Belevenissen van een kersverse geleidehond.
Ik pak het gewone leven nu weer op; Dat valt soms nog niet mee. De omgang met Mees kost nog zoveel aandacht en energie, maar het huishouden gaat ook door en niet te vergeten het werk voor Desudo.
Ik ben echt onder de indruk van de kwaliteit van Mees als geleidehond, als huishond en ook van de aflevering. Met veel liefde en begrip voor de behoeften
van de hond wordt hij overgedragen en worden wij samen begeleid, totdat Desudo er zeker van is dat wij samen veilig de straat op kunnen. Het lijkt er ook
op dat ik precies de hond heb gekregen die ik besteld had.
Gisteren zijn we naar het werk gegaan. De busrit heen, met een overstap op het station, ging goed. We ontmoeten daar altijd iemand die ook een hond van Desudo heeft en op dezelfde tijd met de bus gaat. Ik vind het belangrijk dat Mees contact maakt met soortgenoten, maar wel pas als ik hem toestemming geef en alleen met tuig af. Ik had het hem dus afgedaan terwijl we zaten te wachten op de halte. Ik vroeg haar eerst te gaan zitten met haar hond en zij deed ook het tuig af. Zo konden ze elkaar begroeten. Dat duurde niet lang, want Kyra gromde meteen.
In de bus zat ze tegenover me en zat Mees tussen mijn benen. Hij likte aan haar sok, duwde zijn neus in haar jas op zoek naar brokjes en beet speels in
haar hand. Dat is niet de bedoeling tijdens het werk. Ik legde Mees dus af.
Bij de bushalte stond Frank te wachten. Het is een spannende oversteek, want het is druk en er is geen beveiliging. Gelukkig wel een middenberm. Frank
helpt me door het aantal stappen dat ik moet zetten tot ik weer veilig sta, te tellen. Zo leert Mees waar hij moet stoppen. Ik maak beschrijvingen van
de routes plus aanwijzingen, anders kan ik het allemaal niet onthouden. Maar als we meer routine krijgen, is dat niet meer nodig.
Bij Desudo herkende Mees natuurlijk de omgeving, maar nu ging hij bij onze eigen honden. Frank heeft erbij gestaan om zijn entree in die roedel te begeleiden.
Ik heb hem de rest van de dag niet meer gehoord, maar het voelde toch een beetje alsof ik mijn 'kind' voor het eerst naar het dagverblijf bracht.
Terug zijn we met een omweg over een bospad naar de bushalte gelopen. Mees kon daar aan de lijn lopen en konden we oefenen met volgen en vrijlaten.
Aan het eind van het pad is de bushalte, aan de andere kant van het fietspad. Het is vlakbij en Enya liep er natuurlijk gewoon heen. Mees niet. Die wees
een stoeprand aan waarvan ik dacht: nooit geweten dat die hier was. Maar hij wees ook een paal aan, hoera, dat was de goede paal.
Vanaf het station zijn we naar huis gaan lopen. We moeten tenslotte kilometers maken om aan elkaar te wennen. Op twee punten ging het niet helemaal vlekkeloos,
maar dat is niet zo erg. Door de gedegen aflevering herken ik wat er gebeurt en kan ik het herstellen, dat is het allerbelangrijkste. Als ik zelf niet
onzeker wordt, kan ik Mees ook vertrouwen geven.
Thuisgekomen mocht Mees in de achtertuin spelen met de halflekke bal die daar ligt, even ontstressen.
Vanmorgen ben ik met hem aan de rollijn naar een uitlaatpad geweest. Erheen lopen doe ik met de stok en moet Mees volgen. Maar dat is wel lastig, want
ik moet zelf soms ook een beetje zoeken en dat geeft Mees onzekerheid. Hij wil dan de leiding nemen en dat is iets anders dan volgen. Maar ik praat tegen
hem, vertel hem dat ik snap dat het vreemd is en laat hem goed volgen waar ik zeker ben. Op het pad hebben we geoefend met vrijlaten en hier komen. Dat
ging heel goed, zelfs toen er een hond aankwam. Het was een pup. Ik heb gevraagd of ze even wilde blijven staan, zodat ik kon proberen Mees er langs te
laten volgen. Dat deed hij heel goed en ik prees hem de hemel in. Toen ben ik omgedraaid en heb hem contact laten maken maar hij was een beetje te wild
voor een pup van 11 weken. Vanmiddag gaan we weer samen boodschappen doen, dat is nu al minder spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten