De vierde dag

Belevenissen van een kersverse geleidehond.

Gisteren zijn we wat verder de stad ingegaan. Lelystad is niet recht toe recht aan. Veel loopt scheef en je loopt vaak 'in het niks' zoals wij dat noemen. Er is geen duidelijke gidslijn zodat je weet of je de goede richting aanhoudt. Een gidslijn kan bv. een gebouw naast je zijn. Dat kun je horen. Ik moet dus andere signalen gebruiken om te weten waar ik ben. Dat kan bv. een winkel zijn waar muziek te horen is, of ik laat Mees op een bepaalde plek een paaltje zoeken.

We waren onderweg al eerder een stapel stenen op de stoep tegengekomen. Het was steeds goed gegaan. Nu waren er stenen bijgekomen en er staat ook een

paal. Dit was eigenlijk de eerste echte noodstop waarbij Frank moest ingrijpen met 'sta!. Dit is een vaste regel bij elke aflevering: als de instructeur 'sta' zegt, sta je meteen stil! Niet nog een halve stap, want dan bots je ergens tegenaan. De instructeur wacht zo lang mogelijk om dit te zeggen, want hij wil eerst kijken of de hond het nog zelf gaat oplossen. Mees en ik waren zo goed 'afgericht' dat we een keer allebei stokstijf stonden toen Frank in een gewone zin het woord 'sta' gebruikte.

Ik stond dus met mijn neus een paar centimeter van de paal af. Dat moet natuurlijk over en voorzichtiger. Mees moet ook leren hoe hij zich zodanig beweegt dat hij mij krijgt waar hij me hebben wil.

's middags zijn we naar de c1000 geweest waar we altijd boodschappen doen. We hebben Mees ingeschreven bij de dierenarts en een bushalte geoefend.

Gisterenavond hadden we geweldige chaos. Als we ze gaan uitlaten, moeten ze netjes op hun plaats wachten tot wij zover zijn. Dan heb je geen honden om je heen springen terwijl je je jas en tas pakt. We roepen ze allebei tegelijk, apart gaat nog niet. Dan komt er een te vroeg van zijn plaats, maar wie is dat nu? Ik zei: Mees, terug plaats, maar het was Loes, arme jongen, hij was zo braaf. We riepen ze toen ze allebei weer op de plaats zaten en ze renden allebei naar ons toe. Ik dacht dat ik Mees aanlijnde. Tom riep Loes en de hond aan mijn lijn wilde weg, maar ik dacht nog steeds dat het Mees was. Het was dus Loes en Tom dacht dat hij Loes had, terwijl het Mees was. We hebben enorm gelachen, maar wel besloten dat een van de honden voorlopig een belletje aan moet, want dit is wel heel verwarrend voor ze.