gevoel voor humor

Hoog tijd om weer eens te schrijven, Mees en ik hebben het soms zo druk!

 

Als we op zondag getraind hebben met de honden, gaan we daarna vaak naar het Zuigerplasbos, even uitrennen. Loesje blijkt een verschrikkelijke smeertark te zijn. Elke keer als we in het bos zijn geweest, moeten we haar onder de slang zetten, dan heeft ze weer in de, ja wat is het, volgens ons eendenpoep liggen rollen, maar dan poepen die eenden wel veel, want ze rolt zich hele plakkaten achter haar oren! Dan moeten we niet alleen de hond, maar ook het tuig wassen, want als je dat weer omdoet... ruiken Loes en het tuig een uur in de wind. Dan moeten we dus nog terug met de bus. Sommige chauffeurs zeggen dan voor de grap: die neem ik niet mee hoor! We kunnen ze eigenlijk geen ongelijk geven.

 

De laatste keer, vlak voordat we ze wilden intuigen, kwamen ze heel mooi naast ons lopen. We zeiden net tegen elkaar: zullen we ze dan maar in het tuig doen, toen ze opeens verdwenen waren, in geen velden of wegen meer te horen. Dat betekent maar eén ding: ze hebben eten gevonden. We horen geen bellen omdat ze stil staan om dat te verorberen. Wat echter geen hond tot nu toe ooit gedaan heeft, doet Mees: als dat wat ze gevonden hebben in een bakje zat, komt hij uiteindelijk heel braaf naar me toe en brengt mij het lege bakje. Heeft die hond gevoel voor humor of niet. Ik kan er dan aan ruiken om erachter te komen wat het was dat ze gegeten hebben. In het Zuigerplasbos dachten we dat het een slaatje geweest moet zijn... Later in het park deed hij het weer. Keurig kwam hij een leeg bakje brengen. Ze moeten dat al eerder hebben gezien, want toen we ze vrij lieten, renden ze keihard terug van waar we vandaan gekomen waren. Ze waren er in tuig braaf langs gelopen. Nu was de beer los en wisten ze niet hoe hard ze terug moesten racen.... Wie durft nu nog te zeggen dat een geleidehond het slecht heeft...

 

Vorige week liepen we in de tunnel van het centraal station Utrecht, op weg naar de sneltram. Er kwamen ons twee mensen met geleidehonden tegemoet. Dat hoorde ik, want de heren waren druk bezig de aandacht van hun honden vast te houden, die Mees natuurlijk al hadden gezien. Mees vond ze ook zeer interessant. Ik vermoed dat er eén hem heel uitnodigend aankeek, want hij probeerde even met die hond te spelen, maakte en beweging naar voren en ging zelfs even op zijn achterpoten staan. Toen ik het zei, werkte hij weer keurig door, het was zo grappig. Nee, het mag niet, maar als je nou zo in de verleiding wordt gebracht en je bent pas twee en je hebt veel gevoel voor humor... Dan doe je dat toch even

de geul en de winkel

Mees en ik liepen naar het station. Vlak voordat we er zijn, lopen we op een weggetje waarnaast gebouwd wordt. Mees hield in en begon naar links en rechts uit te wijken, maar we konden er echt niet door, er stond een hek. De enige route eromheen ging door het zand en de plassen naast de weg. Mees kent het 'off the road-werk' al, dus dat vond hij niet zo vreemd. Hij deed het keurig, hield even in waardoor ik wist dat er een plas was, een grote stap dus. Toen stond hij plotseling stil. Ik voelde met mijn stok en kreeg weer eens bevestigd waarom er geen beter mobiliteitshulpmiddel is dan de geleidehond: we stonden voor een geul, zo diep dat ik de bodem met mijn stok van 1,10 meter niet kon voelen.

Zoals dat dan gaat kwamen er ongeruste mannen naar me toe die daar bezig waren. "zullen we u bij de hand nemen"? "Nee, het is voor de hond veel leuker om het zelf op te lossen, maar u kunt me wel helpen door achter mij aan te lopen. Mocht de hond dan echt iets doen dat niet veilig is, dan kunt u alsnog ingrijpen.

Mees ging mooi om de geul heen en terug naar de stoep. Nu had ik hun hulp even nodig om mijn richting te bepalen, maar Mees heeft het prachtig gedaan. De mannen waren helemaal onder de indruk. Veel leuker zo, want nu hadden ze ook gezien hoe een geleidehond zoiets oplost.

Ik hoorde later van Tom dat hij was omgedraaid en over de weg was omgelopen. Tja, gelukkig had ik schoenen aan die ertegen konden, anders had ik dat waarschijnlijk ook moeten doen.

 

Afgelopen vrijdag moest ik achter het provinciehuis zijn, dat is vlak bij het station. Ik kende de route niet en had iemand gevraag me te helpen. Peter kwam me halen bij het station en we liepen samen naar mijn bestemming. Hij bood aan me ook weer op te halen en we spraken af dat ik zou bellen.

toen ik klaar was, had ik eigenlijk geen zin om te wachten en ik dacht: volgens mij weet Mees het wel en ik weet het ook globaal, komt wel goed.

We gingen lopen. We moesten links om het provinciehuis heen, maar Mees ging op een gegeven moment scherp naar rechts. Als ik had willen ingrijpen, had ik dat meteen moeten doen, maar ik deed het niet. Dan zouden we moeten omdraaien en ik wist niet precies hoe ik hem dan moest sturen. Peter had bovendien gezegd dat het volgens hem anders kon dan we op de heenweg waren gelopen, rustiger en veiliger. Ik had het idee dat Mees die route ook zag. Hij liep zeer beslist en gaf me het gevoel dat hij precies wist waar hij naartoe ging, dat klopte. We gingen een bruggetje over en ik kreeg ook steeds meer idee van waar hij naartoe ging en ja hoor: hij stond stil bij de dierenwinkel in de Tjalk. Hij heeft dus weer een route die hij kent geknoop taan een route die hij nog niet kende. Nu wist ik in ieder geval waar ik was en kon ik het stuur weer overnemen om naar huis te gaan. Maar eerst heb ik zijn eigenwijsheid nog beloond door naar binnen te gaan en lekkere botten voor ze te kopen. ik belde Peter om te vertellen dat hij me niet hoefde op te halen en waar ik nu was. Iedereen in de winkel moest lachen en Mees kreeg een brokje.

Dat wordt opletten om te zorgen dat ik niet voortdurend in parken en bij dierenwinkels sta.

apporteerplezier

Mees en Loesje deden een workshop apporteerplezier bij gedragscentrum Samenspel in Apeldoorn, tom en ik mochten ook meedoen.

Het ging er niet om dat ze perfect zouden apporteren, maar om het plezier van het pakken van dingen. Zouden ze die dan ook nog bij de baas brengen, dan was het helemaal mooi.

 

Eerst moesten we vaststellen welk speeltje absoluut favoriet was. Voor Loesje was dat een predummy. Een katoenen zakje met rits en klittenband, waarin je beloning kunt verstoppen. Voor Mees was het een pluchen botje (dat overigens de dag niet heeft overleefd).

 

Nu werd het speeltje verstopt en moesten de honden zoeken. De eerste verstopplek voor Mees was een soort hokje met opengewerkte zijkanten, zodat hij het kon zien liggen, maar de enige weg ernaar toe leidde door een tunnel. Die tunnel lag ook nog in een bocht, zodat Mees het eind niet kon zien. Dat was hem te gek, dat ging hij niet doen. Hij probeerde op allerlei manieren het speeltje te pakken te krijgen: hengelde ermet zijn poot naar, probeerde de tunnel opzij te slepen, sprong er bovenop (en verboog daarbij een van de ringen en een paaltje), maar het lukte hem niet. Hij blafte van frustratie, maar bleef het proberen, wat een doordouwer is hij toch. Toen de tunnel recht gelegd werd, ging hij er ook niet door, maar met een beetje hulp kreeg hij het speeltje uiteindelijk dan toch te pakken, wat was hij blij. Ik was verbaasd, want wij hebben zelf zo'n tunnel en daar gaat hij zonder meer door. Zo zie je hoe sterk de omgeving meespeelt bij het leren.

Loesje ging er probleemloos door. Zij had weer moeite met het zoeken op de puinberg, die ook gebruikt wordt om met reddingshonden te oefenen. Het is een berg stenen, waarvan er sommige wiebelen, met veel holtes en tunnels waarin je iets kunt verstoppen. Loesje ging er niet op, niet veilig, vond ze, maar voor de predummy deed ze het wel. Mees deed het voorzichtig, maar haalde wel zijn bal.

 

Er was ook een lange houten bak met allerlei troep erin: een oude beddenspiraal, een balk, een emmer, noem maar op. Loesje wilde wel zoeken, maar alleen de predummy, die hebben we dus maar voor haar gekocht. Mees ging niet door de bak met rommel lopen, maar erlangs tot waar hij had gezien dat de bal verdween. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. De bal lag in een omgevallen emmer. Hij wilde daar niet zijn kop in steken. Hij houdt er dus niet van zijn kop ergens in te steken en geen uitzicht meer te hebben. Hij was druk bezig de emmer om te gooien, zodat de bal eruit zou komen, heel slim, maar hij was er nog mee bezig toen de bal er allang was uitgevallen...

 

Bij de laatste oefening mochten alle honden iets pakken uit een grote hoop spullen: een bidon, een grote zware bal van cizaltouw, een gekke muis die rammelde, een paar rubber ballen met punten en als klap op de vuurpijl een pluchen orka van wel anderhalve meter lang.

Ik liet Mees wachten, want ik had al eerder gemerkt dat, als er veel ligt, hij niet weet wat hij moet kiezen. Hij blijft maar zoeken, raakt alles aan, maar pakt niks. Loesje koos weer de predummy, Mees de bidon. Gelukkig mocht hij nog een keer en kon hij de orka pakken, die was geweldig. Ik prijs hem, maar hij moet dan meteen loslaten, want hij begint meteen een trekspelletje en dat is niet de bedoeling. Knuffels kun je Mees niet laten houden, die sloopt hij. Ik kreeg wel een goeie tip: stop de knuffel in een sok. Dat heb ik gedaan en ze vinden het een erg leuk speeltje, lekker zacht en groot genoeg om samen mee te spelen. Benieuwd hoe lang het leeft.

 

Het was erg leuk, de honden waren lekker moe. Voor Mees was het niet nieuw, die pakt alles. Hij apporteert ook een volle pot pindakaas als hij helpt met boodschappen uitpakken. Voor Loesje hebben we ontdekt dat ze die predummy wel erg leuk vindt.

spitsreizen

Donderdag 's middags gaan Mees en ik naar Utrecht. We krijgen dan les op een Apple computer. Alle Apple-producten hebben spraak, voice-over. Wij kunnen er dus mee werken, maar het besturingssysteem is echt anders, dat moet je leren; Het werkt niet zo intuïtief als de iphone.

 

Het is op dezelfde locatie als waar Tom werkt. Nadien gaan we gezamenlijk terug, altijd heel gezellig om met zijn vieren op stap te zijn. We reizen dan in de spits, dus volle treinen. Van Utrecht Overvecht tot en met Hilversum moesten we staan op het balkon. Mees en Loesje gingen rustig liggen, zij wel. We liepen forse vertraging op omdat er volgens de omroep 'verdachte personen' op en naast het spoor liepen. We misten dus onze aansluiting in Almere. Als we daar aankomen hoeven we alleen maar het perron over te steken, maar Mees trok mij naar rechts. Ja, daar was een trap. Ik laat hem de trap wel aanwijzen, ookal hoef ik er niet te zijn. Zo kan ik hem weer even belonen voor het zoeken van de trap. In het begin ging het trappen zoeken op perrons niet altijd goed, dus ik heb de trappen veel beloond. Resultaat: hij sleept me naar de trap, dwars door een drukke drom mensen heen en springt met zijn voorpoten op de leuning. Hij doet dat niet erg subtiel, de mensen moeten maar opzij gaan. We kunnen de beloning dus af gaan bouwen naar af en toe.

We hoefden niet naar beneden, dus moeten we omdraaien en dwars door de drukte naar de overkant van het perron. Ik geloof dat mensen het niet begrijpen, forensen zijn niet zo 'invoelend', maar dat maakt me niet uit.

 

In de trein naar Lelystad kwamen we een leuke forens tegen. Een aardige vrouw die voorkwam dat Mees een servetje uit de prullenbak gapte, het rook kennelijk erg lekker. Een grote hond heeft veel voordelen, maar dit is een nadeel: hij kan overal bij met zijn neus; En Mees heeft een heeeeeel nieuwsgierige neus. Als ik een trein of bus binnenkom moet ik hem heel kort houden, anders zit hij overal aan. Ook als hij in de trein tussen mijn voeten ligt, ligt hij regelmatig ergens aan te snuffelen of te likken. Ach ja, hij zal wel rustiger worden als hij wat ouder wordt.

 

Deze leuke mevrouw mocht hem aaien, hij had tenslotte ook zijn tuig niet om. Tom, die aan de andere kant van het gangpad zat met Loes, liet haar ook even naar ons toekomen, zodat mevrouw kon voelen hoe heerlijk zacht ze is. Maar Loes had gezien wat Mees deed en ging meteen richting afvalbak om ook te zien of zij dat servetje kon scoren. Stelletje donderstenen.

 

Het was wel een heel drukke dag voor Mees en mij. 's morgens gaven we gastlessen op een school in dronten, samen met puppywalker Alice Greive en pup Olga van zes maanden. Vier groepen met kinderen luisterden naar ons verhaal en stelden vragen. Toen ik mijn iphone pakte om te laten zien wat ik daarmee kan, gingen alle ogen glimmen, vertelde Alice. We konden na afloop niet samen naar het bos, want we moesten de trein halen. Tja, het leven van een geleidehond is hard....