Verdwaald

Belevenissen van een kersverse geleidehond.

Vanmorgen hebben we met zijn vieren een nieuwe route gelopen. Wat is dat hard werken. Je staat er dan weer bij stil hoe soepel en vanzelfsprekend het ging met Enya en Elmar. Mees werkt heel goed, leidt me mooi om obstakels heen. Hij loopt gemakkelijk, met een goed tempo. Maar hij kan lage stoepen voorbij lopen en als er dan ook nog een bocht in de straat zit bij een oversteek, loopt hij gewoon rechtdoor de straat op. Het is ook zo moeilijk als stoepen geen niveauverschil meer hebben met de straat, dan constateer je dat ook niet. Loesje loopt wat moeilijker voorop. Tom moet dan hard werken om haar tempo te laten houden. We moeten soms omdraaien om dingen over te doen en dan lopen we elkaar af en toe in de weg. Het valt allemaal nog niet mee. Vanavond moeten Mees en ik naar Dronten, die route hebben we al een paar keer gelopen, gelukkig...

Gisteren raakten Mees en ik echt de weg kwijt. We kwamen vanaf mijn werk bij Desudo aan op het station met de bus. Omdat ik niet alleen met de bus, maar ook even met de trein wilde gaan, had ik met Tom afgesproken dat ik hem tegemoet zou reizen naar Almere als hij van zijn werk in Utrecht kwam. Uit de bus gestapt staken we aan de achterkant van de busperronnetjes over. In mijn beleving stonden we daarna ongeveer tegenover de ingang van het station. Ik vroeg Mees dus de ingang te zoeken. Dat deed hij braaf, maar we kwamen niet in de stationshal terecht. We stonden ergens waar ik nog nooit geweest ben. Ik hoorde dichtbij de weg, maar wat het was, geen idee. Ik wist op dat moment niet waar ik was ten opzichte van de ingang van de stationshal. Ik draaide om en liep weer naar buiten. Omdat ik niet wilde gaan zwerven met Mees, heb ik de weg gevraagd, een gekke ervaring op een station waar ik al zo vaak ben geweest, maar dat kan je gebeuren met een jonge hond. We vonden de ingang en stonden in de hal. Ik moest naar spoor 3 en wilde rechts naar de ov-chippoortjes. Maar Mees ging niet naar de  poortjes, hij liep een winkeltje in. We vonden uiteindelijk wel de poortjes en gingen naar boven. Toen werd er omgeroepen dat de trein niet van spoor 3, maar van spoor 2 zou vertrekken. Ik was wat verder doorgelopen, dus moesten we de trap weer zoeken. Dat lukte niet meteen en tegen de tijd dat we beneden waren, was mijn trein al weg... Dat ging dus niet door, maar alle reden om het binnenkort weer te doen. Ik had met Enya in het begin ook moeite met het zoeken van trappen op het perron. We reizen ook niet dagelijks, dus dat duurt gewoon wat langer voordat het soepel gaat.

We zijn naar  huis gaan lopen, een route die al aardig goed gaat. Zou goed zijn voor Mees, na deze ervaring. Het ging ook heel goed, tot het punt waar we naar links moeten oversteken. Mees moet leren waar dat is, want op de stoep is er geen herkenningspunt. Het bleek dat we nu te vroeg waren overgestoken.

We kwamen tussen de huizen terecht. Een meneer wees me terug naar het fietspad. Hoe het precies gegaan is weet ik niet, maar op een gegeven moment liepen we op een stoep die ik herkende. Mees had met een paar kleine aanwijzingen van mij zelf de goede weg gevonden, wat een kanjer!

's Avonds na het uitlaten zijn ze vaak nog even heel actief. Gisterenavond lagen ze heerlijk samen te rollebollen op het kleed. We hebben echt zitten genieten en vonden dat we toch alweer een leuk gezinnetje aan het worden zijn.