Mees gaat verhuizen!

Anderhalf jaar geleden hebben wij een huis in de wijk Kogge bezichtigd, we waren er erg enthousiast over. Helaas waren anderen ons voor.

Tijdens onze vakantie in de Ardennen belde de makelaar: er zou weer zo’n huis vrijkomen. We zijn weer wezen kijken en nu gaan we het doen! We gaan verhuizen!

Het is een huis met een grote tuin, daar gaan Loes en Mees van genieten. 50 meter lopen naar een park waar ze los kunnen, 20 minuten van het bos waar we altijd wandelen. Dat is de vooruitgang voor de honden. Voor ons is het een fijn huis met een schuifpui naar de tuin, een wens van mij, een grote zolder, een wens van Tom. Een keuken met inbouwapparatuur, plavuizen met vloerverwarming, in een mooie, rustige wijk, minder verkeerslawaai, bushalte en supermarkt dichtbij en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dat wordt een grote verandering voor ons allemaal. Gelukkig kennen we de omgeving al, want we lopen er altijd langs als we nu naar het bos gaan.

Loes en Mees hebben al wat veranderingen voor hun kiezen gehad. Door de allergie van Mees hebben we het grote hondenbed met matras de deur uit gedaan, het had in het huis op de Kogge ook niet gepast. Van een vriendin van mij hebben we een mooi gedecoreerd houten hondenmeubel op pootjes overgenomen. Het is een hoekmeubel dat in het nieuwe huis leuk zal staan. Ze liggen er met zijn tweeën in. Mees vond het meteen lekker, Loesje moet eraan wennen. Het is kleiner dan het grote hondenbed en ze vindt het wel wat intiem, zo dichtbij Mees, die met zijn lange poten alle kanten op wel veel ruimte inneemt. Maar ze begint er al aan te wennen.

Gisteren had ze het helemaal goed voor elkaar. We waren bij mijn ouders en op een gegeven moment lag ze languit op de bank bij mijn moeder op schoot, die er volgens mijn vader ook heel tevreden bij keek.

Mees heeft het reizen heel goed gedaan, maar we zijn er ook intensief mee bezig. Hij heeft zijn nut wel weer dubbel en dwars bewezen. We hadden in Zwolle moeten aankomen op spoor 1B. Dat perron moet je dan een eind teruglopen naar de trap. Maar plotseling stond Mees til. Ik voelde met mijn stok en we stonden aan het eind van het perron, nog een stap en we zouden naar beneden storten… Ik moet er niet aan denken dat ik dat met mijn stok zou moeten doen. Tom vroeg aan de machinist die net uit de trein kwam waar we waren en dat was dus niet op spoor 1B. De NS blijft je voor verrassingen stellen, dat houdt ons scherp zullen we maar zeggen.

Maar om op het begin van dit verhaal terug te komen: de komende tijd zal ik minder kunnen schrijven, maar we laten af en toe wel horen hoe het gaat.

Mees in de winter

Mees en de winter

Afgelopen dinsdag ging ik met Mees naar mijn werk bij Desudo. Onderweg had hij duidelijk last van het zout dat gestrooid wordt. De volgende dag heb ik hem op schoenen laten lopen, een hele gebeurtenis.

Ik had natuurlijk even moeten oefenen, maarja, dat had ik niet gedaan. Nu moesten de schoenen aan. Heb je dat bij eén poot bijna voor elkaar, trekt hij zijn voet weer weg, kan je weer opnieuw beginnen…. Maar uiteindelijk zaten ze, nu nog lopen. Hij stond stokstijf, vond dat hij absoluut niet op die rare dingen kon lopen, maar voor iets lekkers wilde hij wel in beweging komen en nog een keer en nog een keer. Oh, wat zijn die schoenen leuk en wat ben je mooi!!!!!

Eerst aan de lijn gaan lopen, toen het tuig omgedaan. Wat grappig om iedere stap van je hond te kunnen horen. Eerst moest hij iedere tien meter stil staan en schudden, maar het werd beter. Nog even uitlaten op het pad naar de bushalte, oh jee, alleen een korte werkriem bij me, lange uitlaatlijn vergeten. Dan maar los, dat kan daar wel. Fantastisch om te horen, hij galoppeerde als een paardje. Bij de bushalte maar niet de trap genomen. De bus instappen leek mij al spannend genoeg, maar dat deed hij zonder meer. Volgens mij vond hij het maar matig, maar, trouw als hij is, doet hij het wel. Jammer dat ik hem niet kan uitleggen dat dat zout nog vervelender is. Ik had zijn poten eerder met vaseline ingesmeerd, maar dat was niet afdoende. Hij heeft natuurlijk ook eén verkleurde poot door die allergie en ik weet niet hoe gevoelig dat voor hem is.

Nu ligt er centimeters sneeuw, gisteren begon het. We waren even kijken in de voortuin en riepen de honden naar buiten. Loesje rende naar buiten, maar Mees bleef staan in de deuropening, watje!

Toch niet, want vandaag heeft hij heel goed voor me gewerkt in de sneeuw, we zijn niet verdwaald en hij miste geen stoepje.

We lieten ze even los op een veldje hier vlakbij. Toen ik naar buiten stapte, schopte ik ergens tegenaan. Ik wist niet wat het was en kon het niet meer vinden. Tom raakte het weer, het was een halflekke bal. Tom gooide hem uit de tuin, de sneeuw stoof in mijn gezicht. Ik zei: moet je niet weggooien, is leuk voor de honden om te spelen.

Toen we terug gingen riep ik Mees. Hij kwam, maar niet van het veldje. Hij kwam met de bal in zijn bek vanaf het fietspad. Hij was het met me eens, hij was de bal gaan halen en bracht die nu bij me. Even lekker ermee spelen in de voortuin, heerlijk, zo’n halflekke bal om in te bijten.

nazorg

Vandaag was trainer Frank er om te kijken hoe het gaat met Mees en mij. In het eerste jaar gebeurt dat vijf keer.
Ik vertelde de dingen die wat moeizaam gaan en we zijn naar het station gaan lopen, om vervolgens op het station wat zoekopdrachten te doen.

Mees liep heel ontspannen en werkte goed, ok op het stattion! Haha, bij de tandarts geen pijn. Nee, ik ben zelf al zo bezig met het werk op stations, dat werpt al vruchten af.

Bij het ov-chippoortje loopt hij te ver door, dus daar moet ik hem even terughalen, naast roepen en laten weten dat hij moet wachten.
Een bank liep hij voorbij, maar dat kwam volgens Frank omdat ik met te weinig energie het commando gaf. Ik deed het nog eens en nu enthousiaster. Frank blokkeerde hem bewust, maar hij ging om hem heen en wees de bank aan, heel mooi.
Het blijft dus wat zoeken hoe ik hem in die situaties het best kan aansturen: is hij ontspannen en rustig, dan kan het enthousiaster, is hij opgewonden, dan moeten de commando's rustig en kort.
Meeis is een hond die heel graag wil werken, maar die werklust moet niet ontaarden in haastig werk, dan wordt hij slordig. Dat merk ik en dan voel ik me niet meer helemaal veilig. Dat voelt hij weer en zo is de cirkel rond.

Conclusie: signalen goed opgevangen, mee aan de gang gegaan, doorgaan zo. Ook goed om te horen dat Mees ontspannen en zelfverzekerd overkomt.

groeistuipen

Nog even en Mees en ik zijn alweer 11 maanden bij elkaar. Het heel nieuwe is eraf en ik moet straks de standaardtekst: 'belevenissen van een kersverse geleidehond'gaan aanpassen.

Mees is zeker nog geen ervaren geleidehond, maar kersvers ook niet meer. En wat hebben we al veel meegemaakt in dat eerste jaar.

Het elkaar leren kennen en vertrouwen is een proces dat niet lineair verloopt. Soms lijkt het alsof we al jaren samenwerken, dan volgt er weer een periode dat het minder lekker gaat. Steeds weer is er werk aan de winkel voor mij: waarom doet hij dit en wat kan ik doen om het te veranderen?

Ik heb Mees ruimte gegeven om bepaalde routes zelf uit te zoeken, dat vindt hij geweldig leuk en ik gun het hem van harte. Daarbij moet ik wel zorgen dat ik de eindcontrole houdt en dat lukt niet altijd even goed. Ik kwam een keer aan de andere kant van een kruising terecht dan waar we tot dan toe steeds waren uitgekomen.Tegen de tijd dat ik het plaatje in mijn hoofd had omgedraaid had ik Mees al heel wat verkeerde commando's gegeven en waren we allebei danig in de war.

'Back to basics' dus. Even alleen bekende routes lopen waarop we ons allebei zeker voelen.

Hij probeert ook actief een route naar zijn poot te zetten. We moesten tijdelijk een moeilijke route naar huis nemen omdat de andere versperd was door bouwwerkzaamheden. Doordat ik Mees die ruimte heb gegeven, weet hij precies hoe hij van die route naar het park moet komen. Ik heb dat niet altijd op tijd in de gaten en zo kunnen we ook aardig verdwalen. Als ik Mees dan laat lopen, komen we in het park en weet ik wel hoe ik thuis moet komen, maar als het donker en koud is en ik wil naar huis, ben ik niet blij met zo'n omweg.

Gelukkig kunnen we nu ook weer de andere route lopen, maar op die moeilijke blijven we oefenen. Tom en ik lopen hem dan samen en ik weet nu op welke punten ik op moet letten, waar Mees NIET naartoe mag.

Ook in de stad gaat het niet altijd zoals ik wil. Ik kan een route in gedachten hebben maar een oriëntatiepunt missen. Dan ben ik 'opeens' ergens anders dan waar ik had willen zijn. Mees weet inmiddels ook waar hij het liefst heen gaat, dus als ik het niet meer weet, komen we altijd wel bij de dierenwinkel, maarja, ik heb toch graag dat de dingen precies zo gaan als ik het had bedacht......

En dat is dan precies de 'wijze les' die ik voorgeschoteld krijg, al zit ik daar niet altijd op te wachten: de dingen gaan heel vaak niet zoals je verwacht. Een oriëntatiewonder zal ik nooit worden, dus ik kan maar beter leren me daar niet zo druk over te maken. Dan lopen we toch via een andere route. Uiteindelijk komen we toch altijd waar ik wezen wil.

Afgelopen woensdag zijn we samen naar Breda op en neer geweest. Spannend, want ik ken station Breda niet zo goed en toch moeten we dan de trap naar beneden vinden, de paal om uit te checken en de treintaxi. De trap wilde hij nog weleens voorbij lopen, maar dat gaat beter. Ik vraag vaak ook welke kant ik op moet en hoe ver de trap ongeveer nog weg is, dan weet ik wanneer ik Mees moet gaan vragen te zoeken. Doe ik dat te vroeg en leg ik er te veel druk op, dan gaat hij me alles aanwijzen wat we tegenkomen: fietsen, prullenbakken en allerlei andere dingen die ik niet nodig heb. Doe ik het te laat, dan kan het gebeuren dat hij er voorbij loopt. Ik moet vooral zijn tempo onder controle houden. Laat ik hem te snel lopen, dan is de kans dat hij de trap voorbij loopt groter.

De ov-chippaal kun je vinden door te luisteren naar het gepiep van uitcheckende mensen. Mees is vrij goed in het vinden van de paal. Dan vraag ik iemand welke richting de uitgang is naar de taxi's en stuur Mees die kant op. Buiten hoor ik een taximotor draaien. Ik loop erheen en vraag de chauffeur waar de treintaxi's stoppen, hij wijst ons de weg.

Ik vind dit allemaal best spannend en dat vindt Mees dan ook. Omdat ik in Lelystad woon en werk, hoef ik niet wekelijks met de trein, maar ik heb me voorgenomen dat wel te doen, het moet gewoon worden, dan komt er meer rust bij Mees en wordt het voor mij makkelijker hem te vertrouwen..

Ik bouw nu rustmomenten in. Zodra we de stationshal binnenkomen, staan we even stil. Mees vindt dat niks, hij wil door, dus hij moet even schudden. Dan vraag ik hem de poortjes te zoeken. Het woord 'zoek' laat ik weg uit het commando, dat triggert hem en verhoogt de opwinding. 'Poortje rechts of links' is voldoende. Bij het poortje wil hij doorrennen, maar ik las weer een pauze in, ik moet tenslotte inchecken. Dan naar de trap en weer even wachten. En ik maar 'zen, zen, uitstralen... Heel goed voor mij, daar wordt ik zelf ook rustiger van.

We zitten dus in een groeifase en dat gaat altijd met wat strubbelingen gepaard. Ik heb er alle vertrouwen in, want de band tussen ons is heel goed. In de Ardennen heb ik weer gemerkt hoezeer hij op mij gericht is. Van die band moeten we het hebben, vooral als het even wat moeilijker gaat. Dat is tussen mensen zo en tussen mens en dier niet anders.

een stokje

We zijn weer terug van weggeweest. Ik vertelde al over het 'geweldige' huis waar we zaten. Voordeel is dat je dan zo blij bent om weer naar huis te gaan en de luxe van je eigen huis te ervaren: zonder te klimmen uit bed, douchen zonder een knop te hoeve vasthouden en met de zekerheid dat het water warm zal zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar zoals ik al zei: we hebben prachtige wandelingen gemaakt en de honden maakte het natuurlijk helemaal niks uit.
Maandagmiddag liepen, of beter gezegd kropen we een steile helling op die erg spannend was: gladde stenen, modder, braamstruiken. Maar het spannendste kwam toen we boven waren. Mees was in paniek. Het bleek dat hij een stokje overdwars in zijn gehemelte had dat er niet uit wilde. Terwijl iemand anders hem vasthield, probeerde ik het eruit te halen. DAt valt niet mee, want hij gooit zijn kop alle kanten op en je moet uitkijken dat hij in zijn paniek niet in je vingers bijt. Naar voren duwen heeft geen zin, zei iemand. Dat was een zinnige opmerking, want de bek wordt naar voren smaller. Hoe het nou precies is gegaan weet ik niet, maar het is gelukt, diepe zucht.

Waarmee ik maar wil zeggen: je kan het niet altijd voor zijn dat je hond op stokjes bijt, maar als je er een hebt die houdt van stokken, zoals Mees, zeg dan iedere keer dat je hem op een stokje hoort bijten dat hij los moet laten. Het kan tot nare dingen leiden. Een vroegere hond van mij is eens op een stok gedoken die ik had gegooid en kreeg die achter in haar keel. Het moest gehecht worden.
Allemaal stokkennarigheid dus.
Er bestaat een speeltje, dat heet safestick. Het is een soort rubberen stok met een bol aan ieder eind, heel veilig om mee te gooien.