Het wandelen kan beginnen

Belevenissen van een kersverse geleidehond


Gisteren heb ik Mees voor de eerste keer alleen los gelaten. Ik deed dat ook altijd met Enya, aan het eind van de werkdag bij Desudo. Er is daar een stukje bos vlakbij. Ik vond het zo spannend dat ik mijn braille leesregel zou zijn vergeten als (nu weer collega) Frank niet had gezegd dat hij was blijven liggen. (Een braille leesregel gebruik ik bij de computer, om het scherm te kunnen uitlezen).
Ik stond al helemaal klaar: beloning, bel, bal en fluit bij de hand.
We kwamen op het pad en ik liet Mees zitten, deed zijn tuig en halsband af, de halsband met de bel om en... gaan met die banaan. Heerlijk is dat voor hem. Als ik bij Desudo werk, zit hij met de andere honden van de collega's op het plein en in de kennel. Als we elkaar dan weer zien springt hij bijna boven mijn hoofd. Hij kan dus lekker even uitrennen.
De bal meenemen was een goed idee, al ben ik hem nu al wel kwijt... Hij vindt het prachtig als ik hem weggooi en geeft hem netjes aan, bijt er niet op. Hij blijft dan lekker in mijn buurt; Maar de laatste keer kon hij hem niet vinden. Ik kon niet wachten, want we moesten naar de bus, maar wat was ik blij met deze eerste keer.
Ik nam hem in tuig voordat we aan het eind waren, want er is daar een slagboom. Het was voor hem nieuw om niet op straat, maar op een zandpad te werken, maar hij deed het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Dat is het niet, want dit leren ze niet in de opleiding.
Hij leidde me netjes om de slagboom heen, want ik ben er niet over gevallen... en keurig naar de bushalte.

Eerder hebben Tom en ik Loes en Mees in datzelfde bosje ook al een keer samen los gelaten, zonder ziende begeleider erbij. Tot dan toe vonden we het veilig om die er wel bij te hebben. Hij of zij kan ons vertellen wat de honden doen, we kunnen ontdekken hoever ze weggaan, of ze eten, of ze ons in de gaten houden.
Het ging goed. Loes blijft om je heen draaien; Ze huppelt als een konijntje. Mees gaat wat verder weg, maar de fluit werkt prima. Op een gegeven moment kwamen ze alle bei niet, tenminste, niet bij de eerste keer fluiten. De volgende dag waren we daar weer met iemand erbij en die vertelde dat daar een grote hoop ongepelde pinda's lag. Tja, wat je zelf vindt lijkt vaak lekkerder dan de lekkerste beloning die wij bij ons hebben. Wij kunnen niet weten waarom ze niet meteen komen als we fluiten. Het kan eten zijn, maar het is ook voorgekomen dat ik Mees riep terwijl hij zat te poepen. Hij maakte zijn werk af en kwam daarna naar me toe, knappe hond! We fluiten dus niet meteen weer als ze niet gelijk komen.

We doen appèloefeningen in het bos: Loes en Mees moeten blijven liggen terwijl wij weglopen. We legde ze neer aan de ene kant van een bruggetje, wij naar de andere kant. Tom bleef op de brug staan en zette zijn iphone aan, zodat hij kon opnemen als de honden over de brug langs hem zouden rennen wanneer ik ze floot. Het is mooi geworden. Ik floot op het moment dat er een andere hond aan kwam. Mees kwam dus wel, maar was meteen afgeleid door de andere hond. Loes bleef keurig op de brug bij Tom staan. Ze beginnen dus ook al onderscheid te maken, leren wie hun baas is.

We laten ze ook volgen, aan de lijn en los. Dat is vreemd voor Mees, want als ik zonder hem loop slinger ik. Probeer maar eens te lopen met je ogen dicht, dan blijf je waarschijnlijk niet recht. Mees volgde mij netjes over het pad, maar leek wel wat verbaasd toen ik ongewild naar links slingerde en hem van het pad af duwde, maar hij bleef netjes volgen. Als we in tuig lopen, slinger ik ook een beetje. Daar hebben de trainers van Desudo Mees op voorbereid zodra ze wisten dat hij bij mij zou komen werken.

We verstoppen ons ook achter een boom zodat ze ons moeten zoeken, maar dat lukt bijna nooit omdat ze ons zo goed in de gaten houden. Ze hebben ons al gezien. Wij weten natuurlijk niet wanneer ze wel of niet naar ons kijken.

Morgen, donderdag, gaan we er weer heen met Wodan, de hond van onze hulp. Dat is aan een stuk door rennen en spelen. Vrijdag gaan we met Wodan, Loes en Mees naar een veel groter bos, het Zuigerplasbos.
We hebben nu veel vertrouwen, het wandelen kan beginnen.