Kussengevecht

Kussengevecht

Mees is gek op kussens. Dat merkte ik al toen we nog in ons vorige huis op de Jol woonden. Hij liep altijd te slepen met de kussens die op het grote hondenbed lagen. Nu hebben we ook weer een tweehonds bed.. met kussens, maar ook een grote tuin waar je zo in loopt. Mees en Loes genieten ervan met dat mooie weer. Loes kan het ook niet schelen als het regent, maar Mees is wat minder heldhaftig. Als er maar een druppeltje op zijn rug valt begint hij al te schudden en gaat naar binnen; Loes daarentegen wil alleen maar pootje baaien, terwijl Mees echt zwemt en achter alles dat ik in het water gooi aangaat, met grote plonzende sprongen zolang hij nog kan staan en daarna echt zwemmend.

Het was een tijdje rustig, op het kussenfront, maar de laatste tijd loopt hij steeds weer met de kussens uit het bed de tuin in. Hij gaat het niet afleren, want ik kan er niet echt boos om worden. Dat komt omdat hij het zo openlijk doet, helemaal niet sneaky. En als ik het zeg, komt hij ze ook zo blij weer brengen... Bovendien ben ik natuurlijk altijd te laat en liggen ze allang weer in de tuin voordat ik het een keer in de gaten heb. Maar ik ging er beter op letten en ontdekte wat herkenningssignalen. Laatst hadden we de deur niet open, maar ze stonden er wel allebei voor met zo'n gezicht van; doe die deur eens open, we willen naar buiten. En ja hoor, Mees stond alweer klaar met een kussen in zijn bek. Ik moet daar zo om lachen, maar ik heb ze nu toch maar eruit gehaald. Laatst lag er ook een voor het huis, op de oprit... Straks gaat er nog iemand gestrekt over die kussens. Ik vrees dus dat Mees het kussengevecht gewonnen heeft, hoewel, ze moeten het nu wel zonder kussens doen in bed.


Verstuurd vanaf mijn iPhone

Hersenkraker

Ik vertelde over de hersenkraker die wij Loes en Mees voorlegden: wij achter het hek bij de voordeur met hun voor-het-slapen-gaan koekje, zij aan de andere kant van het hek en hoe krijgen we nu dat lekkers, anders kunnen we niet slapen.

Vooral Mees had er moeite mee om het huis in te lopen en door de tuin naar ons toe te komen.
We deden het voor de derde keer. We stonden daar en floten ze. Nada, ze kwamen geen van beiden. Toen we riepen: kom ons zoeken! renden ze door het huis en de tuin naar ons toe.
Dit hebben we de volgende avond weer gedaan en nu kwamen ze meteen. De avond erna hebben we dit herhaald om erachter te komen of ze het echt hadden begrepen en ja, weer kwamen ze.
Nu gingen we weer fluiten en ja hoor... nu kwamen ze ook op het fluijte. We horen ze door de tuin over het gras rennen en het laatste stuk over de tegels.
Slimme hondjes, weer wat geleerd. Leuk ook om uit te vissen waarom ze het niet doen en welke stappen we moeten zetten zodat ze begrijpen wat we van ze willen.

Autobanden
We hebben nog andere spelletjes bedacht. Ik heb bij Quickfit vier oude autobanden gehaald. Je kan er lekkers of speelgoed in verstoppen; Binnenin de band of eronder. Je kan ook banden op elkaar stapelen, recht of schuin, dan wordt het moeilijker.

We hebben ook een grote gymbal, zoeen waar je op kan zitten. We hebben iets verstopt in de band en daarbovenop de gymbal gelegd. Die moesten ze dus opzij duwen om de beloning te vinden. Dat deden ze allebei na enig puzzelen.

Ik wilde graag iet sleuks met die bal doen, want Mees is zich in het begin doodgeschrokken van dat ding. Hij lag op het gras en Tom rolde de bal over het gras. Hij wist niet dat hij hem recht op Mees afrolde, dus die zag een heel groot ding op zich afkomen. Hij sprong overeind, gooide en passant mijn glas limonade om en schoot weg.
Ik heb de bal aan alle kanten besmeerd met klodders smeerkaas, zodat hij hem moest rollen om het eraf te kunnen likken. Dat heeft geholpen, maar hij is nog steeds schrikachtig als de bal maar even een onverwachte beweging maakt. Gelukkig heeft hij er ook al wel mee gespeeld, dat heeft nog wat tijd nodig, het begin is er.

fabrieksinstellingen

Toen Mees werd afgeleverd, zaten de ‘fabrieksinstellingen’ er keurig op. Dat betekent onder andere dat hij netjes kon volgen aan een slappe lijn. De puppywalkers beginnen hier al heel vroeg mee, zodra de pup aan de lijn kan lopen.

In tuig moet de hond vooraan lopen, dat wil zeggen voor je uit, met lichte druk op de beugel die zijn blinde baas vasthoudt. Hoe hoog die druk moet zijn, verschilt per persoon en per hond, want iedere hond loopt weer anders.
Mees had van het begin af aan een fijne druk op de beugel, niet te veel, niet te weinig en vooral: heel constant. Dat loopt fijn voor mij, want mijn evenwicht is niet zo goed; Ik ondervindt steun aan die voorwaartse trekkracht.

Als ik Mees uitlaat zonder dat we daarna ergens heen moeten, loopt hij alleen aan de lijn. Het is  altijd dicht bij huis, soms op de grasvelden vlakbij, soms een klein stukje verder in het park. Eigenlijk zou Mees dan moeten volgen aan de slappe lijn, tot dat ik zeg dat hij mag plassen, zo heeft hij het geleerd. Maar de fabrieksinstellingen raken aangepast zodra de hond wordt afgeleverd. Niet alleen is mijn evenwicht niet zo goed, ik slinger ook nog eens en heb een afwijking naar links. Dat komt bij meer mensen die slechtziend of blind zijn voor, je hebt immers geen punt om je op te richten. Probeert u maar eens met uw ogen dicht een rechte lijn te lopen en vraag iemand om mee te kijken. Al snel begint u af te wijken. Mees loopt dus ook aan de lijn voor me uit.

Iedereen vormt zijn hond naar eigen behoefte. Dat is niet erg, maar het gaat erom dat je je realiseert welke consequenties dat heeft voor het gedrag van de hond en dat je die dan ook neemt. Er zit immers geen knop ‘herstel fabrieksinstellingen’ op.

Mees volgt niet zo goed meer aan de lijn, maar dat vind ik niet erg, los volgt hij prachtig. In onze situatie, beide partners blind en met een hond, lopen de honden ofwel in tuig of los in het bos. In andere situaties, wanneer de partner wel kan zien, kan dat anders zijn. De slechtziende of blinde partner loopt bijvoorbeeld bij de ziende partner aan de arm wanneer ze gaan winkelen en de hond loopt mee aan de lijn. Dan is het duidelijker voor de hond wanneer hij moet volgen. Dat kan ook, want zijn baas loopt zeker en recht omdat hij een menselijke begeleider heeft. Een hond volgt de baas immers het best wanneer hij de zekerheid heeft dat hij zijn baas veilig kan volgen, dat hij het aan de baas kan overlaten.

Dat gevoel heeft Mees niet echt, denk ik. Hij begrijpt niet dat ik blind ben, maar hij ziet wel dat ik onzeker loop, wanneer ik niet aan zijn beugel loop. Hij wil dat ons roedeltje veilig is. Hij voelt zich het meest zeker wanneer hij de leiding mag nemen. Hij loopt aan de lijn ongeveer op dezelfde plaats als wanneer hij in tuig loopt. Hij krijgt geen commando’s en geen correctie wanneer ik tegen een tak aan loop, want hij heeft geen tuig om, dus hij kan me niet zo goed leiden, maar het is voldoende voor die kleine stukjes.

’s Avonds voor het slapen gaan laten we de honden nog even uit. Ik voel de lichte trekkracht aan de lijn en hoor zijn rustige stappen voor me uit en ik voel me veilig.

Poep wint!

Ik laat Mees vaak los in het bosje vlakbij Desudo. Het is aan het eind van de straat waar we gehuisvest zijn. Voordat je het bos inloopt, steek je een dwarsstraatje over waaruit regelmatig vrachtwagens komen. Dat is te verwachten, want Desudo zit op een industrieterrein.

Een paar weken geleden liet ik Mees daar los en liep het pad op. Ik hoorde wel dat hij terug liep, maar besteedde er niet veel aandacht aan, hij komt immers altijd wel weer mee. Maar mijn collega belde me om te zeggen dat hij de straat was overgestoken. Daar was ik niet blij mee, dat werd iets om op te letten.

De volgende keer deed hij het weer en kwam ook niet toen ik riep en floot. Dan moet er wel iets heel interessants zijn, want Mees komt eigenlijk altijd als ik fluit.

De trukendoos moest eraan te pas komen. Ik doe Mees het tuig af en laat hem zitten. Ik pak de bal, daar is hij gek op en gooi die naar voren. Enthousiast rent hij erachter aan. Mooi, denk ik, probleem opgelost. Maar dan onderschat ik Mees. Gewoonlijk komt hij de bal brengen en kan niet wachten tot ik weer gooi, maar nu rent hij keihard met de bal langs me heen, alsnog de verkeerde kant op, wat een boef!

Andere truc

Ik doe Mees weer het tuig af en laat hem zitten. Ik loop weg, sta een eind verderop stil en roep hem. Keurig komt hij aanrennen en krijgt zijn beloning. Ik geef hem vrij en weer rent hij de verkeerde kant op.

Stiekem moet ik ook wel lachen om zijn intelligentie en onze strijd om te kijken wie het slimst is.

Volgende truc

Ik laat hem weer zitten en wachten en roep hem verderop. Ik geef hem geen vrij, maar laat hem weer zitten en wachten en roep hem. Wanneer ik hem nu vrij geef, loopt hij de goede kant op, hoera!

Het is middag en we moeten de bus halen, die gaat maar eens in het uur, dus we kunnen ons niet permitteren die te missen. Ik draai om en loop terug. Mees loopt even  in mijn buurt maar spurt er dan vandoor. Als ik hem roep, komt hij niet… Hij is weer naar die plek gegaan.

Intussen wilde ik wel weten wat er nou zo vreselijk interessant is daar. Trainer Frank wil wel even meelopen aan het eind van de dag. We spreken af dat ik geen trucjes zal gebruiken en Mees rent terug. En wat ligt daar…? Poep! Hond en paard, maar ik denk dat hij de voorkeur geeft aan paard, want hond kan hij overal wel vinden en hij is daar gewoonlijk niet zo fel op gelukkig.

“Nou”, lachte Frank “de poep wint”.

Paardenmest eten is eigenlijk heel normaal voor een hondachtige. Daarin zitten de voorverteerde plantenresten die ze nodig hebben. Maar paarden worden tegenwoordig zo fanatiek ontwormd, dat je niet wilt dat je hond dat allemaal naar binnen krijgt.

We hebben nu de heenweg onder controle. Op de terugweg doe ik appèl- of dogdance-oefeningetjes met hem, of ik pak de bal, dan blijft hij dicht bij me.

Wint de poep? Nou nee, dat dacht ik toch niet. Gisteren ging het helemaal goed. Ik win!