Kijk eens!

“Kijk eens hoe mooi die hond de leuning aanwijst…”

Soms word je er moe van. Wij kunnen vrijwel nooit rustig samen werken, er zijn heel vaak mensen die kijken hoe we een plaats zoeken in de trein, hoe we de trap zoeken of hoe Mees mij om een zootje fietsen heen leidt die daar niet horen te staan. Net als de trainers van Desudo, maar ook de puppywalkers, loop je vaak in de kijker, of je het nu leuk vindt of niet.

Gisteren kwamen Tom en ik samen aan in Lelystad en we namen de trap naar beneden. Mees sprong met zijn voorpoten op de leuning. Hij wijst zo niet alleen de leuning aan, maar blokkeert mij ook zodat ik echt niet van de trap kan vallen.

“Zag je hoe mooi die hond de trapleuning aanwijst”, hoorden we achter ons. “Jaha”, zei de ander, op een toon alsof hij dat al vaak had gezien en er alles van wist.

Ik liep de trap af en sleepte mijn stok achter me aan. “Hé blinde, haal die stok eens voor mijn voeten vandaan”, zei Tom. De twee mannen, die tegelijk met ons naar beneden liepen reageerden geschokt: “Ooooh”. “We horen bij elkaar hoor”, stelde ik hen gerust. “Ja en dit moet ik thuis weer bezuren”, voegde Tom eraan toe. “U moest eens weten wat wij thuis allemaal tegen elkaar zeggen”, lachte ik. “Gelukkig kunt u erom lachen”, zeiden ze. “stel je voor dat we er niet om konden lachen”, zei ik. We liepen allemaal de trap af en gingen ieder onsweegs.

Mensen zijn geneigd te generaliseren, dat scheelt energie.

Een paar jaar geleden wilde Tom iets kopen bij een marktkraam. “Ik verkoop jou niks meer”, zei de marktkoopman boos. “Waarom niet”, vroeg Tom. “Jij had vorige week zoveel te klagen”. “Maar dat was ik niet”, zei Tom verontwaardigd. “Nou het was ook een blinde”. En daarmee kon Tom het doen.

Wat wij doen of niet doen, hoe we omgaan met onze honden, wat we tegen elkaar zeggen, het wordt bekeken en beoordeeld. Toen Tom jaren geleden Elmar, de voorgangen van Loesje, corrigeerde omdat hij op de markt van de grond liep te snacken riep een mevrouw keihard: “So’n blinde souwe se geen hond motte gefe”.

Tom zit vaak in de trein en doet dan zijn mail op de iphone. De iphone heeft voice-over zodat wij ermee kunnen werken, maar het scherm hoeft natuurlijk niet aan te staan. Hij heeft oortjes in en veegt en tikt op het aanraakscherm. Het is al meerdere keren gebeurd dat iemand hem op de schouder tikte om te vragen: “zal ik het scherm even voor u ontgrendelen” of “u moet de telefoon wel aanzetten meneer”. Het verbaast ons telkens weer. Je gaat toch niet tien minuten op een scherm zitten werken van een telefoon die niet aanstaat?

Mensen zien er so wie so geen bezwaar in om je midden in een gesprek te onderbreken met een vraag over de hond, of ze willenweten of je vanaf je geboorte al blind bent. “Bent u vanaf uw geboorte al zo nieuwsgierig”, vraag ik me dan af.

Maar genoeg geklaagd. De ontmoeting met deze twee mannen was gewoon grappig, een vrolijke uitwisseling en daarmee gaan ze naar huis.

En in dit geval werkt het generaliseren positief: Voor deze mannen zijn vanaf nu alle blinde echtparen met blonde geleidehonden aardige mensen met gevoel voor humor, dat is toch fijn.

Kleddermees

Vorige week moest Mees onder zeil bij de dierenarts omdat hij wat in zijn poot had waarvan hij last had. Het bleek een steentje te zijn dat zich diep in zijn voetzool had genesteld. Gelukkig was het maar een klein wondje, er zaten niet eens hechtingen in en zijn poot hoefde niet in het verband. Wel moest hij een paar dagen een schoen aan bij het naar buiten gaan. Dat vond hij helemaal niks. Als we naar buiten gingen en ik pakte die schoen, liep hij weg. Maar hij is dan wel weer loyaal en braaf genoeg om zich de schoen toch te laten aantrekken.

Na een paar dagen mocht de schoen er gelukkig weer af, maar Mees had daardoor niet zoveel kunnen lopen. Dat vind ík helemaal niks. Toen hij de schoen niet meer omhoefde kon ik niet wachten om met hem te gaan lopen. Om het te vieren liet ik hem eerst even los in het park hier vlakbij en daar was ik achteraf niet blij mee. Ik wilde hem weer intuigen en riep hem, maar hij kwam niet. Uiteindelijk kwam hij wel, maar toen ik me over hem heen boog om zijn tuig vast te maken rook ik het al….: vogelpoep. Van welke vogel het is, weet ik niet, gans, zwaan, maar ze vinden het heerlijk, Loes ook. Ik heb niet met mijn handen gekeken hoe erg het was, want ik wilde nog met hem lopen, maar toen ik thuis kwam bleek de schade ernstig. Hij had letterlijk op zijn rug in de drek liggen rollen, want het hele tuig en zelfs de beugel zaten onder, zucht. Tuig, riem en halsband in de was, beugel poetsen en hond onder de kraan. Helaas hebben we in dit huis geen warm water buiten, dus dat was ‘lijden’ voor Mees. Jammer dat hij het verband niet legt omdat er te lang tussen zit. Zo vies is hij niet eerder geweest. “Yes, ik neem het ervan”, moet hij gedacht hebben na al die beperkingen die hem waren opgelegd.

Gelukkig loopt hij weer goed, al vind ik het zelf ook nog spannend en ben ik bang dat ik weer een misstap zal voelen. Dat zal slijten. Hij moet ook ervaren dat hij echt weer zijn volle gewicht op die poot kan zetten. Ik heb dus tegen mezelf gezegd dat we allebei weer gewoon moeten doen en dat ik geen speciale aandacht besteedt aan zijn poot, want dan blijft hij dat ook doen.

Leasehond Loes

Vanmorgen hebben Tom en ik samen Mees naar de dierenarts gebracht. Op de heenweg heeft hij zelf gewerkt, hij kan net goed genoeg lopen voor een kwartiertje.

Ik mocht erbij blijven terwijl hij in slaap viel. Ik ben rustig bij hem op de grond gaan zitten. Hij is dol op de dierenarts, dus toen ze binnenkwam en Mees zijn kop niet optilde, wisten we zeker dat hij sliep.

Op de terugweg heeft Loes ons beiden geleid. Tom had Loes in tuig en ik liep aan de lijn. We hebben handige riemen die je kan verstellen in lengte, die kan je ook om je middel doen. Tom deed dus mijn riem om zijn middel en ik hield het andere eind vast. Zo loop ik achter Tom en Loes aan. Als ik de riem licht op spanning houd, voel ik voldoende wat Tom en Loes doen.

Loes was erg voorzichtig, ze vond het maar vreemd. Loes en Tom lopen sneller dan Mees en ik, dus ze moest ook wat in tempo aanpassen en dat deed ze ook.

Halverwege hebben we geruild en ben ik met Loes gaan lopen, terwijl Tom achter mij hing aan de riem. We hadden namelijk zitten piekeren hoe we het zouden doen, want Tom werkt de rest van de dag en er moeten wel boodschappen gedaan worden. We hadden besloten dat ik Loes dan maar even zou leasen, dus Tom wilde zien hoe Loes voor mij zou werken.

Dat is net zoiets als iemands auto lenen, stel ik me voor: je moet even zoeken waar de knopjes zitten en hoe hij op het gaspedaal reageert. Loes loopt voor mij wat minder regelmatig, maar ik loop nergens tegenaan.

We kunnen dit doen omdat Loes met mij bijna net zo vertrouwd is als met Tom, we horen tenslotte tot dezelfde roedel. Met een andere hond zou ik het niet zo snel doen, maar het is toch mooi meegenomen dat er een leasehondje is.

Straks gaan we met onze hulp Mees ophalen met de auto en hem lekker vertroetelen.

voetengedoe

Ik heb een paar weken niet geschreven omdat ik bezorgd was. Een week of drie geleden merkte ik dat Mees niet regelmatig liep. Als je met de hond in tuig loopt, voel je elke stap.

De dierenarts zag dat hij zijn linker achterpoot wat scheef neerzette en constateerde ook dat hij wat gevoelig was op het achterste deel van zijn rug. Er zijn foto’s gemaakt in Emmeloord, maar alles was normaal. Toch bleef hij kreupel lopen. Door de manier waarop hij liep, een aantal passen goed en dan even verstappen, kreeg ik het gevoel dat hij wat in zijn poot had, temeer daar het lopen op ruwe ondergrond moeilijker ging.

Ik heb zijn voeten en al zijn tenen afgevoeld, op alle kussentjes gedrukt, totdat ik merkte dat hij op de linkervoorpoot reageerde. Ik voelde daar een ruw plekje. Weer naar de dierenarts en… ja hoor, er zit daar wat. Heel vervelend, want het is al dicht en nu moet het onder een roesje opengemaakt worden om te zien wat erin zit. Maar ik ben ontzettend blij dat ik nu weet waarom hij kreupel loopt en dat het te verhelpen is. Ik heb wat doomscenario's voorbij laten komen, ookal verbood ik mezelf dat te doen…

Gedurende die weken heb ik Mees ontzien in het werk: geen lange routes, vaker laten brengen of halen. Gelukkig dartelt hij wel vrolijk in het bos, omdat hij dan vrij is om zijn poten te belasten zoals hij wil en op zachte ondergrond loopt. Maar wat een beperking in mijn mobiliteit is dat… Zoiets beïnvloed mijn hele leven, door de zorg die ik om Mees heb, maar ook omdat ik hem niet 100% kan inzetten als geleidehond. Dan merk ik weer hoe belangrijk Mees ook als hulpmiddel voor mij is en hoe slecht ik zonder kan.

Vrijdag 21 juni wordt hij geholpen. Dan zullen we wel weer wat gedoe krijgen met verband en sokken die hij er wel af zal trekken, maar dat gaat voorbij. Dan swingen we weer…