De eerste nacht

Belevenissen van een kersverse geleidehond.

We zijn goed de eerste nacht doorgekomen. Ze waren allebei rustig, heel mooi. Ze liggen dus al samen op het bed.

Loes heeft opeens wat moeite met open trappen. Hier in huis hebben wij er ook een. Frank, de instructeur die de honden aflevert, liet Tom zien hoe je dat aanpakt. Loes kan het, dus hij neemt Loes aan de riem en loopt met haar de trap op. Ze geeft eerst weerstand, maar al bij de tweede keer loopt ze rustiger mee. Nu moet Tom het doen. Het is een kwestie van vertrouwen geven en doorpakken. Na een paar keer gaat het al veel beter. Mees laat zien dat het helemaal niet eng is. Hij rent de trap op en voor we het weten is hij al drie keer naar boven en beneden geweest. Toch willen wij niet dat hij altijd mee naar boven

loopt. Dan is er een keuze, zegt Frank: nooit naar boven, is het duidelijkst voor de hond. Op commando naar boven, dan mag het alleen als wij het commando geven. We

kiezen voor dit laatste. Maar Mees is natuurlijk nog onzeker en wil steeds bij me zijn. We moeten hem dus twee keer terugsturen als we zelf naar boven gaan. Maar dat is ook genoeg en nu blijft hij braaf beneden als ik 'blijf' zeg, knappe hond.

Ook de keuken is verboden terrein, maar dat moet nog vaak herhaald worden.

Het naast komen gaat al beter, maar hij staat niet tegen mijn been. Knuffels kunnen we niet laten liggen, die maakt hij stuk.

Het is dus hard werken voor ons allemaal, want ook met Loes zijn we weer een paar stappen terug.

Nu ik zit te schrijven en hem even geen aandacht geef, komt hij met zijn speeltje en duwt met zijn neus op het toetsenbord. Maar als ik hem negeer, gaat

hij liggen, heel goed.

Straks voor het eerst werken in tuig, spannend.