Belevenissen van een kersverse geleidehond.
Toen Mees kwam, was Loes hier al een maand. Ze was net een beetje gewend, kwam er zo’n jonge drukdoenerige lummel binnen zetten die ook nog bij haar op het grote hondenbed moest. Niemand had haar wat gevraagd.
Het was in het begin echt wel een verstandshuwelijk tussen die twee. Ze verdroegen elkaar en als ze wel met elkaar bezig waren, sprongen ze hoog tegen elkaar op en probeerden elkaar met poten over de nek op de grond te werken.
Nu is het al een stuk gezelliger. Ze kunne heerlijk liggen spelen op het kleed.
Ik ben al een paar keer naar Almere geweest om Tom tegemoet te gaan als hij van zijn werk komt. Ik stond op het perron te wachten tot Tom en Loes uit de trein uit Utrecht kwamen. Ik merkte dat Mees ging staan en kijken. Daarna begon zijn staart steeds harder te kwispelen. Ik hoorde Tom en Loes aankomen, bijna rennen. Toen Loes ons zag staan, zette ze echt te turbo aan en viel haar staart er bijna af. Wat een vreugde als ze elkaar tegenkomen. Mees en Loes begroeten elkaar en ze begroeten ons, voor zover dat dan nog gaat, want de riemen zitten inmiddels helemaal in de knoop. Daarna samen in de trein.
Tijdens de eerste wandeling in het Zuigerplasbos, samen met onze hulp en haar hond Wodan, hebben we geprobeerd wat ze zouden doen als een van ons achterbleef. Toen Tom dat deed, had Loesje het al snel in de gaten en ging meteen naar hem toe. Mees ging gewoon door met zijn eigen bezigheden.
Toen ik achterbleef, had mees dat meteen in de gaten. Hij kwam niet direct, maar stond eerst te kijken. Toen ik niet kwam en zelfs de andere kant op liep, kwam hij naar me toerennen, maar Loes kwam mee. Dat is echt Loes zoals we haar leren kennen: ze houdt alles in de gaten, ze zorgt echt voor de roedel.
Tijdens die wandeling hebben we ook ontdekt dat Loesje zwemt, Mees tot nu toe niet.
Gisterenmorgen ging Tom ze uitlaten. We laten ze dan allebei in de gang en nemen ze na elkaar mee naar buiten. Toen ik de gang in kwam, was daar niemand. Ik deed de voordeur open en daar kwam een blije hond naar binnen die meteen mijn hand vastpakte. Dat is mees, dat doet Loes niet. Tom kwam terug met Loes en toen ik vertelde dat Mees in de tuin was, kwam hij tot de conclusie dat hij Loes twee keer had uitgelaten en Mees niet… Een bel blijft nodig… Als Tom Mees wil meenemen, werkt Loes zich ertussen en probeert haar kop in de halsband te duwen. Dat doet ze ook als ik Mees wil intuigen. Het gaat dus beter als Loes dan in de kamer blijft.
Ze leren al aardig bij wie ze horen. We werken daar bijvoorbeeld aan met het avondmunchyritueel. Een munchy is een klein knabbelstokje dat ze heel lekker vinden. Ze krijgen er altijd een als ze voor het laatst zijn uit geweest en we naar bed gaan. Ze moeten dan netjes zitten en wachten in de voortuin. Wij gaan ergens in huis staan, iedere keer op een andere plek. We fluiten ze en ze komen samen binnen rennen, maar waar staat nou mijn baas? In het begin had steeds een van ons twee honden of kwam Loes naar mij en Mees naar Tom. Nu weten ze al feilloos degene te vinden van wie ze hun munchy krijgen.
