Een paar weken geleden liet ik al weten dat we even geen tijd hadden om te schrijven omdat we gingen verhuizen. Inmiddels zitten we in ons nieuwe huis en zijn we een beetje bijgekomen van alle gedoe. Langzaam aan beginnen we te genieten van het ruime, lichte huis met de enorme tuin, al werkt het weer aan dat laatste nog niet echt mee.
Mees en Loes hebben de verhuizing echt heel goed doorstaan, eigenlijk beter dan wij. Maarja, zij hoefden ook niet al die dozen in te pakken, aan honderd dingen tegelijk te denken en zij bewegen zich probleemloos in het nieuwe huis, nu wij nog… Wij moeten een nieuw huis opslaan in ons lichaam: zoveel stappen van het gasfornuis naar het aanrecht, zoveel van de keuken naar de kamer, een bocht om de bank heen, niet te wijd, dan loop je tegen de tafel aan, niet te krap, dan schuif je de bank opzij. Totdat we er niet meer over hoeven nadenken, honderd blauwe plekken later. Heerlijk, zoveel ruimte op het aanrecht, iets dat we erop hebben gelegd kunne we haast niet terugvinden. En op een plavuizen vloer valt alles tuk, ook een flesje wokolie… Maar het gaat al beter.
De omgeving is geen probleem. We liepen hier altijd al langs als we vanuit de Jol naar het bos gingen, we wisten al wel hoe het in elkaar zit. Loes en Mees weten verbazend snel dat dit nu hun huis is en dat ze ons naar deze deur moeten brengen. Van de week bleek dat ook op pijnlijke wijze. We moesten allebei weg. 's Morgens om kwart over zes liet ik de honden uit, eerst de eén, dan de ander, eén naar binnen, de ander naar buiten. Daarna eten maken, honden op de plaats en fluiten. Hé, er komt er maar een. Oh … Mees is er niet! Voordeur open, geen Mees. … hij is weg! …hond! Nog geen hek voor de oprit, dus hij kan lekker gaan, tracking & snacking door de wijk. Niemand neemt het ons in dank af dat wij om half zeven 's morgens staan te roepen en te fluiten, meteen een goeie beurt bij de buurt… En natuurlijk tijdsdruk van bussen en treinen die niet op ons zouden wachten. Collega Frank die in de buurt woont gebeld, we weten dat hij rond die tijd naar Desudo gaat. Hij nam op en vertelde met slaperige stem dat hij vandaag vrij was… Maar hij was niet zo goed of hij kwam helpen zoeken. Op een gegeven moment dacht ik: laat ik de voordeur eens open doen, wie weet is hij er weer, en ja hoor, gelijk met Tom kwam hij doodkalm aanlopen "oh, zocht je mij"? Ik zet je op marktplaats!!! Helaas, dat schijnt niet meer te mogen.
We genieten ervan dat dit huis maar 20 minuten lopen is van het bos. Nu kunnen we veel makkelijker even op en neer, fijn voor de honden. Ook fijn dat ze binnenshuis meer ruimte hebben om te spelen. Ze hebben een speeltje dat lijkt op een bot. Beide koppen zijn hol en daar kan je iets lekkers in stoppen. Aan Loes of Mees de taak het eruit te pulken. Loes probeert dat op haar eigen manier, hoorden wij van onze hulp. Ze gaat op haar rug liggen met het speeltje in haar pootjes in de lucht, boven haar koppie. Met eén oog kijkt ze in het gat waar het brokje in zit, alsof ze nadenkt hoe ze het er toch uit moet krijgen, zo grappig. Maar met kijken krijgt ze het er niet uit.
Er moet nog een hoop gebeuren, maar het gewone leven begint ook weer. 7 april gaan we weer trainen bij de hondensportvereniging, speuren deze keer. Er komen wandelingen aan, workshops, Mees hoeft zich niet te vervelen.
Afgelopen woensdag hadden we de laatste nazorg van het eerste jaar. Trainer Frank was erg tevreden en wij toch wel trots op wat we al bereikt hebben. Mees werkt zelfverzekerd en ontspannen. Alleen bij het instappen in de trein is hij soms wat te haastig, maar dat komt ook omdat ik dat zelf spannend vindt. Toen ik Mees net had, ben ik omdat ik mijn stok niet gebruikte tussen perron en trein gestapt en ik heb daar toch wel wat spanning aan overgehouden. Dat hebben we dus even geoefend. Zo gaan we dan ons tweede jaar in en zal ik het woord 'kersverse' uit de titel van het blog (laten) halen, want na wat veranderingen is dit blog niet super toegankelijk meer voor mij.
