkel. De helper houd the tkarretje aan de voorkant vast, ik aan de achterkant. Daarna moet het karretje weer terug. Het is wat meer gedoe, maar ik kon Mees ook weer wat nieuws leren, altijd leuk. Het is voor de helper in de winkel makkelijker zo en Mees kan niet meer met zijn neus mijn boodschappen verkennen.

Nog eén grappig dingetje dan: laatst liepen we op een rustig fietspad. Puppywalker petra liep erbij en vertelde me dat Mees vogels en andere bewegende dingen zoals waaiende blaadjes nakijkt. Hij draait dan met zijn kop en dat voel ik in de beugel. Dat maakt dat ik lekkermet hem meeslinger, achter de volgeltjes en de waaiende blaadjes aan. Hij doet zijn werk,, ik merk het niet. Voor mij ontwijkt hij gewoon dingen, maar het ziet er grappig uit.

topdag voor mens en dier

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Loes en Mees hebben hun eerste langere wandeltocht gemaakt. Wij waren met twee vrienden die ook een geleidehond hebben. Gewapend met kennis van de omgeving, navigatiespeeltjes, de honden, gezond verstand en onze ‘Hollandse mond’ vinden wij onze weg.

In Nunspeet ontmoetten we elkaar. We liepen met zijn vieren achter elkaar, Mees op de derde positie. Dat vond hij maar niks. Hij demarreerde tussen onze voorganger en haar hond door… Het kostte me wat moeite om hem erachter te houden.

Zodra we op een pad waren dat voor ons goed begaanbaar is lieten we de honden los. Een voor ons goed begaanbaar pad hoeft niet per se een glad geplaveid pad te zijn. Je raakt eraan gewend om oneffenheden zoals boomwortels op te vangen, tot op zekere hoogte… Het moet wel goed voelbaar zijn met je voeten en er moet een duidelijk verschil zijn tussen pad en berm.

Op een zanderige open plek pauzeerden we even. WE zaten op de grond en omdat we aan het eten waren, wilde ik Mees bij me hebben. Ik wil niet het risico lopen dat hij bij andere mensen het brood uit hun handen probeert te eten. Je hoort hem pas als hij al vlak bij je is en dan heb je niet veel tijd meer om je boterham in veiligheid te brengen als je op de grond zit. Ik weet niet hoe Mees daarin is, maar ik wilde het niet afwachten. Ik riep hem dus bij me, maar niet komen. Ik wil het ‘melden’ niet te vaak herhalen, dus ik wachtte af. Toen hij na nog een keer roepen niet kwam ging ik af op het geluid van zijn bel dat ik hoorde. Hij lag languit op zijn zij in een zelfgegraven kuil. Wat gunde ik hem dat graag. Als ik dat had kunnen zien, had ik hem niet geroepen, maar dat is niet zo en nu moest ik het wel afmaken; Want melden is melden. Hij kwam en ging toen maar een kuil graven terwijl hij vlak bij me was… Toen we wegliepen, ontdekten we dat er 20 meter bij ons vandaan een picknicktafel stond, tja, dat kan je gebeuren. Zo hebben we eens in de stromende regen gestaan, terwijl we 50 meter verderop onder een tunneltje hadden kunnen schuilen…

Weer op pad namen we de honden in tuig, omdat we wat paadjes wilde zoeken. Op een gegeven moment zei een van ons: volgens mij lopen we niet meer op een pad. Ach, wat maakt het uit, de honden leiden wel en we hebben kompas. Dat kan je nou doen met een geleidehond, dat is ook vrijheid.

Maar Mees vindt dat we op de gebaande paden moeten lopen. Hij draaide scherp naar links en bereikte snel over een paar omgevallen boomstammen een pad. Pfff, ik moest wel even heel snel meestappen, dat mag wel wat voorzichtiger jongeman. Ik had eerder met hem in het bos gewerkt en toen was hij inderdaad een stuk voorzichtiger. Maar met andere honden erbij die ook nog voor hem lopen is de druk veel groter. Hij had ook de kortste weg genomen, want de ervaren hond van mijn vriendin had haar naar het pad geleid zonder er een achtbaan van te maken.

Daar moet aan gewerkt worden, kwestie van regelmatig doen. Toch vond ik het mooi dat hij het pad had gezien en ernaartoe ging. Zo vond hij later ook een zijpad waarnaar we op zoek waren, echt heel goed. Hij ziet het en hij doet het.

Zo wisselden we steeds loslopen en werken af. Gelukkig kwamen we verderop een grote modderplas tegen, heerlijk om met vier honden in rond te plassen met dit weer. dat mes snijdt aan twee kanten, want wij horen dat en zo weten we dat er een modderplas ligt. Mees was erin gaan zitten, dat was goed te voelen aan zijn vacht…

Het laatste stuk ging over een zonovergoten weg, saai en warm. Maar Mees was nog niet moe en bleef maar trekken. Mijn linkerarm moet een paar cm langer zijn, schat ik. De volgende keer maak ik hem vast aan een heupgordel, dan vang ik de kracht met mijn lichaam op, dat is een stuk minder vermoeiend.

Aan het eind van de middag met de trein naar Ermelo en eten bij een eetcafé vlak bij het station. En wat doet u na een warme dag lekker wandelen als u op een terras neerstrijkt? Ik neem een koud biertje en nog een… De honden lagen rustig om ons heen op de grond. Echt een topdag voor mens en dier.