op kamp

We zijn met Loesje en Mees met vakantie in de Ardennen. Samen met 20 mensen en 15 honden genieten we een week lang van heerlijk wandelen en luieren.

Vrijdag 28 december kwamen we aan. De kennis making met het huis was een bijzondere ervaring. We ontdekten dat de beschrijving op internet wat rooskleuriger was dan de werkelijkheid. Het heeft nog het meest weg van een ouderwetse jeugdherberg. Een grote woonkamer als een kelder met verlaagd plafond. Sfeervolle witte tl-verlichting, tegels op de vloer en geen gordijnen staan garant voor knusse gezelligheid en een prettige akoestiek.... Geweldig wanneer 20 mensen mpraten en honden blaffen. We voelen ons helemaal thuis in de slaapkamers met stapelbedden, op flinterdunnen matrasjes. Ruimte genoeg om je kleding weg te leggen, want een kast is er niet. De enige opbergruimte bestaat uit een houten rek dat wiebelt bij elke aanraking. Maar onze kamer heeft nog twee ramen waar we bij kunnen en een verwarming die aan en uit kan. OP sommige kamers kan hij niet uit of kan men niet bij het raam. Op andere kan men alleen apparaten opladen als het licht aan is. Een rustieke natuurstenen muur langs de trap, waar het vocht vanaf druipt, deuren die niet sluiten, douches waarbij je iedere 10 seconden een knop moet indrukken om water te krijgen, geen verlichting in een deel van de gang,, dragen allen bij aan verblijfsgenot en comfort.... Met 15 honden verspreiden we aardig wat haren en modder, maar een stofzuiger hebben we nog niet kunnen vinden. Een deel van de ruime keuken kun je
niet meer bereiken als de vaatwasmachine open staat. Maar wat voor veel mensen echt het ergst is: er is geen wifi, zoals wel in de beschrijving stond. Alleen als je in een slaapkamer in het raam gaat zitten, kun je internetten. Wat zijn Tom en ik blij met onze internetpas waarmee we een week onbeperkt online kunnen.

Geeft allemaal niks..... We worden steeds creatiever in het vinden van oplossingen zoals een tywrap om de knop, zodat de douche gewoon door blijft lopen. Er zijn gezellige mensen, we maken prachtige wandelingen en al die gedeelde smart schept een band.

Vandaag zijn we naar de watervallen van Co geweest. Je kan daar tot tussen de watervallen komen, wat een indrukwekkend geraas. Water stuift rond. Mees was niet helemaal mee naar beneden, dat vonden we iets te spannend voor de honden. Op de terugweg maakten we een steile klim die echt pittig was. Soms moesten we op handen en voeten kruipen. De gladheid door de regen maakte het er niet gemakkelijker op. Maar wat waren we voldaan toen we boven waren. We haalden het maar net voor donker en het begon ook nog te regenen, hoera. Dan 'thuis' onder de douche met tywrap en daarna aan de oliebollen.

Ik merk dat het gedrag van Mees wat verandert bij het wandelen. Liep hij eerst altijd vooraan in de groep, nu zoekt hij me voortdurend op en loopt strak naast mijn been. Zo dicht bij me, dat ik af en toe bijna over hem struikel. Hij houdt me voortdurend in de gaten. Bij de steile klim bleef hij maar om me heen draaien om te zien of het allemaal wel goed ging. Hij wil zo graag voor me zorgen, maar hij moet zich ook kunnen ontspannen. Ik ben dus blij als ik hem hoor rennen en mensen hoor vertellen dat hij met enorme takken loopt te sjouwen.
Loesje vermaakt zich opperbest. Ze heeft vanmiddag natuurlijk weer in iets vies liggen rollen. Iedereen is gek op Loes. Mensen staan nu al in de rij om haar te adopteren als ze met pensioen gaat. Dan moeten ze wel Mees erbij nemen. Hopelijk duurt dat nog heel lang.

een hond van deze tijd

Mees heeft sinds enige tijd een donker verkleurde linker achtervoet. Dat duidt op likken aan die voet. Zijn broer Mark, die al was gaan werken, kwam terug omdat hij vier verkleurde voeten heeft en oorontsteking. Hoewel Mees het maar aan een voet heeft en geen oorontsteking ben ik toch met hem naar de dierenarts gegaan. Zij was ervan overtuigd dat er wat aan de hand is. Hij heeft meer rode plekken op zijn uid, bij zijn hals en wangen. Omdat broer Mark in Emmeloord was gezien, ben ik ook met Mees daarheen geweest voor bloedonderzoek. Helaas kwam eruit dat ook hij allergisch is.

Je hoort het zoveel, honden, kinderen, allemaal allergisch, echt een klacht van deze tijd. Wat zou het toch zijn? Te veel vervuiling, verminderde weerstand? Ongetwijfeld een combinatie van die dingen.

Mees is allergisch voor mijten en een aantal planten. Hij krijgt nu een behandeling die desensibiliseren heet: het inspuiten met juist de stoffen waarvoor hij allergisch is om hem er minder gevoelig voor te maken. We hopen dat het aanslaat. Een andere hond had ook deze klachten en reageerde heel goed op deze behandeling. Het is mogelijk dat hij er vanaf komt, maar ook dat hij er levenslang last van houdt. Op dit moment lijkt hij er niet erg onder te lijden. Hij likt wel af en toe wat, maar wordt zeker niet gek van de jeuk. Hij is vrolijk en werkt goed. Maar ik maak me natuurlijk toch wel wat zorgen. We zullen in ieder geval het grote hondenbed moeten wegdoen, want het matras dat daarop ligt is natuurlijk een bron van mijten. Maar als dat alles is, ben ik heel blij.

Verstuurd vanaf mijn iPhone

Mees goes cultural

Sommige vrienden van ons zingen in een koor. En waarom zou je in een koor zingen als je niet af en toe laat horen waarop je

zo hard hebt gerepeteerd. Zo zaten wij met Enya en Elmar al eens hoog op het balkon in het theater in Utrecht bij een

uitvoering van Orpheo ed Euridice, met zo weinig ruimte dat enya's poten over de rand van de traptrede waarop ze lag naar

beneden bungelden.

 

9 december waren wij in een kerk in Baarn, waar het koor van een vriendin de Messiah ten gehore bracht. Deze keer hadden de

honden genoeg ruimte. We hadden een kleedje meegenomen, een kerk is meestal niet de warmste plaats. Mees en Loes ontmoetten

daar de hond van onze vriendin, de Golden Doodle Ben, ook een geleidehond. Ben is nog jong en erg speels, daarin kunnen hij

en Mees het uitstekend met elkaar vinden. Grote blijdschap dus toen ze elkaar zagen, maar er mocht niet gespeeld worden, dit

was een serieuze zaak. Mees liet een grote blaf horen die prachtig galmde in de kerk. Nu wist iedereen dat hij er was. Braaf

ging hij op zijn kleed liggen voor een zit/lig van drie uur. We konden ze natuurlijk ook geen bot geven om op te knagen, dat

geluid zou de andere bezoekers kunnen storen.

 

U zult uit de tekst al wel opgemaakt hebben dat ik geen grote liefhebber ben van klassieke muziek. Deze dingen doe ik uit

vriendschap. De koorgedeelten echter vind ik wel mooi. Ze hadden een aantal professionele solisten ingehuurd. De alt vond ik

mooi, maar van de sopraan tuitten mijn oren, wat moet dat niet voor de honden zijn...

 

In de pauze stond er een lange rij voor het toilet. Mees stond netjes naast mij, totdat er een mevrouw hem, zonder het mij

te vragen, zomaar iets te eten gaf! Zucht! "ja maar het is een hondenkoekje", zei ze toen ik haar erop wees dat ze dat nooit

mag doen, geleidehond of niet. alsof de hond verschil maakt tussen eten dat voor honden bestemd is of niet.

 

Op de terugweg liepen we op navigatie naar het station. Een andere route dan op de heenweg, maar een stuk eenvoudiger. Mees

liet zich weer van zijn beste kant zien, het leek wel of hij de weg wist en plantte ons keurig bij de trap naar de tunnel van

het station. Er lag niet veel sneeuw meer, maar dat maakte hem niet uit. Ook in de sneeuw deed hij zijn werk goed, hij sloeg

geen stoepje over. Wel gaat hij af en toe wat snel en raak ik soms iets met mijn schouder of arm, dat moet dan over.

 

We waren net te laat voor onze trein en de volgende bleek uit te vallen. We hebben bijna een uur zitten wachten. Ik merkte

toen voor het eerst dat Mees het dan echt koud krijgt, hij zat te rillen, arme jongen. Hij heeft ook nog niet echt een heel

dikke wintervacht. Hij moet dus een jas aan en als ik nu langer op een bus of trein moet wachten, zoek ik een beschutte plek

op.

speurneus

Een bijzonder klantonvriendelijke actie van busmaatschappij conexxion gaf Mees de kans zijn topspeurneus te gebruiken.

 

Aan het eind van onze werkdag bij Desudo haal ik Mees op uit de kennel, waar hij de hele dag verblijft. Ik heb er vast al eens over geschreven, dat is altijd een heel ritueel.

We gaan allemaal naar buiten, de honden zitten achter het hek op het plein. Mees heeft mij al gezien en geeft een concert. Daarmee begint hij trouwens al eerder, om aan te geven dat hij naar huis wil. Hij joelt en jodelt erop los. Als iemand het hek open doet, moet ik stevig staan. Mees rent op me af en dendert tegen me op. Dan pakt hij, al blaffend, piepend en huilend het tuig in zijn bek en draaien we samen een aantal rondjes, waarbij ik hem vertel hoe blij ik ben hem weer te zien. Ik heb eens geprobeerd hem een speeltje in zijn bek te geven, maar daar heeft hij geen belangstelling voor. Het moet het tuig zijn, we moeten weg!

Dan komt het moeilijke deel: Mees moet naast me stil staan om het tuig om te doen.

Als we zover zijn, kunnen we het hek uit, naar het bos.

In het bos hebben wij inmiddels de vaste gewoonte om met de bal te spelen. Mees brengt hem al veel beter terug. Ik gooi de bal niet iedere keer zonder meer weg; Soms moet hij blijven. Ik gooi de bal weg en hij mag hem halen als ik het zeg; Of ik loop weg met de bal en gooi hem onderweg ergens neer; Of ik gooi de bal en laat hem volgen de andere kant op. Hij vindt het geweldig!

 

Deze dag had ik de bal gegooid, maar kon Mees hem niet meer vinden en… oh grote frustratie, we moesten naar de bus, er was geen tijd meer om verder te zoeken. Bij de bushalte echter kwam er geen bus en dat terwijl hij maar eens in het uur rijdt. Tom, mijn partner, stond toevallig op het station op mij te wachten en wat bleek: mijn bus kwam op tijd aan op het station. Bij navraag bleek dat de chauffeur een verkeerde afslag had genomen door een omleiding en toen onze halte had gemist. Ze vond het niet nodig terug te rijden, maar liet de passagiers gewoon een uur wachten!

Dat gaan we niet doen, vonden Mees en ik. We gaan gewoon terug naar het bos.

 

In het bos vroeg ik Mees zijn bal te zoeken. Het duurde een hele tijd en ik was allang tot de conclusie gekomen dat we deze bal kwijt waren, toen ik geplons hoorde en een hond die zich uitschudde. Oh jee, ik heb een natte hond! Maar wat bracht hij mij: zijn bal! Hij had hem uit de sloot gehaald. Wat een doorzetter is het toch, ik heb hem de hemel in geprezen.

 

We moesten nog wel een kwartier wachten bij de bushalte, niet fijn, maar het werd echt donker en ik wilde wel weg uit het bos. Ik heb een klacht ingediend bij Connexxion, maar het balletje was weer terecht.

dorst

Dit verhaal gaat niet over drinken, maar wel over Dorst.

 

Afgelopen vrijdag waren we met zijn vieren in Dorst, te gast bij Judith Hofman, met haar bedrijf Kynotouch. Zij behandelt honden met T-Touch, een methode ontwikkeld door Linda Tellington Jones. Bij t-touch maak je cirkelende bewegingen met de vingers op het hondenlichaam, waarbij je de huid verschuift. Door dit overal te doen, wordt de hond zich bewust van zijn hele lichaam. Een andere component van de methode is balanstraining, het nemen van kleine hindernisjes en lopen over vreemde ondergrond.

Dit alles verbetert de balans en bevordert het vertrouwen tussen hond en baas.

Maar voordat we zover waren, hadden we dankzij NS alweer heel wat beleefd.

 

Het dichtstbijzijnde station waar wij moesten zijn is Gilze Rijen. We wilde op Schiphol overstappen op de Vira naar Breda. Die had een half uur vertraging en toen we er eindelijk in zaten, werd er omgeroepen dat hij, vanwege de vertraging, niet verder zou gaan dan Rotterdam. Daar moesten we dan weer overstappen naar Breda. Gelukkig kunnen we onderweg steeds de reismogelijkheden bekijken op de iphone. Zo vonden we uit dat we in Rotterdam op spoor vier moesten zijn.

Rotterdam CS ligt, zoals een aantal andere stations, op de schop. Overal wordt gewerkt en hoor je het lawaai van machines. Dat maakt het er niet makkelijker op. Toen we uitstapten moesten we naar een trap. Mees ging met zijn voorpoten op een soort houten vlonder staan, dat leek niet op een trap. Maar iemand zei dat we inderdaad hierop moesten stappen om bij de trap te komen. Dat was nog wel een paar stappen, wat goed van hem dat hij dat had gezien. Ik kan echt op hem vertrouwen.

 

Nou ja, even een zijstapje, hij verzint soms bijzondere oplossingen. Twee dagen daarvoor was ik met Mees op bezoek bij een vriendin in Roosendaal. Op de terugweg hadden we ook weer problemen, wegens gebrek aan materieel. Ik moest onverwacht in Leiden overstappen en bijna een half uur wachten op de trein naar Lelystad. Ik wilde dus even zitten en vroeg Mees een bank te zoeken. Die zag hij niet direct, maar hij wees me wel een fiets aan... Ach ja, daar kan je ook op zitten...

Maargoed, terug naar Rotterdam. Over houten trappen omlaag en omhoog vonden we spoor vier en de trein naar Breda.

 

Bij Judith zijn we eerst aan het werk geweest met de 'touches'zoals de cirkelende aanrakingen heten. Ze vroeg ons het hele lichaam van Loes en Mees af te voelen, op zoek naar gespannen spieren of warmere/koudere plekken. Ze liet ons een paar touches zien die je bijvoorbeeld heel even kunt doen voor het intuigen en na het uittuigen, als een soort warming up en cooling down voor en na het werk. Ook zijn we bezig geweest met de oren en de mond. Vooral het aanraken van de mond, lippen en tandvlees is een kwestie van vertrouwen.

 

Buiten had ze een parcourtje uitgezet. Eerst stappen door twee autobanden. De hond moet nadenken dat hij zijn vier poten in de banden zet. Daarna een buisje op twee pionnen om samen overheen te stappen. Dan een opstapje waarop ze de voorpoten moesten zetten. Vervolgens over een rooster en stappen door een platliggende ladder.

Je moet zulke hindernisjes heel rustig doen, zodat de hond de tijd krijgt om na te denken waar hij zijn poten neer moet zetten. Loes had wat moeite met het opstapje. Tom zette zelf zijn voet erop en toen zette zij ook haar voorpoten erop, zoveel vertrouwen heeft ze al in Tom, heel mooi.

Mees had er geen moeite mee, maar toen zette ze er een opstapje bij, zodat ze er met vier poten op moesten staan. Dat vond hij lastiger. Maar hij deed het wel en dan is het zaak de hond even te laten staan, totdat hij ontspant. Het rooster vond Mees niet fijn aan zijn voeten. Bij de ladder liepen ze er allebei soms met twee poten naast, maar toen Tom of ik aan de andere kant meeliep, ging dat beter.

We hielden de hond bij de halsband vast om ze te steunen maar ook om goed te kunnen voelen wat ze doen. Zo vonden we uit dat we dit zelf thuis ook kunnen doen, net als met de opstapjes.

 

We waren blij toen Judith zei dat ze de honden zo snel zag leren en dat ze al echt op ons vertrouwen, naar ons kijken voor steun. We gaan er thuis mee verder.

 

De terugreis verliep soepeler. We moesten op Utrecht CS in de spits het hele station over, van spoor 18 naar spoor 2. Forensen kijken echt niet uit waar ze lopen en zwaaien met hun tassen. Loes, die deze keer voorop liep, kreeg een tas tegen haar hoofd, ja soms is het een har dvak, geleidehond.

 

Al met al waren we toch pas om half acht thuis, de honden en wij moe maar voldaan, zoals dat heet, en dorstig.