Mees had mazzel

Mees had mazzel

Als wij ’s morgens opstaan, gaat een van ons de honden uitlaten, terwijl de ander het eten klaarmaakt. Soms ben ik wat later beneden (het schijnt dat veel vrouwen wat meer tijd nodig hebben). Tom had ze al uitgelaten. Ze zijn dan allebei in de gang en hij neemt ze een voor een mee. Als ze allebei geweest zijn, gaan ze naar hun plaats om op het eten te wachten. Als we fluiten, sprinten ze allebei naar hun eigen bak, dat gaat al helemaal soepel.

Op het moment dat ik naar beneden kwam, floot Tom voor het eten. Pas toen alles op was, kregen we in de gaten dat er maar eén hond binnen was, Loes was er niet. Kennelijk was ze naar buiten gelopen toen Mees binnenkwam. Tom had het niet gemerkt, de deur dichtgedaan en tja, toen miste Loes haar ontbijt. Mees vond het prima. Hij merkte dat er nog een bak stond, dat Loes die niet leeg had gegeten dus werkte hij ook die maaltijd naar binnen. 900 gram Carnibest was die ochtend zijn deel!

Toen Loes ook binnen was, heeft Tom haar toch nog maar een portie gegeven.

Het was niet erg. Mees is nog in de groei en Loes werd er ook niet dikker op, dus we hadden ze al op een aankomdieet gezet. Het komt vaker voor dat honden die net beginnen met werken wat afvallen. Ze krijgen meer beweging en het nieuwe werk kost ze in het begin veel energie. Toen we ze weer gingen wegen was Mees ruim een kilo aangekomen en weegt nu ruim 28 kilo. Hij wordt wat voller en breder, maar hij blijft smal gebouwd. Hij heeft meer het figuur van een Golden Retriver dan van de Labrador Retriever.

Loes is al volgroeid, maar was een paar ons aangekomen en weegt nu ruim 26 kilo. Ze zien er nu goed uit, dus ze krijgen weer 25 gram minder.

Dat Mees nog wat slungelig is komt door zijn bouw, maar ook door het castreren. Alle Desudo-honden krijgen met acht maanden een eerste keuring. Er wordt een röntgenfoto van de heupen gemaakt en als die er goed uitziet, worden ze meteen gecastreerd. Dat is nodig voor het werk. Een loopse teef in tuig zal haar aandacht niet bij het werk houden. Ik zie het al voor me: een loopse teef in tuig met een hele sliert reuen achter zich aan. Ik zou er ook niet van opaan kunnen dat ik kom waar ik wezen wil aan de beugel van een niet gecastreerde reu die een loops teefje ruikt.
Als de honden een jaar zijn worden er weer foto's gemaakt van de heupen, worden ook de ellebogen geröntgend en worden de ogen gespiegeld.

Mees had vanaf de castratie geen mannelijk hormoon, testosteron, meer om hem te helpen in de groei. Maar hij zal toch goede spieren ontwikkelen. Het wordt echt een prachthond en hij past goed bij me, want ik ben zelf ook geen bodybuilder!

Mees heeft gezwommen

Mees heeft gezwommen!

Ik weet niet zeker hoe andere geleidehondenscholen ermee omgaan, maar bij Desudo mogen de puppypleeggezinnen de honden niet laten zwemmen. Veel mensen denken dat dit is omdat de honden ons dan het water in zouden kunnen trekken, maar dat is heel onwaarschijnlijk. Vaak is er langs water een grasrand. De honden leren in de opleiding dat ze in tuig niet het gras Op mogen lopen, maar op de stoep moeten blijven. Zou je dat wel doen, dan zou je je oriëntatie kwijt kunnen raken. Uit eerdere verhalen weet u al dat Mees en ik gewoon het gras oplopen omdat we ook in het bos werken, maar dat is mijn persoonlijke keuze en ik ben me bewust van de mogelijke consequenties.

Is er geen gras, dan zal er een stenen rand zijn die je zou opmerken en is die er niet (ik heb in Gouda gewoond waar je op sommige plekken gewoon het water in kon lopen) dan ziet de rand er toch in ieder geval uit als een stoeprand waarvoor de hond altijd zal stopen. Je moet het dus wel heel bont maken wil je met je hond in tuig te water raken, maar het is wel gebeurd, zij het niet bij mij. Maar het kan gebeuren dat de hond stopt, jij niet oplet en niet in de gaten hebt waarom je hond stopt, zelf toch nog een stap zet en… plons.

De hond kan dus alleen als hij los is het water in. Maar als je hond van pup af aan heeft gezwommen, ervan houdt en in elke sloot springt, ben jij niet blij wanneer je hem bijvoorbeeld tijdens je middagpauze op het werk even los laat. Als je niet kunt zien, kun je dit niet voorkomen en daar sta je dan in je goeie goed met een hond die zich vlak bij je eens lekker uitschudt na een bad in een moddersloot. En dan hebben we het nog niet gehad over de vloerbedekking op kantoor of de geur die je hond verspreidt…

Desudo levert dus een hond af die niet zwemt en laat de keuze of de hond mag zwemmen bij de klant. 100 procent waterdicht is dit niet. Het lukt sommige pleeggezinnen niet om de hond uit het water te houden en sommige honden zijn extreem dol op water. Desudo zal dit dan melden bij de matching. Over Loesje hadden ze niet gezegd dat ze zwom, maar ze ging er meteen in, de eerste keer dat we haar in de buurt van water los lieten. Mees niet. Hij wil wel pootje baaien en speelt ook met Loes in het water. Prachtig is dat: spetterend en plonzend rennen ze achter elkaar aan in het ondiepe water aan de rand van de plas.

Ik dacht eerst dat ik het gewoon zo zou laten. Een hond die niet zwemt heeft ook voordelen. Maar ik dacht ook: stel dat hij in het water valt en ik weet niet of hij kan zwemmen. Ik was van plan om tijdens onze vakantie te kijken of we samen het water in zouden kunnen.

Gisteren was ik samen met mijn wandelmaatje met haar hond Wodan bij het water, ik had dus een ooggetuige bij me. Het was eerder een vijver dan een plas, dus maakte ik me geen zorgen. Zij gooide stokken voor haar hond in het water. Mees wilde die ook graag hebben en ging erachteraan maar hij maakte en verschrikt geluid toen hij opeens de grond onder zijn voeten verloor. Daarna liep hij langs de kant, maar Wodan was steeds sneller. De wil om met Wodan te concurreren was groter dan de angst om de grond kwijt te raken: Mees ging zwemmen! Niet eén keer, maar twee keer. Schuddend en proestend kwam hij er weer uit. Of hij het echt leuk vond, of zwemmen zijn liefhebberij wordt, weet ik niet, volgens mij was hij er een beetje beduusd van, maar ik ben blij dat ik weet dat hij kan zwemmen. En gelukkig wordt er bij Desudo niemand warm of koud van als ik met een natte hond op het werk zou komen.

Even bijpraten

Ik heb even niet geschreven; dat komt omdat ik te druk was met me zorgen maken over mijn voeten. Ik heb niet zulke goede voeten, ze zijn beiden geopereerd. Ogenschijnlijk ineens kreeg ik een heel pijnlijke plek op mijn linkerhiel, waarop ik moeilijk kon staan en lopen. Het bleek dat het kwam door verkeerd belasten, maar ik heb al zoveel meegemaakt met mijn voeten, dat ik me meteen veel zorgen maak als er wat mee is. Ik realiseer me dan hoe belangrijk het is om goed te kunnen lopen. Ik wandel graag met Mees, los in het bos of in tuig. Als de bus net weg is, heb ik de keuze om naar huis te lopen, dat is een klein half uurtje. Als ik niet goed kan lopen, heb ik die keuzevrijheid niet. Als iemand die kan zien niet goed kan lopen, kan hij de fiets, de auto of desnoods de step nemen, maar ik heb die alternatieven niet. We hebben  de wandelvakantie van 7 tot 14 juli geboekt, die zag ik ook al aan onze neuzen voorbij gaan.

Ik was dus even niet in de stemming om te schrijven, maar het gaat alweer beter.

We werken dus zachtjes aan naar de vakantie toe. Wij gaan voer van K9 proberen. K9 is een hondenbedrijf dat bijvoorbeeld ook tuigen maakt. Wij voeren de honden KVV, dat is kant en klare vleesvoeding, wij kiezen voor Carnibest. Maar dit moet je in de diepvries bewaren, in worsten van een kilo. Niet handig om mee te nemen. K9 heeft gevriesdroogd voer. Als je daar lauw water overheen doet, wordt het een vergelijkbare maaltijd voor de honden. Het is praktisch om mee te nemen want het is droog, het weegt weinig dus je zit niet met kilo’s brokken. We hebben wat meer gekocht, zodat we er eerder mee kunnen beginnen om te zien hoe het valt en hoe het werkt.

Mees laat steeds meer zien hoe slim hij is in tuig. We hebben de honden nu ook een andere route van en naar het station geleerd, ze lopen ongeveer parallel aan elkaar. Mees vindt die route leuk. Laatst wilde ik naar huis via de oude route, maar precies op een punt waar het wat moeilijk oriënteren is raakte ik mijn richting wat kwijt en wist niet precies meer waar ik was. Toen ik de omgeving weer herkende, zaten we op de route die Mees het leukst vindt om te lopen… Ik heb hem door laten lopen, maar verderop het heft weer in handen genomen en mijn route naar huis gekozen. Dat is het risico als je van route wisselt. Ik kan Mees geen groter plezier doen dan hem in tuig helemaal de ruimte te geven en hem zelf te laten kiezen hoe we lopen. Laatst in het bos deed hij dat ook weer. Hij koos een smal paadje tussen hoog gras door dat ik zelf nooit gevonden zou hebben. Hij is zo zelfverzekerd in het tuig. Zonder tuig is hij gewoon nog een heel jonge hond.

Bij onze c1000 hebben ze vanwege het EK geluksvogeltjes als je voor 15 euro inkoopt. Als je erin knijpt, piept het. Leuk om in je zak te hebben, want het is een heel effectieve manier om de aandacht van je hond te trekken als het nodig is. Er hangt er een aan mijn sleutelbos. Als we de honden ’s avonds de laatste keer hebben uitgelaten, doe ik de sleutels aan de binnenkant van de deur in het slot. Laatst hoorde ik een geluid in de gang, Mees sprong tegen de deur op. Toen ik ging kijken, bleek dat hij probeerde in het vogeltje te bijten dat daar hing te bengelen, het is zo’n heerlijke clown af en toe.

Ik moet Mees toch geen cd-tjes laten apporteren. Hij kan het zo goed, maar als bijvoorbeeld de deur open staat, rent hij ermee naar buiten. De cd-tjes van tijdschriften zitten in dunnenpapieren hoesjes, die gaan makkelijk stuk. We hebben er nu al een paar gehad die niet meer te gebruiken zijn omdat er tanden in staan… Laatst lag er een onder de deurmat, dat hadden wij niet in de gaten, maar Mees wel. Hij zat met zijn poot eronder te harken en toen ik ging kijken, vond ik het cd-tje. Maar het is moeilijk voor hem om ze van de grond te krijgen, ook daardoor kunnen ze beschadigen. De brievenpost gaat wel goed, zolang Loes zich er niet mee bemoeit en de voordeur niet open staat…

We hebben goedkoop een tunnel kunnen vinden. Een tunnel? Ja die wordt gebruikt bij behendigheid. De honden moeten erdoorheen. Het is een groot stuk stof met ringen als versteviging. Je kan hem in elkaar vouwen en makkelijk meenemen. Je zet hem vast met wat paaltjes die je in de grond steekt en de pret kan beginne. De honden rennen erdoorheen, maar je kan er ook speeltjes of brokjes in verstoppen.

We hebben hem opgezet in de tuin, maar helaas zijn Loes en Mees maar matig enthousiast. Ze gaan er wel door, maar op een manier van: nou ja, als jij dat graag wilt ga ik er wel door, maar ik zie het nut er niet van in. Enya en Elmar waren altijd gek op de tunnel. Nou ja, misschien komt het nog.

samen werken, de goede match

Samen werken, de goede match

Even de tussenstand, die wordt de komende weken immers ook van groot belang.

Ik vind dat Mees ongelooflijk zelfverzekerd werkt, gezien zijn leeftijd en de tijd dat we samen zijn. Hij neemt veel initiatief en heeft een heel goed geheugen voor routes.

De routes die we in het dagelijks leven lopen gaan eigenlijk al bijna vanzelf, ik hoef  niks meer te zeggen, al doe ik dat wel om contact te houden en te zorgen dat hij niet op de automatische piloot gaat lopen. Als er een keuzemoment komt voor de ene of de andere route heeft Mees daar ook al een duidelijke eigen mening over.

In het winkelcentrum is er zo’n keuzemoment: rechtdoor naar de bus, linksaf naar de dierenwinkel. Op zich niet zo bijzonder dat hij de voorkeur geeft aan de dierenwinkel, maar vanaf dat punt moeten we nog zeker een kwartier lopen naar die dierenwinkel en op die route zijn ook nog weer andere mogelijkheden.

Vlak voor de dierenwinkel moeten we een moeilijke oversteek maken, druk, onoverzichtelijk en rommelig. Mees heeft een mooie plek om over te steken gevonden, waarbij we daar het minste last van hebben. Nu neemt hij die ook op de terugweg, maar in het begin kon hij die mooie oversteekplaats op de terugweg ineens niet meer vinden; De motivatie voor de dierenwinkel was er immers niet meer.

Ik kan rustig vanaf een ander, onbekend punt naar bijvoorbeeld de C1000 lopen. Hij kent de wijk al zo goed dat hij dan zelf zijn weg zoekt daarheen. Hij vindt dat duidelijk ook leuk om te doen en voor iemand met mijn oriëntatievermogen is het een zegen.

Hij stopt nu bijna altijd voor alle stoepen, ook de kleurverschillen, de gootjes en heel lage randjes. Ook dat doet hij heel zelfverzekerd, hij staat stil als een blok.

Hij geeft me in het algemeen een heel veilig en zeker gevoel, zelfs ondanks de kleine en grotere missers die we meemaken. Hij doet zijn werk graag en enthousiast, zodanig dat ik, als ik tijd heb, voor ons plezier een extra stukje omloop.

Af en toe moet ik zijn enthousiasme wat intomen, dan wil hij bijvoorbeeld meteen de bus instappen als we voor de deur staan en ook meteen doorlopen. Ik moet er dan weer even op letten dat hij moet wachten.

Hij leert snel nieuwe dingen. Het winkelkarretje aanwijzen doet hij nu zonder aarzelen. Ik heb het hem drie keer voorgedaan, nu weet hij het.

Ja Mees is echt mijn type hond. Natuurlijk is er het voordeel dat Desudo mij goed kent omdat ik er werk, maar veel belangrijker vind ik zelfkennis om het juiste type hond te vinden. Hoe langer ik met honden werk, hoe beter ik mezelf leer kennen. Hoe beter ik mezelf ken, hoe beter ik Desudo kan vertellen welk soort hond ik nodig heb. Dat maakt het voor hen makkelijker precies de goede hond voor mij te selecteren.

Workshop Samenspel

Workshop Samenspel.

Wij deden deze workshop bij Nicky Gootjes. Zij is gedragstherapeute en heeft haar eigen gedragscentrum Samenspel in Apeldoorn. Doel was om allerlei spelletjes te doen. Zo deden we ideeën op en leerden we onze honden weer wat beter kennen; Als hond wel te verstaan, want een tuig komt er niet aan te pas. Hier een paar van de spelletjes die we hebben gedaan.

Je kan je hond tussen je benen door laten lopen en daar voor jezelf nog een fitnessoefening van maken. De hond zit links naast je. Zet een been naar voren en buig je knie. Steek je hand met een brokje van buiten naar binnen onder je been door en de hond loopt van binnen naar buiten onder je been door. Doe hetzelfde met het andere been. Zo kun je samen vooruit lopen.

Je kan het nog inspannender maken door heel ver door je knie te zakken,zodat de hond  moet kruipen in plaats van lopen. Ook leuk om ze een achtje om je benen heen te laten draaien. We deden het een keer voor met een brokje in de hand, daarna beloonden we ze aan het eind van iedere oefening, nog later na drie keer en zo bouw je de beloning af tot af en toe.

Loes deed het probleemloos. Mees deed dit al, hij vindt het leuk om tussen mijn bene door te lopen. Het is niet moeilijk om dat uit te breiden. Mooi ook om te zien hoe snel ze leren. Als ik nu met gebogen been ga staan, loopt hij eronder door.

Behendig bewegen is goed voor de coördinatie en het evenwichtsgevoel van hond en mens en bevordert wederzijds vertrouwen.

We namen een hindernisbaantje met de hond aan de lijn, in een heel rustig tempo. Samen een klein trapje op, daarna via trapsgewijze boomstammen weer naar beneden klauteren. De hond ging vervolgens over een liggende ladder en tussen dranghekken door, over twee kleine sprongetjes, door hangende gordijnen heen, door de tunnel en over een wiebelplank, terwijl wij ernaast liepen. Nicky loopt mee en helpt waar nodig

Loes en Mees deden het gewoon. Best bijzonder, want deze dingen samen met je baas doen is nog niet zo gewoon voor ze. Ze zijn gewend om ons overal omheen te leiden, nu gingen we samen de obstakels opzzoeken en beklimmen. Dit kan omdat ze geen tuig om hadden, ze zijn dan gewoon hond, net als de andere deelnemers. Voor ons was het even kijken of ze al in staat zijn om dat verschil te maken.

Het volgende spel was een estafette. We moesten een stok met een bakje eraan in een vijvertje steken, daarna met de volle bak water de hond netjes laten volgen door een smal straatje van parallel gelegde buisjes. De hond mocht niet buiten de buisjes lopen. Een hoek maken van 90 graden en het bakje leeggooien in een hondenbak. De groep die de bak het volst heeft, wint.

Dit was echt dikke pret. Ik moest een stapje op om de bak te vullen. Mees wachtte niet, maar stapte mee en kwam met zijn grote lijf naar voren, waarbij hij bijna al mijn water weer uit het bakje gooide. We hadden dus nog weinig water over om in de bak te doen. Mees, Loes en ook andere honden liepen buiten de buisjes, dus dan moest het ook weer over.

Daarna deden we het langzaam en netjes en ging het een stuk beter.

Het laatste spel was een ‘verstopspel’. We zaten met zijn drieën op een bank, zodanig verkleed, dat je hele lichaam, inclusief gezicht en handen bedekt waren. Bijvoorbeeld een monnikspij met kap, een skipak met heksenhoed met lang haar en een wolvenmasker met een cape om en een laken om de benen. Het ging erom dat de honden hun eigen mens moesten zoeken. Als ze hun neus gebruiken, vinden ze die altijd, ongeacht de vermomming. Mees deed dat inderdaad. Hij liep zonder aarzelen naar mij toe en sprong met zijn voorpoten op mijn schoot. Daarna vond hij de anderen ook interessant. Hij was totaal niet onder de indruk van gekke kleding. De Riesenschnautzer van een van de andere deelnemers, nog een paar maatjes groter dan Mees, reageerde net zo. Ik reeg een kasteel van een hond op mijn schoot!

Loesje was veel voorzichtiger. Ze begon te blaffen tegen de wolf, ze was onzeker. Ze gebruikte haar neus niet en kon Tom daarom niet vinden. Tom moest haar roepen, Loesje vond zijn handen en toen was het goed. Voor sommige honden bleek het heel belangrijk om ook het gezicht van zijn mens tekunnen zien om hem of haar te herkennen.

Wat een feestdag voor hond en mens.

je stok kan je redden

Belevenissen van een kersverse geleidehond.

Nou dit was een belevenis en niet alleen voor mijn kersverse geleidehond, ook voor de (minder kersverse) mens aan zijn beugel.

We kwamen terug uit Apeldoorn en stapten uit in Lelystad. Ik vroeg Mees de trap te zoeken. Hij wees er een aan met ov-chip-poortjes ervoor, maar die moesten we niet hebben. Daarna had hij moeite de trap te vinden die we wel moesten hebben, hij liep erlangs, zoals ik later merkte. Ik was alweer omgedraaid en vroeg weer de trap. Op een gegeven moment voelde ik hem omhoog komen en ik dacht dat hij de leuning van de trap aangaf. Ik stapte naar voren en… viel tussen trein en perron.

In eerste instantie had ik nog niet eens door wat er gebeurd was, waarom ik was gevallen, maar na een paar seconden nadenken begreep ik het. Ik had met mijn hand mijn val willen breken en die was op de treeplank van de trein terecht gekomen, toen begreep ik waar ik was. Hoe kon dat nou gebeuren?

De belangrijkste reden was: ik had mijn stok niet in mijn rechterhand, die wilde ik vrij hebben. Als ik die wel vast had gehad, had ik kunnen voelen dat ik niet voor een trap, maar voor een trein stond. Mees geeft de trein inderdaad aan door met zijn voorpoten op de treeplank te gaan staan. Ik dacht dat dat de leuning van de trap was. Voor de leuning springt hij veel hoger, maar ik was er zo van overtuigd dat ik voor een trap stond, dat het niet in me opkwam te controleren of dat klopte. Daarom snapte ik ook niet meteen wat er aan de hand was. De treindeuren stonden open en de motor was uit, dus aan het geluid had ik ook niet herkend waar ik was.
Als Mees de trap aangeeft, staat hij stil. Als ik dan ‘vooraan’ zeg, gaat hij als eerste en trede naar beneden, daarna ik pas. Deze keer wachtte ik niet en stapte te snel naar voren, geen idee waarom. Misschien was ik toch wat gedesoriënteerd door het zoeken en ik ben al niet begiftigd met een dijk van een oriëntatievermogen...

Mees had de trap moeten aanwijzen, maar hij kon hem niet meteen vinden. Ik heb het commando natuurlijk een paar keer herhaald, weliswaar rustig, maar toch kan een jonge hond dan druk voelen: wat wil ze nu? Het is dan niet ongewoon dat ze andere dingen gaan aanwijzen: wil je dan een bank? Nee die wilde ik niet. En mees dacht: wil je dan de trein? De instap ziet er tenslotte ook een beetje uit als een trap.

Gelukkig was er niemand in de buurt. Mensen bedoelen het goed, maar meestal brengen ze meer onrust en paniek in zo’n situatie dan nodig is. Dan ben ik meer bezig de mensen gerust te stellen, terwijl ik me wil richten op mijn hond en mezelf. Ik had nu de tijd om even bij te komen en rustig met Mees te praten: wat een schrik, dit was dus niet de trap.

Ik wilde hem niet bestraffen. Alleen al het gegeven dat ik gevallen was is zo’n schrik voor hem, dat is op zichzelf al een negatieve ervaring. Mees stapte tot nu toe vol zelfvertrouwen in en dat wil ik graag zo houden.

Ik reken het mezelf het meeste aan dat ik geen stok in mijn hand had… Ben ik even stevig teruggefloten!

Gelukkig had ik niet meer dan blikschade: een schaafwond op mijn knie en een enorme blauwe plek op mijn bovenbeen. Enigszins mank lopend hebben we de trap toch gevonden.

Toen ik Mees later zijn tuig afdeed, schudde hij zich eens flink uit. Het is toch ook wat voor zo’n jonge hond: doe je daar je stinkende best om je baas veilig rond te leiden, gaat ze erbij liggen… Gelukkig is Mees een heel stabiele hond, wat wil zeggen dat hij best kan schrikken, maar zich ook goed herstelt. Hij houdt ook geen schrik vast. Twee dagen daarna stapten we onbekommerd weer in de trein.