Een prachtige winterdag: sneeuw, zon, niet te koud en weinig wind. Met twee (ook blinde) vrienden en hun geleidehonden gingen wij naar het Zuigerplasbos. Vier honden lekker los, rennen en spelen in de sneeuw. Maar op een gegeven moment misten we er eén. Roepen en fluiten hielpen niet, de hond was echt verdwenen. We besloten terug te lopen. Even controleren of iedereen er is… Oh god, nu kwamen Loes en Mees ook niet. Dit ging te veel lijken op tien kleine negertjes. Gelukkig kwam Mees er snel weer aan, maar Loesje was nog steeds spoorloos. Nu waren dus Loesje en de hond van onze vriend zoek. Alle voorbijgangers gevraagd of ze een zwarte of witte Labrador hadden gezien. Een fietser dacht de zwarte te hebben gevonden en onze vriend ging met hem mee. Tom ging Loes zoeken, dus waren onze vriendin en ik over. Mees en haar hond ingetuigd, voordat we er nog meer kwijt zouden raken, wachten op de mannen en weer alle voorbijgangers vragen of ze de honden hadden gezien.. Komisch was wel dat we dit twee keer aan dezelfde persoon vroegen, hadden wij natuurlijk niet in de gaten. Maar het meest komische moest nog komen: ik belde Tom om te horen waar hij was en of hij Loes al had gevonden. Terwijl we aan de telefoon waren, vroeg Tom aan een voorbijganger of hij de honden was tegengekomen. Dit bleek onze vriend te zijn, zo blind als wat, die zou de honden niet zien… Hij had inmiddels met behulp van de fietser zijn eigen hond gevonden, nu Loesje nog. Toen we allemaal verzameld waren en stonden te overleggen wat we nu zouden doen, kwam ze opeens aanzetten, briesend en knorrend. Haar bel was weg, dus was het voor ons alsof ze uit het niets opdook. Alle honden in tuig en snel naar huis, veel later dan we hadden gepland, maar blij dat we compleet waren. Mees was het er niet mee eens en probeerde nog een paar keer weer het bos in te sneaken, maar dat ging niet door. Op naar de warmte en een borrel (altijd erg gezellig met die twee).
