Meesbeest is een stoer speelbeest

Mees en ik kunnen heerlijk samen spelen. Het is met hem zo leuk omdat hij zo snel leert.

Hij kan al op naam zoeken: de kip, de pieper, het kussen, de stik (een gooispeeltje als alternatief voor stokken gooien), de bal. Je ziet hem denken.

Verder is hij heel goed in het oplossen van problemen. Ik verstop iets lekkers bv. in een lege eierdoos of in een dichtgestopt buisje van de keukenrol, maar hij vindt het altijd. Hij neemt meestal de kortste weg daarvoor: slopen.

 

Een van zijn favoriete speeltjes is het kussen. Het lag eerst op zijn bed, maar hij sleepte er voortdurend mee rond, nu is het van hem. Hij schudt er wild mee rond en sleurt eraan, samen met Loes. Prachtig vindt hij het ook als ik er bovenop ga zitten. Dan zoekt hij een hoek die hij vast kan houden (oppassen dat hij niet in mijn been bijt) en begint woest te trekken. Ik geef maar een klein beetje mee en hij trekt me de hele kamer door, totdat hij wint natuurlijk.

 

Hij loopt ook graag tussen mijn benen door, heen en terug en maar draaien. Hij vindt het leuk als ik dan mijn benen zo dicht naast elkaar zet dat hij er maar net door kan, een beetje moet worstelen.

Laatst kwamen we terug van de laatste uitlaat 's avonds. Dan moet er altijd nog even gedold worden. Ik had mijn jas nog in mijn handen en hing die voor de opening tussen mijn benen. Nu moest hij dus als het ware door een gordijn heen lopen. Zat hij niet mee. Hij duwt zijn kop erin en loopt door. Loesje niet, die vond het maar raar. Ik moest haar echt aanmoedigen. Maarja Mees is dan ook een lefgozer, hij vindt zichzelf enorm stoer, zo grappig want hij oogt helemaal niet zo, maar dat maakt hem niet uit.

hoe minder, hoe beter

Mees wordt steeds zekerder en zelfstandiger in het werk. Sterker nog: hoe minder ik zeg, hoe beter hij werkt. Maar natuurlijk kan ik hem niet helemaal zijn gang laten gaan, dan staan we altijd in het park, bij de dierenwinkel of de poelier, waar we heerlijke kippenkarkasjes voor ze halen. Met mijn aanwijzingen moet ik wel heel goed opletten, want wat ik vraag, doet hij ook. Geef ik dus een verkeerde aanwijzing, dan lopen we verkeerd. Hij heeft nog niet de koppigheid van een ervaren geleidehond die denkt: ja, je zegt nu wel dit, maar ik weet waar je heen wilt dus we doen dat. Hij begint dat op bekende routes al wel te krijgen. Als ik daar vanaf wil wijken moet ik echt meerdere keren zeggen wat ik wil voordat hij het doet. Hij heeft inmiddels wel gemerkt dat ik best onzeker kan zijn, dus hij wil zeker weten dat dit echt is wat ik wil.

 

Hij vindt het geweldig als ik hem de vrije teugel geef. Ik liep van de ene afspraak naar de andere een bepaalde route waarbij ik wist dat ik omliep om op bekend terrein te blijven. “dat kan korter”, dacht ik steeds als we hier niet linksaf gaan, maar rechtdoor. Dat stuk ken ik niet, maar het loopt richting park, dus dat zal hij vast wel graag lopen. Ik durf dat met Mees omdat hij een heel goed ruimtelijk inzicht heeft en enorm betrouwbaar werkt. Heerlijk om dat met je hond te kunnen doen, zomaar wat lopen. Ik heb een navigatiepunt in het park waar ik naartoe moet, dus ik weet globaal de richting en de afstand tot dat punt, ik hoef nergens anders op te letten. Hij mag dus zelf weten hoe hij loopt. Hij mag links, rechts, oversteken, zolang hij maar ongeveer die richting aanhoudt en de afstand kleiner wordt. Ik voel zijn kop van links naar rechts gaan en hij werkt zo mogelijk nog resoluter dan hij gewoonlijk al doet. We kwamen niet precies uit zoals ik in gedachten had, maar op een gegeven moment liepen we toch in het park, waar Mees als beloning even lekker los kon lopen. Wij allebei trots en blij, Mees weer een stukje gegroeid als geleidehond, omdat hij voelt dat ik vertrouwen in hem heb.

Dat heeft natuurlijk ook een keerzijde, want hoe meer initiatief ik hem laat, hoe meer hij zal nemen. Is hij dan toevallig in een ondeugende bui, dan kan hij proberen om van de route naar het station af te wijken en weer naar het park te komen. Dat lukt niet, want hij moet dan een bruggetje over en dat merk je altijd, maar proberen zal hij het en dat is niet erg. Een volgende keer ben ik weer heel blij met zijn inzicht en initiatief als hij me weer eens door een moeilijke situatie heen helpt.

Een gewone zondag

’s Morgens gaan wij altijd trainen bij de hondensportvereniging in Dronten. Zondagmorgen om negen uur met de bus…

We zitten in de fungroep. Dat betekent dat we allerlei leuke en gekke spelletjes doen met de honden. Afgelopen zondag bijvoorbeeld werden we verdeeld in twee teams. Ieder team had een hoepel en je moest zo snel mogelijk van de ene naar de andere kant van het veld zien te komen, waarbij jij en de hond door de hoepel moesten.

We gingen de honden ook vooruit sturen. Dit wordt gebruikt in de jacht, waarbij de hond vooruit wordt gestuurd om het wild te gaan halen. We doen dat met een bakje met iets lekkers erin. Als we dan ‘vooruit’ roepen, vliegen de kluiten je om de oren. Deze keer zaten we op een stoel, met onze rug naar het vooruitstuurbakje toe. We moesten de hond dus terugroepen met onze rug naar hem toe. Toen ik Mees riep, was hij nog te druk met kijken of er echt niks meer in of onder het bakje lag. Toen ik hem nog eens riep kwam hij wel in beweging, maar niet naar mij. In volle vaart maakte hij een feestrondje over het veld en langs alle andere, aangelijnde honden. Uitdagend rende hij voor ze langs. Meerder eigenaren werden naar voren gesleurd. Toen dat was gedaan vond Mees het wel tijd worden om zich mij te herinneren en wat ik had gezegd, hij kwam…

Toen Tom hetzelfde daarna met Loesje deed, liep zij precies hetzelfde rondje in de voetsporen van Mees.

Na de training gingen we in Lelystad nog even een rondje met ze door het bos, dat was ook nog niet gebeurd dat weekend. Heerlijk vonden ze het, vooral de modderplassen. Als Mees diepe plassen ziet, wordt hij helemaal hyperdepiep. Hij vindt het heerlijk om er in volle vaart doorheen te rennen. Nog leuker is het om Loes uit te dagen en samen in de plassen te spelen. Mees heeft echter een manier van uitdagen die Loes niet zo aanstaat. Hij rent in volle vaart op haar af en beukt op haar in. Gisteren had Loes dar helemaal genoeg van. Ze corrigeerde hem hardhandig, met een hoop gesnauw en geblaf tot gevolg. Mees is er niet heel erg van onder de indruk heb ik het idee, maar het is goed dat Loes hem grenzen stelt, dat heeft hij echt wel nodig af en toe.

Dat de honden door de plassen spetteren heeft voor ons het voordeel dat we weten dat er grote plassen zijn. Wat we dan nog niet weten is de beste manier om erlangs te komen. Dat is even zoeken. Net op het moment dat wij voorzichtig langs een plas schuifelen, glijdend in de modder, daveren die twee honden om en langs ons erdoorheen. De modder spat tot boven ons hoofd; En wij maar hopen dat ze niet tegen onze benen botsen, zodat we met zijn vieren in de plas liggen. Op dat moment zijn het gewoon antigeleidehonden.

We hadden inmiddels gemerkt dat ze niet alleen allebei van kop tot staart onder de blubber zaten, maar ook dat Loes in onwelriekende zaken had liggen rollen, waarschijnlijk eendenpoep of zoiets. Verderop kwamen we een mevrouw tegen. Zij was niet zo blij, want Loes was met haar vieze stinkende lijf tegen haar opgesprongen. We wisten dat het Loes was, want Mees liep in mijn buurt. Wij waren er ook niet blij mee, want dat gedrag is zo lastig te corrigeren, je kan het niet voor zijn.

Op de terugweg in tuig testte Mees mijn oriëntatievermogen. Tot twee keer toe ging hij de verkeerde kant op. Niet in zijn ogen, want de kant die hij koos zou ons weer naar het bos brengen, maar dat waren wij niet van plan. Tom, die achter ons liep, moest vreselijk lachen want hij ‘zag’ het gebeuren. Gelukkig had ik het ook meteen in de gaten; Het grappige was dat ik de tweede keer precies kon voorspellen wat hij zou gaan doen: nu gaat hij hier linksaf in plaats van rechtdoor en ja hoor. Mooi vind ik dan wel dat hij meteen omdraait als ik dat zeg en net zo opgewekt de goede kant op loopt.

Thuisgekomen zijn we nog een half uurtje bezig geweest om ze schoon te spuiten met de tuinslang. Ook nog een heel gedoe, want in de keuken schoot de slang van de kraan, dat werd dweilen…

Maar het was een gewone zondag hoor. Tuigen in de wasmachine, honden weer schoon, ze kunnen weer netjes mee naar de stad vanmiddag.

sponsorwandeling

Op 13 oktober maakten wij een wandeling van Maarn naar de Piramide van Austerlitz en terug. Het was een sponsorwandeling voor Desudo, onder leiding van Petra Holierhoek, een van de gidsen bij Dogtravel. 30 mensen en 22 honden verzamelden zich op de parkeerplaats bij vertrek. Na een snel welkomswoord, want de honden stonden letterlijk te trappelen, gingen wij richting startpunt. Gelukkig was dat een ruime zandvlakte, want eenmaal los stoven ze om ons heen, achter elkaar aan rennend en spelend. Wat een genot om al die honden zoveel plezier te zien hebben.

Het was nat. Maar zelfs als je blind was hoefde je niet bang te zijn om in een plas terecht te komen, want de honden hadden ze al veel eerder ontdekt en plonsden er vol overgave in rond. Bijna alle honden van Desudo zijn blonde Retrivers, maar na deze wandeling leek het wel of Desudo Dalmatische honden aflevert, beter bekend misschien als de Rijst-met-krenten-hond, wit met zwarte spikkels.

Fantastisch vonden wij ook dat er twee mensen meeliepen met een hond van een conculega school, dat noem ik nog eens solidair.

Tom en ik zijn al jaren getrouwd en innig verbonden... Dat kan ver gaan. Toen we elkaar even tegenkwamen, ontdekten we dat we allebei een boom waren tegengekomen die niet opzij ging. Lachend als boeren met kiespijn wisselden we de schade uit…

Het was hier en daar een spannende wandeling: over omgevallen bomen stappen, stronken, wortels en zelfs een stukje dwars door het bos. Een deelnemer wilde dat liever met hond in tuig toen, maar wie er kwam… niet zijn hond. Overal vragen: een zwarte Labrador met een zwarte halsband. Nergens te vinden… Nee, dat klopte, want de halsband was niet zwart maar blauw, dan kan je blijven zoeken…

We hielden het niet droog. Tijdens een fikse bui kwamen we aan bij de pauze plek, het restaurant van de Piramide van Austerlitz. Maar omdat het zo regende, was iedereen naar binnen gevlucht en zat alles bomvol. Geen plaats voor 30 natte mensen en 22 modderhonden. We hebben buiten gezeten onder parasols, die nu de functie van paraplu’s vervulden, een grappig gezicht moet dat zijn geweest.

Op de terugweg was het gelukkig weer bijna droog.

Mees had zo zijn eigen gedachten over het pad dat we na de pauze moesten nemen. Ik ben al zo gewend helemaal op hem te vertrouwen, maar nu hoorde ik de geluiden van de groep steeds verder weg. “Dit is niet goed Mees”; En Mees is niet zo gek of hij laat zich dwars door het bos terugsturen naar de groep en zorgt dan ook nog dat ik nergens tegenaan loop.

Zodra ik weet hoeveel de deelnemers bij elkaar hebben gebracht, zullen we het op facebook zetten. We zijn in ieder geval enorm blij met al die warme belangstelling en bereidheid om door de modder te ploeteren voor het goede doel. Ik heb niemand horen klagen trouwens. Wel hoorde ik iemand zeggen dat je alleen al geniet als je al die honden uitgelaten ziet rondrennen.

Bedankt gids petra en alle deelnemers. We hebben meteen afgesproken dat we dit weer gaan doen.

druk druk druk

We zijn sinds 15 september geen weekend meer thuis geweest: open dagen bij een van Desudo’s puppywalkers, Woefstok, het geleidehondenweekend en vorige week weer op stap met Dogtravel.

We verbleven in Diever, met een groep van 14 volwassenen, 2 kinderen en 13 honden. Op vrijdagavond maakten we al een wandeling, die eindigde in het donker. Niet gek dat Tom en ik zekerder waren met Loes en Mees dan de anderen, van wie de honden geen geleidehond waren.

Zaterdag maakten we een wandeling van 20 kilometer in het Drents-Friese Wold, een prachtig natuurgebied. Het had veel geregend en we moesten de hele dag om diepe plassen heen zigzaggen. Net op een smal paadje, waarop je nauwelijks kon uitwijken vanwege prikstruiken in de bermen met een heeeeel diepe plas in het midden, moesten wij aan de kant voor een troep mountainbikers. Ze reden langzamer door de plas om ons niet nat de spatten, maar zelf zaten ze al van top tot teen onder de blubber. Loesje vond het maar raar en toen ze andere weer in beweging zag komen, nam ook zij een spurt. Daarmee trok ze Tom helemaal de diepe plas in. Hij moest de rest van de dag met natte voeten lopen.

Marit en haar gidsen tonen veel begrip voor het fenomeen geleidehond. Ze snappen dat je zo’n hond zelf het werk moet laten doen en dat de voldoening veel groter is wanneer ze zelfstandig iets hebben opgelost. Zo vroeg ze Tom en Loes, die voorop liepen, een hek te zoeken, wat Loesje keurig deed. ZE grepen ook niet in als Loes en Mees hun keuzes maakten bij het ontwijken van takken of plassen, tenzij een van ons echt in het water terecht dreigde te komen omdat de hond het toch niet helemaal goed had ingeschat.

Maar ze hebben natuurlijk ook weer veel losgelopen. Op een gegeven moment hoorden wij een hoop gepiep en geblaf: Mees en een paar andere koplopers waren tegen schrikdraad aangelopen. Akelig om te horen en Mees was wel even van slag. Jammer ook dat ze er niet van kunnen leren omdat schrikdraad voor hen niet te herkennen is, maar gelukkig vergeten ze het ook weer snel. En misschien leren ze er toch van dat je maar beter onder geen enkele draad door het weiland in moet kruipen, hoe lekker die koeienvlaai er ook uitziet.

Het was weer een heerlijk weekend met prachtige wandelingen, lekker eten en leuke mensen en honden.

geleidehondenweekend

In Nederland zijn er vier onafhankelijke scholen die geleidehonden opleiden. In totaal lopen ongeveer 800 mensen met een geleidehond. Van deze groep is ongeveer 200 mensen lid van de Nederlandse Vereniging van Geleidehondgebruikers (NVG). Een van de taken van de NVG is kennisoverdracht  op het gebied van alles wat met honden te maken heeft: voeding, gedrag enz.

Eens in het jaar organiseert de vereniging het geleidehondenweekend. Met een groep van ongeveer 30 mens-hond-combinaties zijn we in een hotel. Tijdens het weekend doen we andere dingen met de honden dan geleidewerk, om mensen te laten ervaren wat je nog meer kunt met je hond. Natuurlijk werkt de hond ook, al was het maar om je naar je hotelkamer te brengen.

Wij vonden dit een goeie ervaring voor Loes en Mees, dus schreven wij ons in.  

Dit jaar waren we te gast in het Hamshire boshotel in Overberg, een klein plaatsje aan de rand van de Utrechtse heuvelrug. 

U kunt zich wel voorstellen dat het een hele organisatie is: 30 blinde en slechtziende mensen met hun hond. Er is dan ook een aantal vrijwilligers mee om ons bij te staan. Van te voren krijgen we informatie over de workshops die we kunnen doen, over de route naar het uitlaatgebied en maken we alvast een keuze uit het menu voor het diner van zaterdagavond, dat scheelt een hoop gedoe met zo'n grote groep. 

Tegen het eind van de vrijdagmiddag druppelt iedereen binnen: kamer en uitlaatroute verkennen en daarna een drankje drinken in de bar. Het valt niet altijd mee om elkaar te herkennen en te vinden in een grotere groep als je allemaal wat aan je ogen mankeert. Mensen roepen en zoeken elkaar en de honden lopen aan de lijn mee. Velen hebben wel het tuig om. Terwijl ik op een barkruk met iemand zat te kletsen lag Mees op de grond met zijn poten in de lucht of speelde met de honden om hem heen. Dat was een hele verandering. Vorig jaar had ik 9 jaar oude Enya bij me en toen moest ik opletten dat andere honden niet te dicht in haar buurt kwamen, want haar lontje werd wat korter ten opzichte van opdringerige jonge honden. Nu had ik een hond die met iedereen wilde spelen. Ik vond het mooi om te zien hoe hij op zijn gemak was, anders ga je niet op je rug liggen met je poten in de lucht.

Daarna eten. Met zijn allen naar de eettafels, zoeken naar een plek. Wij laten dat Loes en Mees niet zelf doen. De situatie is onoverzichtelijk. De honden zien alleen maar mensenbenen, honden-, stoel- en tafelpoten. We laten ze volgen aan de lijn. Als iedereen zit is de eetzaal een wirwar van tafels met mensen en honden eromheen. We vonden het des te knapper van Loes en Mees hoe zij zich daar na het eten doorheen worstelden, ons veilig langs honden en mensen leidden naar de lift, waarbij ze de andere honden gewoon negeerden. We hoefden ze de lift en de hotelkamerdeur maar een keer te laten zien, toen wisten ze het, ideaal in zo'n vreemde omgeving.

Net als in Frankrijk sliepen ze naast ons bed. WE hadden een deken en dikke handdoeken meegenomen. Maar ze zijn niet gewend aan de geluiden om zich heen, dus vooral Mees wil dan nog weleens een blaf geven, echt heel goed slapen doen we nooit, zo'n eerste nacht.

Zaterdagmorgen deden we een workshop speuren. De meeste honden hadden helemaal geen ervaring. Er werd een spoor uitgezet met de voeten, aan het eind lag een stuk hout, gewoon een stuk bezemsteel. De begeleider liet het verschillende keren zien aan de honden. Mooi om te zien hoe gefocust ze zijn op zo'n stuk hout. De begeleider legde het neer en liep terug over het spoor. De honden moesten het spoor volgen naar het stuk hout.

owel Loes als Mees waren erg enthousiast. Zodra ik het woord 'zoek' had gezegd, wilde Mees er in volle vaart vandoor. Hij deed dat zo heftig, dat ik een zijstap moest maken en daarmee de begeleider onderuit schoffelde. Ze ging gestrekt op het gras. Wij moesten dus goed opletten dat we ons eigen tempo aanhielden. Je mag de hond zeker niet corrigeren, maar wel rustig het tempo wat temperen. Ze speurden  prachtig met hun neus over de grond, behalve het laatste stukje, toen zagen ze het hout liggen. Mees kwam het netjes brengen. Hij was zo blij, hij nam zijn beloningsbrokje wel aan maar het was duidelijk dat het hem daar niet om ging.

Daarna gingen we een mens zoeken. De hond kreeg de geur van die mens op een zakdoek. De persoon verstopte zich vlak naast het pad achter een boom. Mees volgde prachtig de geur, deze keer met zijn neus hoger van de grond, en vond hem in een keer! Het was de bedoeling dat hij van die persoon dan de beloning zou krijgen, maar ik wil niet dat iemand anders voer geeft aan Mees. Gelukkig hadden we speeltjes bij ons dus kon hij Mees belonen met zijn knuffelwortel.

Heerlijk om te zien hoe honds ze bezig zijn bij het speuren. Lekker hun neus gebruiken en gaan. Inspanning en ontspanning voor ze.

's middags een workshop EHBO. De NVG had Desudo verzocht zo'n workshop  te organiseren. Omdat we vonden dat wij daar niet voldoende kennis voor hebben, hadden we een dierenarts uitgenodigd om dat te doen. Ze deed het erg leuk. ZE had zelfs wat geuren verzameld, zoals anaalklierengeur, heeeeerlijk. Maar wel belangrijk, want je moet die geur kunnen herkennen als je hem ruikt. Zo moet je ook weten, vertelde ze, hoe de oren van je hond ruiken. Als er dan wat is en ze ruiken anders, valt je dat op.

We hebben een verband omgedaan, altijd handig om een keer te oefenen. Ik had Mees zijn voorpoot mooi verbonden, maar het er gauw weer afgehaald, want voor je het weet denkt hij dat er wat is met zijn poot.

Zaterdagavond maakten we na het diner een avondwandeling door het bos, onder leiding van een boswachter. Het was al donker, maar dat is voor onze honden geen bezwaar. Echt fijn om zo op je hond te kunnen vertrouwen dat hij ook in donker voor een omgevallen boomstam stopt. Bij de eerste zocht Mees een weg eromheen, over de tweede moesten we samen heenstappen. Mees en nog een paar andere honden gaven ook mooi zijpaden aan die zelfs de boswachter nog niet gezien had. Even inhouden en naar een kant kijken, dan is er een zijpad. Het geluid van bosuilen maakte het helemaal af, echt iet som even stil voor te zijn.

Terug in het hotel dronken we nog een biertje, maar Loes en Mees maakten duidelijk dat ze het er niet mee eens waren. Als je je avondplas hebt gedaan ga je naar bed, niet nog eens bier drinken op het terras. Toen we dan eindelijk naar boven gingen, sleurden ze ons zo ongeveer naar de lift, eindelijk!

De zondagmorgen is traditioneel voor de puzzelwandeltocht. We worden in groepjes verdeeld en krijgen een routebeschrijving mee, gesproken, grootletter of in braille. Met behulp van voor ons merkbare aanwijzingen lopen we een route met de honden in tuig. Ze moeten paden zoeken en alle obstakels die je in het bos kan tegenkomen ontwijken. Mees en Loes hadden dit op vakantie al gedaan dus voor hen was het niet nieuw, maar er zijn er altijd wel die in diepe plassen of modder terecht komen, waarom hartelijk gelachen wordt, voornamelijk door degenen met droge voeten…

Het is altijd wel wat zoeken. Het valt niet mee om ondubbelzinnige aanwijzingen te geven. Er stond bijvoorbeeld: na vijf minuten lopen. Maar Mees en ik lopen in vijf minuten een andere afstand dan iemand die rustiger loopt dan wij. Onderweg moest je hondenvragen beantwoorden waarmee je letters kon verdienen. Daarvan moesten we een woord maken. Onze groep miste twee letters omdat we twee vragen fout hadden. Op het terras van het hotel wilden we net gaan zitten om het woord te maken, maar intussen waren alle letters weggewaaid. Een vrijwilliger moest die dus allemaal weer bij elkaar gaan zoeken.

We kijken terug op een gezellig weekend. WE hebben weer bevestigd gekregen wat een fijne honden we hebben. Ze hebben het allemaal zo goed gedaan. We zijn weer apetrots op ze.