Geen pad, dan maken we een pad

We zijn weer met onze wandelvrienden en hun geleidehonden op stap geweest.

Deze keer liepen we van Hulshorst naar Nunspeet, om daar de trein te nemen naar Ermelo en aldaar te gaan eten met zijn allen.

Het was prachtig weer, bijna windstil. Dan blijft de geur die Mees op deed nadat hij in ik weet niet wat had liggen rollen, zo lekker hangen… Daar loop je dan de rest van de dag mee rond en ben je veroordeeld om buiten te eten… Fijn hulpmiddel, zo’n geleidehond…

Onze navigatie meldde dat we toch echt naar rechtsn moesten voor de richting Nunspeet, maar we zaten al bijna op de A28. Vlak daarvoor vroegen we een meneer de weg. Er was een weg, maar kon het niet door het bos? Ja, maar dat zou ik u niet aanraden, aarzelde hij. Toen we het pad liepen, begrepen we waarom.

Kapi en Mees doken al snel het smalle paadje in. Bijna meteen steil naar beneden door mul zand… Hmmm, is dit wel een pad. Welja, als Mees een pad ziet, is er een pad. Het leek wel Frankrijk, Mees en ik waren alweer helemaal in het ritme. De hellinkjes waren veel korter, maar behoorlijk steil, geen idee waarom. Akoestisch was het niet fraai, de A28 denderde links van ons, maar het was een plezier om dit met Mees te lopen. Dankzij hem kan ik cross country bospaadjes lopen zonder verdere ziende begeleider, dat is voor mij een grote vreugde.

Cross country werd het nog meer, toen aan het eind het pad gewoon ophield. We waren nog maar een meter of 20 van een weg af waar wij heen wilden. Dan maar dwars door de struiken.

Mees gaf eerst een omgevallen boom aan waar we overheen moesten klimmen. Dan laat ik de beugel los en Mees moet wachten tot ik erover ben, daarna mag hij, maar eigenlijk gaan we min of meer tegelijk.

Ik liet Mees proberen een pad te zoeken en het lukte hem ook nog. Volgens mij koos hij een andere weg dan de mannen voor ons. Ik blijf wel opletten dat het voor Mees te doen is, dat de struiken niet te ondoordringbaar zijn, maar Mees vond het volgens mij prachtig. Met zwiepende staart ploeterde hij net zolang door totdat we op de weg stonden, wat is het toch een hond naar mijn hart!

Waar is de bal?

Waar is de bal?

We zijn met zijn vieren wezen picknicken. Met dit weer is het lekker om aan het eind van de dag met de honden te gaan lopen. We gingen naar het bosje bij Desudo. Het is daar lekker rustig, minder drukte met mensen en honden betekent minder afval. Er is een pad naar links dat wij zelf niet konden vinden omdat het zo begroeid is. Ik riep Mees, die nog niet lang los was maar toch braaf kwam en deed hem alleen het tuig, niet de beugel om. Aan de lijn vroeg ik hem het pad naar links te zoeken en ja hoor, hij liep er keurig in. Ik liet hem weer los en Loes en Mees kledderden lekker in de moddersloot. Niets heerlijker dan een modderbad als het warm is. Toen Mees later weer bij me kwam, merkte ik dat ik vergeten was zijn tuig af te doen. Dat stonk een uur in de wind, gelukkig is het makkelijk te wassen. Hij had zich met tuig om totaal niet geremd gevoeld om lekker zijn gang te gaan.

Er is daar een picknicktafel, prachtig verscholen tussen de bosjes. We hadden een botje voor de honden meegenomen, lees: de kinderen voor een videootje gezet, zodat we zelf ook even rustig konden zitten; Maar het botje was gauw op. Als je dan niks met ze doet, liggen ze voortdurend stokjes en gras te eten. We hadden een paar ballen meegenomen die we voor ze gingen verstoppen. Leuk spelletje, ze zijn er heel druk mee, maar het is voor ons niet te controleren of ze de bal gevonden hebben. Als ik dit alleen met Mees doe, brengt hij de bal wel terug, maar als Loes erbij is… Een bal die ze zogenaamd maar niet konden vinden vonden wij, omdat we er bovenop gingen staan! Wie is hier nou blind? Maar zoals gezegd: ze waren lekker bezig.

Later liepen we over een prachtig pad, precies in de avondzon, weiland rechts, bos links. Langs het pad loopt een sloot of greppel, er staat een klein beetje water in. Dat wisten we omdat we een natte galop hoorden. Het was Mees, die in volle vaart door de greppel rende, prachtig! Later liep hij enthousiast te slepen met een grote tak, hij was echt uitgelaten. Heerlijk, zo’n zomeravondwandeling, moet je echt van genieten als het kan.

Waarom gaat een blinde met vakantie?

Waarom gaat een blinde met vakantie?

Wij merken dat sommige mensen zich dat afvragen. Waarom zou je dat doen: een hoop geld uitgeven, terwijl je niks van de omgeving ziet. Maar zien is niet het enige zintuig om je omgeving te beleven.

Tijdens de wandelingen met Dogtravel hebben wij de lol van de fysieke uitdaging. Het klimmen en dalen, klauteren langsmoeilijk begaanbare paadjes, geuren van bloemen, geluiden van vogels en wie geniet er nou niet van het rustgevende kabbelen van een beekje.

We maken deel uit van een groep. Wanneer een van de groepsleden bezig is een veldbloemenboeket bij elkaar te plukken, delen wij in de vreugde wanneer iemand een bloem vindt die ze nog niet had. We zien de veldbloemen niet, maar we weten dat klaprozen felrood zijn, korenbloemen blauw en zonnebloemen geel. Dat vormt samen een mooi kleurenpalet. Wij genieten mee van de reacties van andere mensen om ons heen.

Natuurlijk doen we het ook voor de honden. Als ik Mees en andere honden vergenoegd in een beekje hoor rondplonzen, delen we allemaal in de vreugde en staat iedereen met een grijns te kijken. Het was voor ons des te leuker, omdat anderen steeds vertelden wat onze honden deden.

Mees heeft nu wel door dat ik de dingen niet altijd meteen in de gaten heb, maar wij zijn ook slim. Hij had immers de paardenwei met heerlijke mest ondekt. Als we in de tuin met de boomgaard aan het water waren, stond een van ons op wacht bij het bruggetje ernaartoe. Maar goed ook, want hij probeerde eroverheen te sneaken richting paardenwei.

Het k9-natural-voer dat wij hadden meegenomen, beviel prima. Het is enorm handig om maar een kilo voer voor twee honden te hoeven meenemen. Je moest de brokjes geven in water. Ik dacht dat er dan een soort brei zou ontstaan, maar dat was niet zo, de brokjes bleven heel. Ik vond het er niet uitzien als een grote smakelijke bak, maar het gaf ze voldoende energie. We zijn steeds meer gaan geven, maar ze zijn toch een kilo afgevallen. Nu staan ze weer op een aankom-carnibest-dieet.

Nog meer franse avonturen

Dit verhaal schrijf ik alweer thuis achter de computer, niet met de iphone vanuit het vakantiehuis. Wat gaat het toch snel!

Loes en Mees hebben dus ook gewerkt tijdens onze wandelingen. Dat is best bijzonder, want ze worden niet opgeleid om te werken op hellende paden, bezaaid met rollende stenen, boomwortels, rotsblokken, overhangende takken, glibberende modder en diepe plassen. Ze leerden steeds beter om de beste kant van het pad te kiezen. Soms moesten ze om een grote plas te ontwijken even naar boven klimmen en weer terug, ook dat kregen ze steeds beter in de gaten. Het is heel fijn om met hondenliefhebbers te lopen: ze vertellen je wat je hond allemaal doet. Want als Loes en Mees hun werk goed doen, merken wij niks van die plas of boomwortel. Zo konden we ze steeds belonen voor hun prestaties. En als er wel iets fout ging, zoals Loes die Tom dwars door een plas liet plenzen, of Mees die een overhangende tak niet had gezien, dan hebben ze het geduld en begrip om even te wachten zodat we het over konden doen. Dat is wel belangrijk, want zo leren ze ervan. Het lastigste was eigenlijk om hun tempo te controleren. Ik moest Mees steeds vertellen dat hij langzamer moest lopen op heel ongelijke stukken, zeker wanneer het ’s nachts had geregend en alles glad was.

Tom vond ook nog een reserve-geleidehond: Dizzel, de border Collie van Marit, eigenaar van Dogtravel. Hij wilde Loes intuigen, maar Dizzel stond dichterbij. Voor de grap deed hij haar het tuig om. Het paste meteen en Dizzel liep met Tom weg alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was, tenminste zolang Marit voor haar uitliep. Ze had een prachtige druk op de beugel en liep heel gelijkmatig. Marit was terecht heel trots. Jaren geleden ontmoette ik Marit al eens tijdens een andere hondenwandelvakantie en deed ik haar grote kruising Grayhound een tuig om. Ook hij liep zo met me weg, achter Marit aan.

Als de honden los liepen waren Tom en ik aangelijnd. Het tempo ligt vrij hoog en op zulk terrein hebben we dan wel wat begeleiding nodig. Wij vonden het heel bijzonder hoe vanzelfsprekend de andere deelnemers dit deden. We haakten een hondenriem aan hun rugzak en deden hem zelf om ons middel. Zo konden we voelen wat de voorganger deed, dat ging prima. Marit is niet iemand van de gebaande paden. Soms kiest ze ervoor om dwars door het bos te gaan met een hoop gekruip en geklauter tot gevolg. Wij genoten van de uitdaging en onze begeleiders waren niet bang. Zo konden we bijvoorbeeld bij een riviertje komen waar de honden even lekker konden badderen. Langs een steile afdaling zijn we naar een grot geweest waarin we moesten kruipen om ons hoofd niet te stoten. Jammer dat een van de voorgangers griezelde dat er allemaal spinneneieren hingen, ik was onbezorgder geweest als ik dat niet had geweten… De honden liepen gewoon mee naar binnen. In de grot was veelkleurig mineraal gesteente te zien.

Een leuke uitdaging vonden wij een beekje dat je via paaltjes moest oversteken. Steeds even voelen met je stok naar het volgende paaltje en weer een stap zetten. Mees vond een oude paardrijcap op een van de paaltjes en heeft er een tijd mee lopen gooien en spelen. Jammer dat ik zelf geen foto’s bij dit blog kan plaatsen, er zijn zoveel leuke gemaakt.

Tijdens de lunch kwam het cateringteam met de landrover. Er stonden stoeltjes klaar, er waren broodjes en drinken en koekjes voor de honden. De kok kookte elke avond een driegangendiner, wat een luxe.

Voor de terugweg heeft Marit een oproep op facebook gezet om ons te helpen overstappen in Parijs. Er kwamen veel reacties, maar het heeft niet geleid tot een overstaphulp. Daarom heeft Marit de boel herschikt en zijn we met haar mee teruggereden in de landrover, tot de nok toe vol. Met vier personen en stapels bagage, waarbovenop drie honden lagen. Mees lag ongeveer ter hoogte van mijn hoofd, hij vond het eerst niet geweldig, maar ging toch braaf liggen tegen Loes aan, Dizzel ernaast. Achterop de landrover een sticker met: dogtravel.nl, daarboven waren drie hondenkoppen te zien, veel mensen in andere auto’s moesten erg lachen. We vertrokken om half elf, en waren om zes uur in Nijmegen. Om half tien waren we thuis. We hebben echt een topvakantie gehad, lekker gelopen en allemaal met strak gespierde billen en benen/poten en weer meer wederzijds vertrouwen teruggekomen.

Racing Mees

7 juli zijn we vertrokken voor ons Dogtravel-avontuur, maar daar moesten Loes en Mees wel wat voor over hebben. We gingen met de Thalys naar Parijs. Drie uur lang hebben ze opgevouwen moeten liggen op een heel kleine ruimte. Wij ook, want die zitplaatsen zijn niet berekend op honden erbij. De trein zat propvol. Er kwamen Amerikanen binnen met hopen bagage. Een van hen zat shocking klem bwtween de deuren van de train. Het was een hoop gedoe. Maar na drie uur racen met ongeveer 300 km per uur ben je dan in La douce France. Marit van Dogtravel kwam ons ophalen op Guard du Nord. We zaten helemaal achterin de trein, dus we moesten het hele perron over, volgepakt met elkaar begroetende mensen en koffers. In een noodtempo zigzagden ze over het perron, zelfs gevallen patat negerend. We moesten van Guard du Nord naar Paris Este. Niet ver lopen, maar wat een drukte. Heel nieuw voor ze om ook slapende zwervers op de stoep te ontwijken. Ze scheerden zo dicht langs terrasjes dat sommige mensen hun glas wat achteruit zetten. Met roltassen achter ons aan tussen paaltjes door laveren, we hebben er niet een geraakt. Ze deden het geweldig. We verblijven in Chaumont sur Marne, nog 2.5 uur met de trein ten oosten van Parijs, in een huis dat aan een watermolen is vastgebouwd. Achter het huis is een tuin aan het water met een steiger. Ze kunnen daar los lopen en zwemmen als ze willen. Ze mogen ook op het terras los, maar Mees heeft de paardenwei met bijbehorende smakelijke mest ontdekt, dus die heeft daar huisarrest. We zijn met 14 honden van uiteenlopend ras. Na drie dagen hebben wij ongeveer 50 km gelopen, maar de honden doen zomaar het dubbele. Ze lopen tijdens de wandelingen veel los en rennen langs de groep heen en weer. Mees loopt hmeestal helemaal vooraan, maar komt af en toe even kijken of ik er nog ben als ik achteraan loop. Ze hebben geen moeite met het heuvelachtige terrein en sprinten moeiteloos de hellingen op en af. Af en toe werken ze ook, heel leerzaam voor ze. We lopen met hondenliefhebbers die smullen van hun prestaties als geleidehond. Dat komt in een volgend verhaal.

Mees niet te stuiten

We zijn weer met de tunnel op stap geweest. Tom loopt met de pennen om hem te stabiliseren, ik met de ingevouwen tunnel om mijn nek, het moet een grappig gezicht zijn.

We zijn met ze naar een veld geweest waar ze los kunnen. Ik heb al eens verteld dat we een tunnel hadden gekocht zoals die in de behendigheid gebruikt wordt. De honden kunnen erdoorheen rennen, maar Loes en Mees waren nog niet zo enthousiast. We moesten de tunnel dus maar eens combineren met de ballstomper. Dit is een apparaat dat lijkt op een luchtbeddenpomp. Er zit een tuit aan waarin je een bal kunt stoppen. Stamp je dan hard op het gedeelte waarin de lucht zich verzamelt, dan word de bal er met een plop en een grote boog uitgelanceerd. Ik zette een hond voor de ingang van de tunnel, Tom stond aan de andere kant met de ballstomper. We hadden geen handen meer over om de tweede hond vast te houden, dus we hadden een geitenpen meegenomen, een spiraal die je in de grond draait en waaraan je een hond kunt vastleggen. Heleboel opgezet, Mees voor de tunnel en ja hoor: hij vond het prachtig. Hij rende door de tunnel achter de bal aan en kwam hem nog terugbrengen ook! Toen was Loesje aan de beurt en moest Mees aan de pen. Loesje haalt de bal wel, maar gaat er dan ergens lekker op liggen bijten; Zie dan de hond en de bal maar eens te vinden; Want als je Loes dan roept komt ze wel, maar zonder bal. Maar met een beetje moeite lukte het wel. Loesje weer voor de tunnel, Tom stampen. We hoorde en hoop herrie en daar ging Mees met geitenpen en al achter zich aan achter de bal aan. De opwinding was te groot, hij had een heel gat in de grond achtergelaten, hij is ook niet te stuiten af en toe.. Maar het was erg leuk en de honden waren blij.

Afgelopen zondag hadden we de laatste les gehoorzame hond 1. Volgende week is de afronding, maar zijn wij met vakantie. Het was een spelletjesles en we hebben weer erg gelachen. 

We gingen vooruit sturen. De honden moeten dan van je vandaan, vooruit rennen. We leren dat aan met een bakje met een brokje erin. Nu hingen er ook nog een paar ballonnen aan dat bakje en moesten ze daartussen het brokje zoeken. Ik dacht nog: als Mees maar niet schrikt van een knal als de ballon kapot gaat. Loesje was voor Mees, met en paar andere honden. Zij lieten de ballonnen heel en vonden het brokje. Mees ging er met zijn grote poten bovenop staan en de ballon ging stuk, maar het boeide hem totaal niet.

We gingen ook zaklopen, met zijn tweeën tegelijk. De hond moest rustig naast je volgen. No way! Alle honden raakten zeer opgewonden van mensen die raar rondsprongen in een zak. Mees was nauwelijks te houden: hij beet in de zak en bleef maar springen. Ik dacht niet dat ik overeind zou blijven met hem aan de riem en mijn voeten in een zak, dus de trainer is naast me meegelopen en hield Mees aan de lijn. Ik moest zorgen dat Mees niet de zak aanviel. Dat kostte moeite, maar het lukte wel. Het gaat erom dat de honden leren dat je best gek kan doen, maar dat dat geen reden is om onzeker van te worden of buitensporig opgewonden te raken. Toen ik uit de zak stapte mocht Mees hem hebben om hem eens flink dood te schudden en ermee rond te zwaaien.

Een ander leuk spel was met een ballon vol water. Je maakt de hond eerst een beetje gek ermee, daarna gooi je hem in de lucht en moet de hond hem opvangen. Of dat lukte, weet ik niet, want Mees, die los van de lijn was om de ballon te kunnen vangen, rende naar Loes en sprong bovenop haar. Dat is zijn manier om te zeggen: ik vind je leuk, laten we spelen. Gelukkig is Loes daar al aan gewend. Ik had mijn jas uitgedaan en het belletje in de zak laten zitten, dus ik hoorde niet waar Mees uithing. De trainer vertelde dat hij de ballon wel had gevangen en natuurlijk stukgebeten. Maar met een paar balonnetjes een hoop pret voor weinig geld.

Nu gaan we een week met vakantie. Als we terugkomen, leestu natuurlijk alle verhalen daarover.

Routes vinden en meneren omver lopen

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Mees heeft weer laten zien hoe ongelooflijk slim hij is, maar ook soms wat kort door de bocht.

Gisteren moesten we naar de kapper. Als we met de bus naar het station gaan en daarvandaan lopen, is dat een klein half uurtje, maar het is wel een lastige route. Op een bepaald Punt moeten we oversteken, aan de overkant nog een fietspad oversteken, de stoep op, naar links, weer een fietspad oversteken en dan naar rechts. Dat kan makkelijker, dacht Mees. Je kan ook een schuinpad nemen, dan kom je op hetzelfde punt uit, maar je hoeft minder haakse hoeken te slaan. Geweldig! En hij vergat ook niet voor het fietspad te stoppen.

Na de kapper naar de markt en de viskraam (die staat niet op de markt). Je loopt dan aan de rechterkant op een plein, de viskraam staat ergens links van je, de honden moeten even zoeken. Ik maakte Mees enthousiast en zei: zoek de balie links. Hij werd daardoor zo gedreven dat hij mij in zijn haast om naar de kraam te komen met mijn schouder tegen een meneer aan liet lopen. Tom en Loes kwamen achter ons aan. Ik vertelde Tom over die meneer en Tom zei: oh, had jij die ook, ik ook… Arme meneer, twee keer bijna omver gekegeld door langssuizende blinden met honden. Hij moet wel gedacht hebben: worden die honden tegenwoordig nog opgeleid of niet.

Afgelopen maandag had ik nazorg. Het eerste jaar komt Desudo vijf keer kijken hoe het gaat. We liepen naar de bushalte. Mees en Loes hadden zelf een route uitgevonden en ik wilde weten wat Frank ervan vond. Beneden aan een trapje moest Mees naar links, maar hij ging naar rechts, onder een tunneltje door. Ik zei: dit heb ik nog nooit zo gelopen. Frank wist ook nog niet hoe de honden de route hadden bedacht. Ik weet niet precies waarom ik niet ben omgedraaid. Het is best spannend als je hond iets anders doet dan je had verwacht, maar Mees heeft zo’n goed inzicht, dat bleek wel weer. Zonder dat Frank of ik een aanwijzing gaven, liep hij een andere, veel kortere route naar de bushalte die hij nog nooit eerder had gelopen! Dat is toch ameezing!

Van het station terug naar huis zijn we gaan lopen omdat ik wat problemen had op een keuzepunt. Op dat punt kun je kiezen voor de ene of de andere route. Dat is de andere kant van de medaille: Mees is slim en had snel door dat dit een lastig punt was waar ik niet zo goed kan sturen omdat het allemaal wijds en open is. Frank heeft het keuzemoment verplaatst naar een punt waar ik veel meer controle heb, zodat ik degene ben die kiest en niet Mees.

Het blijft dus zoeken naar de balans tussen controle en initiatief laten nemen. Juist omdat ik Mees ruimte geef, krijgt hij steeds meer zelfvertrouwen. Maar als ik kies voor de ene route, is het niet de bedoeling dat hij mij stiekem toch op de andere route leidt. Frank was heel tevreden over ons, juist omdat ik Mees de ruimte geef om te werken waar het kan en bijstuur waar het moet. Dat gaat niet altijd vlekkeloos, maar dat geeft niet. We worden echt een heel goed team.