“We waren het erover eens, Lotte en ik. Lotte schrijft geen verhaaltjes alsof ik aan het woord ben. We vinden het allebei nogal infantiel. Maar, eh…, collega’s, niet om het een of ander, nu eens even als vakbroeders en –zusters onder elkaar, ik maak soms dingen mee… Ik moet ze gewoon even delen.
Neem nou Lotte, mijn baas, tenminste, ze denkt dat ze dat is… Ze is zo ambitieus. Ik moet niet alleen voor haar werken, maar ook nog allerlei andere dingen doen, alsof ik mijn hersens al niet genoeg gebruik.
Zo heeft ze Hersenwerk voor Honden ontdekt, waarbij ik moet puzzelen om een beloning te vinden. Heel leuk hoor, dat wel. Ze had daarvoor een stel oude autobanden gehaald, daarin kan je zo leuk dingen verstoppen.
Goed, we gingen dus Hersenwerken. Ze legt de autobanden neer. Ze loopt met me mee, legt mij ergens af en ik moet blijven. O.k., heb ik al van jongs af aan geleerd, doen we voor je, geen probleem. Ze gaat iets lekkers verstoppen in de autobanden en dat moet ik zoeken. Nou, geen slecht idee. Ze loopt dus terug maar zoekt zich vervolgens een ongeluk waar ze die banden nou toch heeft neergelegd. Nu moet u weten dat wij een mega grote tuin hebben, dus ze heeft nogal wat vierkante meters om af te zoeken. Ik zie ze natuurlijk liggen en zie ook dat ze er rakelings langs loopt. Gewoonlijk, wanneer ze iets loopt te zoeken of iets laat vallen, kom ik uit mezelf rustig even helpen. Ik wijs het aan of raap het voor haar op en geef het haar, dat maakt het leven voor ons allemaal een stuk makkelijker, ik ben niet voor niets een Retriever. Maar nu mag ik niet helpen, stel je voor dat ik van mijn plaats kom. En dat lekkers ligt daar maar in die banden en ik maar wachten en wachten. En dan.. eindelijk, ze heeft ze gevonden omdat ze erover struikelt. Ik haal mijn schouders op: als je niet wilt dat ik help, dan moet je de gevolgen maar ondervinden.
Eindelijk mag ik komen zoeken. Ik heb natuurlijk stiekem allang gezien waar ze die brokjes heeft verstopt dus ik heb ze zo te pakken. Spelen met je blinde baas is een apart vak hoor, als je geleidehond bent. Herkent u dat?
En dan nog wat anders. We gaan soms naar een winkel waar ze zelfgemaakte schoenen verkopen. Lotte heeft slechte voeten zegt ze. Ik merk er niks van, gezien de kilometers die wij lopen, maar dat komt door die geweldige schoenen. Ik ben blij, want we maken lekkere lange wandelingen. Als we uit de bus stappen, moeten we de weg waarlangs de bus rijdt oversteken. Dat gaat met een tunnel eronder door, want die weg is erg druk. We moeten daarvoor linksaf, maar het pad maakt eerst een scherpe bocht naar rechts. Haar hulp heeft het haar laten zien, maar ze is het natuurlijk weer vergeten. Iedere keer als ik naar rechts ga denkt ze dat we de verkeerde kant op gaan en moet ik weer omdraaien, maar daar is geen pad. Dan breng ik haar maar over het gras naar de tunnel, want ze is soms gewoon enorm eigenwijs. Als ze me wat langer door zou laten lopen, zou ze merken dat we echt wel bij de tunnel uitkomen. Gelukkig heeft de hulp nu nog een keer meegekeken en nu snapt ze het. Natuurlijk moest ze vaststellen dat ik al die tijd gelijk had.
Hier in de buurt net zo. De weg wordt verbreed omdat de bus erlangs moet. Richting de bushalte moeten we die weg oversteken. Ik doe dat wat eerder, want er ligt daar allemaal zand. Maar daar was ze niet tevreden over, ze vond dat ik te schuin overstak. O.k., dan gaan we verderop oversteken, dan moet je het zelf maar weten. En ja, we belandden in het zand (en ze had nou net haar wat nettere schoenen aan). Ze wordt steeds wijzer, want in plaats van op mij te mopperen begreep ze waarom ik schuin overstak. Tja, het is luisteren naar mij of zand in je schoenen…
Toegegeven, als ik weet waar ik aan de overkant heen moet, wil ik weleens vaker schuin oversteken. Dat mag ik niet, maarja, waarom meters extra lopen als het niet hoeft?
Collega’s, als die mensen aan onze beugel ons gewoon vertrouwen en bij twijfel ons het voordeel geven, komt het in 99% van de gevallen goed, toch? Ik heb het niet slecht getroffen hoor, Lotte doet echt haar best wat dat betreft. ZE wordt al steeds minder eigenwijs nu ze merkt dat ik toch bijna altijd gelijk heb. Laatst nog in Velp. We liepen van het station naar een wandelgebied. Op de terugweg sloeg ik linksaf, ik wist zeker dat we zo moesten lopen naar het station. Zelfs de ziende wandelaar die mee was dacht dat het niet klopte, maar het klopte wel.
Hebt u die ervaringen nou ook? We moeten er toch eens over praten, als collega’s onder elkaar. Zouden we niet onze eigen mailgroep kunnen oprichten, zonder mensen erbij? Wat denkt u van Dogs4Dogs?
