woefstok

22 september was Woefstok, het hondenfeestfestival in Zwolle. Desudo was er, dus Mees was er ook, samen met Loesje, Isa en Lodewijk. Jason en Buster kwamen op bezoek.

Het was goed weer voor zo’n dag, al werd het aan het eind wel koud als je de hele dag buiten staat en loopt. We hadden een kraam op de lifestulemarkt waar we spullen verkochten voor het goede doel en Loesje en Mees gaven demonstraties op het gogogo-veld.

Er waren tal van andere activiteiten voor hond en baas: sjoelen voor honden, koekhappen voor honden, wedstrijden in zelfbeheersing en apporteren, speuren, botten opgraven, waterwerk. In de vele kraampjes was er een keur aan leuke halsbanden, riemen en tuigjes te koop, naast vele soorten lekkers.

Loes en Mees hebben zich vanmiddag tegoed gedaan aan een zalmstaart.

Helaas hadden wij niet veel tijd voor andere dingen, maar we hebben ze wel een bot laten opgraven uit een grote zandberg. We zouden drie demo’s geven, gecombineerd met een workshop. We maakten daarbij gebruik van de mobiele hindernisbaan die puppywalker Kees Vierbergen heeft gebouwd. Zo konden we mensen laten zien hoe de hond voorzichtig door een smalle doorgang gaat, hoe hij een bank zoekt, een trap neemt, een zigzaghek doorgaat, zich niet laat foppen door een fuik en als laatste de paal zoekt. We hadden een mobiele microfoon mee om een en ander toe te lichten.

Loesje deed het heel goed, heel beheerst. Ik had de microfoon en probeerde synchroon te vertellen wat Tom deed. Dat valt niet mee als je het niet ziet, maar Tom en ik zijn goed op elkaar ingespeeld.

Tijdens de workshop kon het publiek geblinddoekt lopen met de dogsim die door trainer Brenda werd gestuurd. Opvallend was dat volwassenen heel krampachtig liepen, terwijl kinderen het ontspannen en probleemloos deden.

Mees deed de tweededemo. Ik had het gevoel dat ik een bommetje in mijn handen had dat ieder moment kon ontploffen, hij was zo opgewonden en reageerde zo scherp op mijn commando’s dat hij in galop ging toen ik vooraan zei. Toen ik hem vroeg de bank te zoeken, sprong hij die gewoon omver (het is ook een lichtgewicht opklapbankje). Gelukkig blijft hij goed contact houden met mij en mijn commando’s opvolgen, maar hij was om maar zo te zeggen nogal ‘heet’. Heel logisch ook. We waren rond 10:00 uur op het terrein en gingen rond 19:00 uur weg. De hele dag lang kregen de honden zoveel prikkels te verwerken van andere mensen en honden. Ze hebben ook veel gewerkt op het terrein, langs al die kraampjes met lekkers, hun neus in de lucht, maar ze hebben het zo goed gedaan.

Er was een grasveld met een taluutje, een soort dijkje. Voor een vrij steil hellinkje af stopte Mees keurig en dat terwijl er niet veel perspectief moet zijn geweest, het was allemaal gras. Hij kreeg een compliment van instructeur Pieter-Jan.

Helemaal blij waren we ook met de complimenten van onze contactpersoon bij Woestok, personal dogcoach Inge van Harte, die ook de website hersenwerkvoorhonden heeft opgezet waarover ik eerder vertelde. Zij vond de Desudo-honden die zij zag zo vrij en blij. Honden die lekker lopen in het tuig, die duidelijk graag werken maar ook hond mogen zijn, kortom, honden die lekker in hun vel zitten.

Heel veel geld hebben we die dag niet opgehaald, we moesten met zoveel andere goede doelen concurreren, maar de naam Desudo is weer verder verspreid en dat is minstens zo belangrijk.

ontmoeting

Elke donderdagmorgen wandel ik samen met onze hulp en haar hond. Mees en Wodan zijn al echt dol op elkaar. Als ze aanbelt, stuur ik Mees naar zijn plaats en staat Wodan voor de deur te jodelen en te blaffen. Laat ik mees dan vrij, dan vliegt hij naar de deur en begint het ravotten meteen.

In de auto naar het bos vertelde onze hulp dat haar echtgenoot Yvonne was tegengekomen. Yvonne is degene bij wie onze vorige honden Enya en Elmar hun pensioen vieren. Ze was verbaasd dat ze speelden met Wodan en zodoende kwamen ze erachter dat niet alleen de honden elkaar al kenden, maar ook dat ze oude buren bleken te zijn.

We liepen in een natgeregend bos. Mees en Wodan plensden elkaar blij door de plassen achterna. Opeens sprak een vrouw ons aan. Op het moment dat ik door had dat het Yvonne was werd ik besprongen. Wat ik verder vertel heb ik van achteraf vertellen, want opeens was de chaos compleet. Elmar zag me het eerst, Enya begroette Wodan, maar kreeg mij toen ook in de gaten. Ik werd letterlijk bedolven onder twee opgewonden springende honden, het hield maar niet op. Ik kwam vanaf mijn schouders onder de modder te zitten. Mees hield zich afzijdig. Wodan blafte aan eén stuk door.

Yvonne zette Enya en Elmar onder appèl en ik stelde voor een eindje samen op te lopen, zodat er weer wat rust zou komen, maar zij moest de andere kant op. Ze liep dus weg, maar Enya en Elmar waren nog niet van plan met haar mee te gaan. Ze bleven maar om me heen draaien. Ze moest ze aanlijnen. Ze piepten allebei.

Wat een gebeurtenis en wat een emoties. Enya en Elmar eerst door het dolle heen van blijdschap, daarna niet mee willen. Mijn mensenhart brak, zodra wij de andere kant op liepen begonnen de tranen al te stromen. Mijn hondenhart weet natuurlijk wel dat ze het goed hebben bij Yvonne, zo goed als een hond zich maar wensen kan; En het gauw weer goed zou zijn met ze, dat zodra ik uit zicht was, ze weer vrolijk mee zouden lopen.

Mijn mensenhart was stiekem ook wel wat teleurgesteld dat Mees niet jaloers was, zich helemaal afzijdig hield. Maar mijn hondenhart weet dat Mees wijs handelde door niet nog meer chaos toe te voegen, dat hij zich niet geroepen voelde die wild springende honden opzij te zetten.

Ik heb Yvonne ’s avonds gebeld en die was helemaal verdrietig dat Enya en Elmar niet met haar mee wilden lopen. Ze vroeg zich af wat ze fout deed, met haar mensenhart. Maar haar hondenhart weet dat je zeven jaar samenleven niet kunt vergelijken met zeven maanden bij haar zijn.

We hadden het erover gehad om in augustus/september eens samen te gaan wandelen, maar daar zijn we duidelijk nog niet aan toe. Ik was de hele dag van slag, liep iedere keer weer te huilen. Dat is na een dag weer over, maar we laten iedereen toch nog maar even rustig wennen aan de nieuwe situatie.

Clubdag

Tom en Loes en Mees en ik hadden afgelopen zondag clubdag bij onze hondensportvereniging.

We werden ingedeeld in teams, ieder team stelde een land voor, naar goed olympisch voorbeeld.

Tom en Loes zaten in het team Nederland, Mees en ik in het team Engeland. We deden allerlei spelletjes die iets met de olympische spelen te maken hadden, voor zover dat te vertalen was in hondenspelletjes.

Zo moesten de honden een bal in een vak krijgen. Hoe maakte niet uit, duwen met de neus, slaan met de poot, het mocht allemaal. Dus brokje onder de bal en gaan. Mees deed het behoorlijk goed, al duwde hij de bal eerst 180 graden de andere kant op, maar hij bleef de bal in beweging houden.

Bij het tennissen moesten ze zoveel mogelijk ballen van de ene bak naar de andere verplaatsen. Mees speelt graag met de bal, maar er lagen er zoveel in de bak, hij wist niet welke hij moest kiezen. Dat maakte dat hij twee ballen verplaatste.

Tennis is aan Loes niet besteed, bij haar gingen alle ballen uit, ze liet ze steeds vallen.

Bij het kogelstoten gooide ik een bal zo ver mogelijk weg en moest de hond die terughalen. Het was een bal met een handvat eraan, Mees vond hem geweldig! Hij bracht de bal over een afstand van 15 meter.

Bij het discus werpen moesten we een frisbee onder een stoel gooien en dat terwijl je hond rustig naast je bleef zitten. Mees kent de frisbee nog niet, dus dat deed hij wel. Ik dacht: dat gaat niks worden, maar ik raakte de stoel toch en kreeg er 1 punt voor.

Bij de estafette bemoeide mees zich er wel uitgebreid mee. We moesten zo snel mogelijk achteruit lopen met een tennisbal op een lepel en met de hondenriem in dezelfde hand. Viel de bal eraf, dan kon je weer opnieuw beginnen. Mees sprong iedere keer naar de bal, dus dat schoot niet echt op.

Door een bak water lopen, de hond wel te verstaan, was een volgende uitdaging. Mees vindt zwemmen inmiddels heerlijk, maar lopen door een bak water…? Daar ziet hij de zin niet van in. Ik had gevraagd hoeveel meter het was naar de bak. Vier meter, had iemand gezegd. Het moest op tijd, dus ik liep wat snel. Het was geen vier, maar minder meters. Ik raakte de bak en liep te snel om te kunnen stoppen… U begrijpt het al..: niet Mees maar ik ging door de waterbak…. Hij trouwens ook, maar met veel moeite en achter een stuk worst aan, vooruit dan maar.

Bij he tlaatste spel moesten de honden zo snel mogelijk door de tunnel. Dat was geen probleem, die kennen ze al omdat wij zo’n tunnel hebben. Mees rende erdoor. Loesje rende er blaffend en wel door en weer terug.

Honden enmensen grote pret gehad, het was ook nog heerlijk weer.