op kamp

We zijn met Loesje en Mees met vakantie in de Ardennen. Samen met 20 mensen en 15 honden genieten we een week lang van heerlijk wandelen en luieren.

Vrijdag 28 december kwamen we aan. De kennis making met het huis was een bijzondere ervaring. We ontdekten dat de beschrijving op internet wat rooskleuriger was dan de werkelijkheid. Het heeft nog het meest weg van een ouderwetse jeugdherberg. Een grote woonkamer als een kelder met verlaagd plafond. Sfeervolle witte tl-verlichting, tegels op de vloer en geen gordijnen staan garant voor knusse gezelligheid en een prettige akoestiek.... Geweldig wanneer 20 mensen mpraten en honden blaffen. We voelen ons helemaal thuis in de slaapkamers met stapelbedden, op flinterdunnen matrasjes. Ruimte genoeg om je kleding weg te leggen, want een kast is er niet. De enige opbergruimte bestaat uit een houten rek dat wiebelt bij elke aanraking. Maar onze kamer heeft nog twee ramen waar we bij kunnen en een verwarming die aan en uit kan. OP sommige kamers kan hij niet uit of kan men niet bij het raam. Op andere kan men alleen apparaten opladen als het licht aan is. Een rustieke natuurstenen muur langs de trap, waar het vocht vanaf druipt, deuren die niet sluiten, douches waarbij je iedere 10 seconden een knop moet indrukken om water te krijgen, geen verlichting in een deel van de gang,, dragen allen bij aan verblijfsgenot en comfort.... Met 15 honden verspreiden we aardig wat haren en modder, maar een stofzuiger hebben we nog niet kunnen vinden. Een deel van de ruime keuken kun je
niet meer bereiken als de vaatwasmachine open staat. Maar wat voor veel mensen echt het ergst is: er is geen wifi, zoals wel in de beschrijving stond. Alleen als je in een slaapkamer in het raam gaat zitten, kun je internetten. Wat zijn Tom en ik blij met onze internetpas waarmee we een week onbeperkt online kunnen.

Geeft allemaal niks..... We worden steeds creatiever in het vinden van oplossingen zoals een tywrap om de knop, zodat de douche gewoon door blijft lopen. Er zijn gezellige mensen, we maken prachtige wandelingen en al die gedeelde smart schept een band.

Vandaag zijn we naar de watervallen van Co geweest. Je kan daar tot tussen de watervallen komen, wat een indrukwekkend geraas. Water stuift rond. Mees was niet helemaal mee naar beneden, dat vonden we iets te spannend voor de honden. Op de terugweg maakten we een steile klim die echt pittig was. Soms moesten we op handen en voeten kruipen. De gladheid door de regen maakte het er niet gemakkelijker op. Maar wat waren we voldaan toen we boven waren. We haalden het maar net voor donker en het begon ook nog te regenen, hoera. Dan 'thuis' onder de douche met tywrap en daarna aan de oliebollen.

Ik merk dat het gedrag van Mees wat verandert bij het wandelen. Liep hij eerst altijd vooraan in de groep, nu zoekt hij me voortdurend op en loopt strak naast mijn been. Zo dicht bij me, dat ik af en toe bijna over hem struikel. Hij houdt me voortdurend in de gaten. Bij de steile klim bleef hij maar om me heen draaien om te zien of het allemaal wel goed ging. Hij wil zo graag voor me zorgen, maar hij moet zich ook kunnen ontspannen. Ik ben dus blij als ik hem hoor rennen en mensen hoor vertellen dat hij met enorme takken loopt te sjouwen.
Loesje vermaakt zich opperbest. Ze heeft vanmiddag natuurlijk weer in iets vies liggen rollen. Iedereen is gek op Loes. Mensen staan nu al in de rij om haar te adopteren als ze met pensioen gaat. Dan moeten ze wel Mees erbij nemen. Hopelijk duurt dat nog heel lang.

een hond van deze tijd

Mees heeft sinds enige tijd een donker verkleurde linker achtervoet. Dat duidt op likken aan die voet. Zijn broer Mark, die al was gaan werken, kwam terug omdat hij vier verkleurde voeten heeft en oorontsteking. Hoewel Mees het maar aan een voet heeft en geen oorontsteking ben ik toch met hem naar de dierenarts gegaan. Zij was ervan overtuigd dat er wat aan de hand is. Hij heeft meer rode plekken op zijn uid, bij zijn hals en wangen. Omdat broer Mark in Emmeloord was gezien, ben ik ook met Mees daarheen geweest voor bloedonderzoek. Helaas kwam eruit dat ook hij allergisch is.

Je hoort het zoveel, honden, kinderen, allemaal allergisch, echt een klacht van deze tijd. Wat zou het toch zijn? Te veel vervuiling, verminderde weerstand? Ongetwijfeld een combinatie van die dingen.

Mees is allergisch voor mijten en een aantal planten. Hij krijgt nu een behandeling die desensibiliseren heet: het inspuiten met juist de stoffen waarvoor hij allergisch is om hem er minder gevoelig voor te maken. We hopen dat het aanslaat. Een andere hond had ook deze klachten en reageerde heel goed op deze behandeling. Het is mogelijk dat hij er vanaf komt, maar ook dat hij er levenslang last van houdt. Op dit moment lijkt hij er niet erg onder te lijden. Hij likt wel af en toe wat, maar wordt zeker niet gek van de jeuk. Hij is vrolijk en werkt goed. Maar ik maak me natuurlijk toch wel wat zorgen. We zullen in ieder geval het grote hondenbed moeten wegdoen, want het matras dat daarop ligt is natuurlijk een bron van mijten. Maar als dat alles is, ben ik heel blij.

Verstuurd vanaf mijn iPhone

Mees goes cultural

Sommige vrienden van ons zingen in een koor. En waarom zou je in een koor zingen als je niet af en toe laat horen waarop je

zo hard hebt gerepeteerd. Zo zaten wij met Enya en Elmar al eens hoog op het balkon in het theater in Utrecht bij een

uitvoering van Orpheo ed Euridice, met zo weinig ruimte dat enya's poten over de rand van de traptrede waarop ze lag naar

beneden bungelden.

 

9 december waren wij in een kerk in Baarn, waar het koor van een vriendin de Messiah ten gehore bracht. Deze keer hadden de

honden genoeg ruimte. We hadden een kleedje meegenomen, een kerk is meestal niet de warmste plaats. Mees en Loes ontmoetten

daar de hond van onze vriendin, de Golden Doodle Ben, ook een geleidehond. Ben is nog jong en erg speels, daarin kunnen hij

en Mees het uitstekend met elkaar vinden. Grote blijdschap dus toen ze elkaar zagen, maar er mocht niet gespeeld worden, dit

was een serieuze zaak. Mees liet een grote blaf horen die prachtig galmde in de kerk. Nu wist iedereen dat hij er was. Braaf

ging hij op zijn kleed liggen voor een zit/lig van drie uur. We konden ze natuurlijk ook geen bot geven om op te knagen, dat

geluid zou de andere bezoekers kunnen storen.

 

U zult uit de tekst al wel opgemaakt hebben dat ik geen grote liefhebber ben van klassieke muziek. Deze dingen doe ik uit

vriendschap. De koorgedeelten echter vind ik wel mooi. Ze hadden een aantal professionele solisten ingehuurd. De alt vond ik

mooi, maar van de sopraan tuitten mijn oren, wat moet dat niet voor de honden zijn...

 

In de pauze stond er een lange rij voor het toilet. Mees stond netjes naast mij, totdat er een mevrouw hem, zonder het mij

te vragen, zomaar iets te eten gaf! Zucht! "ja maar het is een hondenkoekje", zei ze toen ik haar erop wees dat ze dat nooit

mag doen, geleidehond of niet. alsof de hond verschil maakt tussen eten dat voor honden bestemd is of niet.

 

Op de terugweg liepen we op navigatie naar het station. Een andere route dan op de heenweg, maar een stuk eenvoudiger. Mees

liet zich weer van zijn beste kant zien, het leek wel of hij de weg wist en plantte ons keurig bij de trap naar de tunnel van

het station. Er lag niet veel sneeuw meer, maar dat maakte hem niet uit. Ook in de sneeuw deed hij zijn werk goed, hij sloeg

geen stoepje over. Wel gaat hij af en toe wat snel en raak ik soms iets met mijn schouder of arm, dat moet dan over.

 

We waren net te laat voor onze trein en de volgende bleek uit te vallen. We hebben bijna een uur zitten wachten. Ik merkte

toen voor het eerst dat Mees het dan echt koud krijgt, hij zat te rillen, arme jongen. Hij heeft ook nog niet echt een heel

dikke wintervacht. Hij moet dus een jas aan en als ik nu langer op een bus of trein moet wachten, zoek ik een beschutte plek

op.

speurneus

Een bijzonder klantonvriendelijke actie van busmaatschappij conexxion gaf Mees de kans zijn topspeurneus te gebruiken.

 

Aan het eind van onze werkdag bij Desudo haal ik Mees op uit de kennel, waar hij de hele dag verblijft. Ik heb er vast al eens over geschreven, dat is altijd een heel ritueel.

We gaan allemaal naar buiten, de honden zitten achter het hek op het plein. Mees heeft mij al gezien en geeft een concert. Daarmee begint hij trouwens al eerder, om aan te geven dat hij naar huis wil. Hij joelt en jodelt erop los. Als iemand het hek open doet, moet ik stevig staan. Mees rent op me af en dendert tegen me op. Dan pakt hij, al blaffend, piepend en huilend het tuig in zijn bek en draaien we samen een aantal rondjes, waarbij ik hem vertel hoe blij ik ben hem weer te zien. Ik heb eens geprobeerd hem een speeltje in zijn bek te geven, maar daar heeft hij geen belangstelling voor. Het moet het tuig zijn, we moeten weg!

Dan komt het moeilijke deel: Mees moet naast me stil staan om het tuig om te doen.

Als we zover zijn, kunnen we het hek uit, naar het bos.

In het bos hebben wij inmiddels de vaste gewoonte om met de bal te spelen. Mees brengt hem al veel beter terug. Ik gooi de bal niet iedere keer zonder meer weg; Soms moet hij blijven. Ik gooi de bal weg en hij mag hem halen als ik het zeg; Of ik loop weg met de bal en gooi hem onderweg ergens neer; Of ik gooi de bal en laat hem volgen de andere kant op. Hij vindt het geweldig!

 

Deze dag had ik de bal gegooid, maar kon Mees hem niet meer vinden en… oh grote frustratie, we moesten naar de bus, er was geen tijd meer om verder te zoeken. Bij de bushalte echter kwam er geen bus en dat terwijl hij maar eens in het uur rijdt. Tom, mijn partner, stond toevallig op het station op mij te wachten en wat bleek: mijn bus kwam op tijd aan op het station. Bij navraag bleek dat de chauffeur een verkeerde afslag had genomen door een omleiding en toen onze halte had gemist. Ze vond het niet nodig terug te rijden, maar liet de passagiers gewoon een uur wachten!

Dat gaan we niet doen, vonden Mees en ik. We gaan gewoon terug naar het bos.

 

In het bos vroeg ik Mees zijn bal te zoeken. Het duurde een hele tijd en ik was allang tot de conclusie gekomen dat we deze bal kwijt waren, toen ik geplons hoorde en een hond die zich uitschudde. Oh jee, ik heb een natte hond! Maar wat bracht hij mij: zijn bal! Hij had hem uit de sloot gehaald. Wat een doorzetter is het toch, ik heb hem de hemel in geprezen.

 

We moesten nog wel een kwartier wachten bij de bushalte, niet fijn, maar het werd echt donker en ik wilde wel weg uit het bos. Ik heb een klacht ingediend bij Connexxion, maar het balletje was weer terecht.

dorst

Dit verhaal gaat niet over drinken, maar wel over Dorst.

 

Afgelopen vrijdag waren we met zijn vieren in Dorst, te gast bij Judith Hofman, met haar bedrijf Kynotouch. Zij behandelt honden met T-Touch, een methode ontwikkeld door Linda Tellington Jones. Bij t-touch maak je cirkelende bewegingen met de vingers op het hondenlichaam, waarbij je de huid verschuift. Door dit overal te doen, wordt de hond zich bewust van zijn hele lichaam. Een andere component van de methode is balanstraining, het nemen van kleine hindernisjes en lopen over vreemde ondergrond.

Dit alles verbetert de balans en bevordert het vertrouwen tussen hond en baas.

Maar voordat we zover waren, hadden we dankzij NS alweer heel wat beleefd.

 

Het dichtstbijzijnde station waar wij moesten zijn is Gilze Rijen. We wilde op Schiphol overstappen op de Vira naar Breda. Die had een half uur vertraging en toen we er eindelijk in zaten, werd er omgeroepen dat hij, vanwege de vertraging, niet verder zou gaan dan Rotterdam. Daar moesten we dan weer overstappen naar Breda. Gelukkig kunnen we onderweg steeds de reismogelijkheden bekijken op de iphone. Zo vonden we uit dat we in Rotterdam op spoor vier moesten zijn.

Rotterdam CS ligt, zoals een aantal andere stations, op de schop. Overal wordt gewerkt en hoor je het lawaai van machines. Dat maakt het er niet makkelijker op. Toen we uitstapten moesten we naar een trap. Mees ging met zijn voorpoten op een soort houten vlonder staan, dat leek niet op een trap. Maar iemand zei dat we inderdaad hierop moesten stappen om bij de trap te komen. Dat was nog wel een paar stappen, wat goed van hem dat hij dat had gezien. Ik kan echt op hem vertrouwen.

 

Nou ja, even een zijstapje, hij verzint soms bijzondere oplossingen. Twee dagen daarvoor was ik met Mees op bezoek bij een vriendin in Roosendaal. Op de terugweg hadden we ook weer problemen, wegens gebrek aan materieel. Ik moest onverwacht in Leiden overstappen en bijna een half uur wachten op de trein naar Lelystad. Ik wilde dus even zitten en vroeg Mees een bank te zoeken. Die zag hij niet direct, maar hij wees me wel een fiets aan... Ach ja, daar kan je ook op zitten...

Maargoed, terug naar Rotterdam. Over houten trappen omlaag en omhoog vonden we spoor vier en de trein naar Breda.

 

Bij Judith zijn we eerst aan het werk geweest met de 'touches'zoals de cirkelende aanrakingen heten. Ze vroeg ons het hele lichaam van Loes en Mees af te voelen, op zoek naar gespannen spieren of warmere/koudere plekken. Ze liet ons een paar touches zien die je bijvoorbeeld heel even kunt doen voor het intuigen en na het uittuigen, als een soort warming up en cooling down voor en na het werk. Ook zijn we bezig geweest met de oren en de mond. Vooral het aanraken van de mond, lippen en tandvlees is een kwestie van vertrouwen.

 

Buiten had ze een parcourtje uitgezet. Eerst stappen door twee autobanden. De hond moet nadenken dat hij zijn vier poten in de banden zet. Daarna een buisje op twee pionnen om samen overheen te stappen. Dan een opstapje waarop ze de voorpoten moesten zetten. Vervolgens over een rooster en stappen door een platliggende ladder.

Je moet zulke hindernisjes heel rustig doen, zodat de hond de tijd krijgt om na te denken waar hij zijn poten neer moet zetten. Loes had wat moeite met het opstapje. Tom zette zelf zijn voet erop en toen zette zij ook haar voorpoten erop, zoveel vertrouwen heeft ze al in Tom, heel mooi.

Mees had er geen moeite mee, maar toen zette ze er een opstapje bij, zodat ze er met vier poten op moesten staan. Dat vond hij lastiger. Maar hij deed het wel en dan is het zaak de hond even te laten staan, totdat hij ontspant. Het rooster vond Mees niet fijn aan zijn voeten. Bij de ladder liepen ze er allebei soms met twee poten naast, maar toen Tom of ik aan de andere kant meeliep, ging dat beter.

We hielden de hond bij de halsband vast om ze te steunen maar ook om goed te kunnen voelen wat ze doen. Zo vonden we uit dat we dit zelf thuis ook kunnen doen, net als met de opstapjes.

 

We waren blij toen Judith zei dat ze de honden zo snel zag leren en dat ze al echt op ons vertrouwen, naar ons kijken voor steun. We gaan er thuis mee verder.

 

De terugreis verliep soepeler. We moesten op Utrecht CS in de spits het hele station over, van spoor 18 naar spoor 2. Forensen kijken echt niet uit waar ze lopen en zwaaien met hun tassen. Loes, die deze keer voorop liep, kreeg een tas tegen haar hoofd, ja soms is het een har dvak, geleidehond.

 

Al met al waren we toch pas om half acht thuis, de honden en wij moe maar voldaan, zoals dat heet, en dorstig.

gevoel voor humor

Hoog tijd om weer eens te schrijven, Mees en ik hebben het soms zo druk!

 

Als we op zondag getraind hebben met de honden, gaan we daarna vaak naar het Zuigerplasbos, even uitrennen. Loesje blijkt een verschrikkelijke smeertark te zijn. Elke keer als we in het bos zijn geweest, moeten we haar onder de slang zetten, dan heeft ze weer in de, ja wat is het, volgens ons eendenpoep liggen rollen, maar dan poepen die eenden wel veel, want ze rolt zich hele plakkaten achter haar oren! Dan moeten we niet alleen de hond, maar ook het tuig wassen, want als je dat weer omdoet... ruiken Loes en het tuig een uur in de wind. Dan moeten we dus nog terug met de bus. Sommige chauffeurs zeggen dan voor de grap: die neem ik niet mee hoor! We kunnen ze eigenlijk geen ongelijk geven.

 

De laatste keer, vlak voordat we ze wilden intuigen, kwamen ze heel mooi naast ons lopen. We zeiden net tegen elkaar: zullen we ze dan maar in het tuig doen, toen ze opeens verdwenen waren, in geen velden of wegen meer te horen. Dat betekent maar eén ding: ze hebben eten gevonden. We horen geen bellen omdat ze stil staan om dat te verorberen. Wat echter geen hond tot nu toe ooit gedaan heeft, doet Mees: als dat wat ze gevonden hebben in een bakje zat, komt hij uiteindelijk heel braaf naar me toe en brengt mij het lege bakje. Heeft die hond gevoel voor humor of niet. Ik kan er dan aan ruiken om erachter te komen wat het was dat ze gegeten hebben. In het Zuigerplasbos dachten we dat het een slaatje geweest moet zijn... Later in het park deed hij het weer. Keurig kwam hij een leeg bakje brengen. Ze moeten dat al eerder hebben gezien, want toen we ze vrij lieten, renden ze keihard terug van waar we vandaan gekomen waren. Ze waren er in tuig braaf langs gelopen. Nu was de beer los en wisten ze niet hoe hard ze terug moesten racen.... Wie durft nu nog te zeggen dat een geleidehond het slecht heeft...

 

Vorige week liepen we in de tunnel van het centraal station Utrecht, op weg naar de sneltram. Er kwamen ons twee mensen met geleidehonden tegemoet. Dat hoorde ik, want de heren waren druk bezig de aandacht van hun honden vast te houden, die Mees natuurlijk al hadden gezien. Mees vond ze ook zeer interessant. Ik vermoed dat er eén hem heel uitnodigend aankeek, want hij probeerde even met die hond te spelen, maakte en beweging naar voren en ging zelfs even op zijn achterpoten staan. Toen ik het zei, werkte hij weer keurig door, het was zo grappig. Nee, het mag niet, maar als je nou zo in de verleiding wordt gebracht en je bent pas twee en je hebt veel gevoel voor humor... Dan doe je dat toch even

de geul en de winkel

Mees en ik liepen naar het station. Vlak voordat we er zijn, lopen we op een weggetje waarnaast gebouwd wordt. Mees hield in en begon naar links en rechts uit te wijken, maar we konden er echt niet door, er stond een hek. De enige route eromheen ging door het zand en de plassen naast de weg. Mees kent het 'off the road-werk' al, dus dat vond hij niet zo vreemd. Hij deed het keurig, hield even in waardoor ik wist dat er een plas was, een grote stap dus. Toen stond hij plotseling stil. Ik voelde met mijn stok en kreeg weer eens bevestigd waarom er geen beter mobiliteitshulpmiddel is dan de geleidehond: we stonden voor een geul, zo diep dat ik de bodem met mijn stok van 1,10 meter niet kon voelen.

Zoals dat dan gaat kwamen er ongeruste mannen naar me toe die daar bezig waren. "zullen we u bij de hand nemen"? "Nee, het is voor de hond veel leuker om het zelf op te lossen, maar u kunt me wel helpen door achter mij aan te lopen. Mocht de hond dan echt iets doen dat niet veilig is, dan kunt u alsnog ingrijpen.

Mees ging mooi om de geul heen en terug naar de stoep. Nu had ik hun hulp even nodig om mijn richting te bepalen, maar Mees heeft het prachtig gedaan. De mannen waren helemaal onder de indruk. Veel leuker zo, want nu hadden ze ook gezien hoe een geleidehond zoiets oplost.

Ik hoorde later van Tom dat hij was omgedraaid en over de weg was omgelopen. Tja, gelukkig had ik schoenen aan die ertegen konden, anders had ik dat waarschijnlijk ook moeten doen.

 

Afgelopen vrijdag moest ik achter het provinciehuis zijn, dat is vlak bij het station. Ik kende de route niet en had iemand gevraag me te helpen. Peter kwam me halen bij het station en we liepen samen naar mijn bestemming. Hij bood aan me ook weer op te halen en we spraken af dat ik zou bellen.

toen ik klaar was, had ik eigenlijk geen zin om te wachten en ik dacht: volgens mij weet Mees het wel en ik weet het ook globaal, komt wel goed.

We gingen lopen. We moesten links om het provinciehuis heen, maar Mees ging op een gegeven moment scherp naar rechts. Als ik had willen ingrijpen, had ik dat meteen moeten doen, maar ik deed het niet. Dan zouden we moeten omdraaien en ik wist niet precies hoe ik hem dan moest sturen. Peter had bovendien gezegd dat het volgens hem anders kon dan we op de heenweg waren gelopen, rustiger en veiliger. Ik had het idee dat Mees die route ook zag. Hij liep zeer beslist en gaf me het gevoel dat hij precies wist waar hij naartoe ging, dat klopte. We gingen een bruggetje over en ik kreeg ook steeds meer idee van waar hij naartoe ging en ja hoor: hij stond stil bij de dierenwinkel in de Tjalk. Hij heeft dus weer een route die hij kent geknoop taan een route die hij nog niet kende. Nu wist ik in ieder geval waar ik was en kon ik het stuur weer overnemen om naar huis te gaan. Maar eerst heb ik zijn eigenwijsheid nog beloond door naar binnen te gaan en lekkere botten voor ze te kopen. ik belde Peter om te vertellen dat hij me niet hoefde op te halen en waar ik nu was. Iedereen in de winkel moest lachen en Mees kreeg een brokje.

Dat wordt opletten om te zorgen dat ik niet voortdurend in parken en bij dierenwinkels sta.

apporteerplezier

Mees en Loesje deden een workshop apporteerplezier bij gedragscentrum Samenspel in Apeldoorn, tom en ik mochten ook meedoen.

Het ging er niet om dat ze perfect zouden apporteren, maar om het plezier van het pakken van dingen. Zouden ze die dan ook nog bij de baas brengen, dan was het helemaal mooi.

 

Eerst moesten we vaststellen welk speeltje absoluut favoriet was. Voor Loesje was dat een predummy. Een katoenen zakje met rits en klittenband, waarin je beloning kunt verstoppen. Voor Mees was het een pluchen botje (dat overigens de dag niet heeft overleefd).

 

Nu werd het speeltje verstopt en moesten de honden zoeken. De eerste verstopplek voor Mees was een soort hokje met opengewerkte zijkanten, zodat hij het kon zien liggen, maar de enige weg ernaar toe leidde door een tunnel. Die tunnel lag ook nog in een bocht, zodat Mees het eind niet kon zien. Dat was hem te gek, dat ging hij niet doen. Hij probeerde op allerlei manieren het speeltje te pakken te krijgen: hengelde ermet zijn poot naar, probeerde de tunnel opzij te slepen, sprong er bovenop (en verboog daarbij een van de ringen en een paaltje), maar het lukte hem niet. Hij blafte van frustratie, maar bleef het proberen, wat een doordouwer is hij toch. Toen de tunnel recht gelegd werd, ging hij er ook niet door, maar met een beetje hulp kreeg hij het speeltje uiteindelijk dan toch te pakken, wat was hij blij. Ik was verbaasd, want wij hebben zelf zo'n tunnel en daar gaat hij zonder meer door. Zo zie je hoe sterk de omgeving meespeelt bij het leren.

Loesje ging er probleemloos door. Zij had weer moeite met het zoeken op de puinberg, die ook gebruikt wordt om met reddingshonden te oefenen. Het is een berg stenen, waarvan er sommige wiebelen, met veel holtes en tunnels waarin je iets kunt verstoppen. Loesje ging er niet op, niet veilig, vond ze, maar voor de predummy deed ze het wel. Mees deed het voorzichtig, maar haalde wel zijn bal.

 

Er was ook een lange houten bak met allerlei troep erin: een oude beddenspiraal, een balk, een emmer, noem maar op. Loesje wilde wel zoeken, maar alleen de predummy, die hebben we dus maar voor haar gekocht. Mees ging niet door de bak met rommel lopen, maar erlangs tot waar hij had gezien dat de bal verdween. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. De bal lag in een omgevallen emmer. Hij wilde daar niet zijn kop in steken. Hij houdt er dus niet van zijn kop ergens in te steken en geen uitzicht meer te hebben. Hij was druk bezig de emmer om te gooien, zodat de bal eruit zou komen, heel slim, maar hij was er nog mee bezig toen de bal er allang was uitgevallen...

 

Bij de laatste oefening mochten alle honden iets pakken uit een grote hoop spullen: een bidon, een grote zware bal van cizaltouw, een gekke muis die rammelde, een paar rubber ballen met punten en als klap op de vuurpijl een pluchen orka van wel anderhalve meter lang.

Ik liet Mees wachten, want ik had al eerder gemerkt dat, als er veel ligt, hij niet weet wat hij moet kiezen. Hij blijft maar zoeken, raakt alles aan, maar pakt niks. Loesje koos weer de predummy, Mees de bidon. Gelukkig mocht hij nog een keer en kon hij de orka pakken, die was geweldig. Ik prijs hem, maar hij moet dan meteen loslaten, want hij begint meteen een trekspelletje en dat is niet de bedoeling. Knuffels kun je Mees niet laten houden, die sloopt hij. Ik kreeg wel een goeie tip: stop de knuffel in een sok. Dat heb ik gedaan en ze vinden het een erg leuk speeltje, lekker zacht en groot genoeg om samen mee te spelen. Benieuwd hoe lang het leeft.

 

Het was erg leuk, de honden waren lekker moe. Voor Mees was het niet nieuw, die pakt alles. Hij apporteert ook een volle pot pindakaas als hij helpt met boodschappen uitpakken. Voor Loesje hebben we ontdekt dat ze die predummy wel erg leuk vindt.

spitsreizen

Donderdag 's middags gaan Mees en ik naar Utrecht. We krijgen dan les op een Apple computer. Alle Apple-producten hebben spraak, voice-over. Wij kunnen er dus mee werken, maar het besturingssysteem is echt anders, dat moet je leren; Het werkt niet zo intuïtief als de iphone.

 

Het is op dezelfde locatie als waar Tom werkt. Nadien gaan we gezamenlijk terug, altijd heel gezellig om met zijn vieren op stap te zijn. We reizen dan in de spits, dus volle treinen. Van Utrecht Overvecht tot en met Hilversum moesten we staan op het balkon. Mees en Loesje gingen rustig liggen, zij wel. We liepen forse vertraging op omdat er volgens de omroep 'verdachte personen' op en naast het spoor liepen. We misten dus onze aansluiting in Almere. Als we daar aankomen hoeven we alleen maar het perron over te steken, maar Mees trok mij naar rechts. Ja, daar was een trap. Ik laat hem de trap wel aanwijzen, ookal hoef ik er niet te zijn. Zo kan ik hem weer even belonen voor het zoeken van de trap. In het begin ging het trappen zoeken op perrons niet altijd goed, dus ik heb de trappen veel beloond. Resultaat: hij sleept me naar de trap, dwars door een drukke drom mensen heen en springt met zijn voorpoten op de leuning. Hij doet dat niet erg subtiel, de mensen moeten maar opzij gaan. We kunnen de beloning dus af gaan bouwen naar af en toe.

We hoefden niet naar beneden, dus moeten we omdraaien en dwars door de drukte naar de overkant van het perron. Ik geloof dat mensen het niet begrijpen, forensen zijn niet zo 'invoelend', maar dat maakt me niet uit.

 

In de trein naar Lelystad kwamen we een leuke forens tegen. Een aardige vrouw die voorkwam dat Mees een servetje uit de prullenbak gapte, het rook kennelijk erg lekker. Een grote hond heeft veel voordelen, maar dit is een nadeel: hij kan overal bij met zijn neus; En Mees heeft een heeeeeel nieuwsgierige neus. Als ik een trein of bus binnenkom moet ik hem heel kort houden, anders zit hij overal aan. Ook als hij in de trein tussen mijn voeten ligt, ligt hij regelmatig ergens aan te snuffelen of te likken. Ach ja, hij zal wel rustiger worden als hij wat ouder wordt.

 

Deze leuke mevrouw mocht hem aaien, hij had tenslotte ook zijn tuig niet om. Tom, die aan de andere kant van het gangpad zat met Loes, liet haar ook even naar ons toekomen, zodat mevrouw kon voelen hoe heerlijk zacht ze is. Maar Loes had gezien wat Mees deed en ging meteen richting afvalbak om ook te zien of zij dat servetje kon scoren. Stelletje donderstenen.

 

Het was wel een heel drukke dag voor Mees en mij. 's morgens gaven we gastlessen op een school in dronten, samen met puppywalker Alice Greive en pup Olga van zes maanden. Vier groepen met kinderen luisterden naar ons verhaal en stelden vragen. Toen ik mijn iphone pakte om te laten zien wat ik daarmee kan, gingen alle ogen glimmen, vertelde Alice. We konden na afloop niet samen naar het bos, want we moesten de trein halen. Tja, het leven van een geleidehond is hard....

Meesbeest is een stoer speelbeest

Mees en ik kunnen heerlijk samen spelen. Het is met hem zo leuk omdat hij zo snel leert.

Hij kan al op naam zoeken: de kip, de pieper, het kussen, de stik (een gooispeeltje als alternatief voor stokken gooien), de bal. Je ziet hem denken.

Verder is hij heel goed in het oplossen van problemen. Ik verstop iets lekkers bv. in een lege eierdoos of in een dichtgestopt buisje van de keukenrol, maar hij vindt het altijd. Hij neemt meestal de kortste weg daarvoor: slopen.

 

Een van zijn favoriete speeltjes is het kussen. Het lag eerst op zijn bed, maar hij sleepte er voortdurend mee rond, nu is het van hem. Hij schudt er wild mee rond en sleurt eraan, samen met Loes. Prachtig vindt hij het ook als ik er bovenop ga zitten. Dan zoekt hij een hoek die hij vast kan houden (oppassen dat hij niet in mijn been bijt) en begint woest te trekken. Ik geef maar een klein beetje mee en hij trekt me de hele kamer door, totdat hij wint natuurlijk.

 

Hij loopt ook graag tussen mijn benen door, heen en terug en maar draaien. Hij vindt het leuk als ik dan mijn benen zo dicht naast elkaar zet dat hij er maar net door kan, een beetje moet worstelen.

Laatst kwamen we terug van de laatste uitlaat 's avonds. Dan moet er altijd nog even gedold worden. Ik had mijn jas nog in mijn handen en hing die voor de opening tussen mijn benen. Nu moest hij dus als het ware door een gordijn heen lopen. Zat hij niet mee. Hij duwt zijn kop erin en loopt door. Loesje niet, die vond het maar raar. Ik moest haar echt aanmoedigen. Maarja Mees is dan ook een lefgozer, hij vindt zichzelf enorm stoer, zo grappig want hij oogt helemaal niet zo, maar dat maakt hem niet uit.

hoe minder, hoe beter

Mees wordt steeds zekerder en zelfstandiger in het werk. Sterker nog: hoe minder ik zeg, hoe beter hij werkt. Maar natuurlijk kan ik hem niet helemaal zijn gang laten gaan, dan staan we altijd in het park, bij de dierenwinkel of de poelier, waar we heerlijke kippenkarkasjes voor ze halen. Met mijn aanwijzingen moet ik wel heel goed opletten, want wat ik vraag, doet hij ook. Geef ik dus een verkeerde aanwijzing, dan lopen we verkeerd. Hij heeft nog niet de koppigheid van een ervaren geleidehond die denkt: ja, je zegt nu wel dit, maar ik weet waar je heen wilt dus we doen dat. Hij begint dat op bekende routes al wel te krijgen. Als ik daar vanaf wil wijken moet ik echt meerdere keren zeggen wat ik wil voordat hij het doet. Hij heeft inmiddels wel gemerkt dat ik best onzeker kan zijn, dus hij wil zeker weten dat dit echt is wat ik wil.

 

Hij vindt het geweldig als ik hem de vrije teugel geef. Ik liep van de ene afspraak naar de andere een bepaalde route waarbij ik wist dat ik omliep om op bekend terrein te blijven. “dat kan korter”, dacht ik steeds als we hier niet linksaf gaan, maar rechtdoor. Dat stuk ken ik niet, maar het loopt richting park, dus dat zal hij vast wel graag lopen. Ik durf dat met Mees omdat hij een heel goed ruimtelijk inzicht heeft en enorm betrouwbaar werkt. Heerlijk om dat met je hond te kunnen doen, zomaar wat lopen. Ik heb een navigatiepunt in het park waar ik naartoe moet, dus ik weet globaal de richting en de afstand tot dat punt, ik hoef nergens anders op te letten. Hij mag dus zelf weten hoe hij loopt. Hij mag links, rechts, oversteken, zolang hij maar ongeveer die richting aanhoudt en de afstand kleiner wordt. Ik voel zijn kop van links naar rechts gaan en hij werkt zo mogelijk nog resoluter dan hij gewoonlijk al doet. We kwamen niet precies uit zoals ik in gedachten had, maar op een gegeven moment liepen we toch in het park, waar Mees als beloning even lekker los kon lopen. Wij allebei trots en blij, Mees weer een stukje gegroeid als geleidehond, omdat hij voelt dat ik vertrouwen in hem heb.

Dat heeft natuurlijk ook een keerzijde, want hoe meer initiatief ik hem laat, hoe meer hij zal nemen. Is hij dan toevallig in een ondeugende bui, dan kan hij proberen om van de route naar het station af te wijken en weer naar het park te komen. Dat lukt niet, want hij moet dan een bruggetje over en dat merk je altijd, maar proberen zal hij het en dat is niet erg. Een volgende keer ben ik weer heel blij met zijn inzicht en initiatief als hij me weer eens door een moeilijke situatie heen helpt.

Een gewone zondag

’s Morgens gaan wij altijd trainen bij de hondensportvereniging in Dronten. Zondagmorgen om negen uur met de bus…

We zitten in de fungroep. Dat betekent dat we allerlei leuke en gekke spelletjes doen met de honden. Afgelopen zondag bijvoorbeeld werden we verdeeld in twee teams. Ieder team had een hoepel en je moest zo snel mogelijk van de ene naar de andere kant van het veld zien te komen, waarbij jij en de hond door de hoepel moesten.

We gingen de honden ook vooruit sturen. Dit wordt gebruikt in de jacht, waarbij de hond vooruit wordt gestuurd om het wild te gaan halen. We doen dat met een bakje met iets lekkers erin. Als we dan ‘vooruit’ roepen, vliegen de kluiten je om de oren. Deze keer zaten we op een stoel, met onze rug naar het vooruitstuurbakje toe. We moesten de hond dus terugroepen met onze rug naar hem toe. Toen ik Mees riep, was hij nog te druk met kijken of er echt niks meer in of onder het bakje lag. Toen ik hem nog eens riep kwam hij wel in beweging, maar niet naar mij. In volle vaart maakte hij een feestrondje over het veld en langs alle andere, aangelijnde honden. Uitdagend rende hij voor ze langs. Meerder eigenaren werden naar voren gesleurd. Toen dat was gedaan vond Mees het wel tijd worden om zich mij te herinneren en wat ik had gezegd, hij kwam…

Toen Tom hetzelfde daarna met Loesje deed, liep zij precies hetzelfde rondje in de voetsporen van Mees.

Na de training gingen we in Lelystad nog even een rondje met ze door het bos, dat was ook nog niet gebeurd dat weekend. Heerlijk vonden ze het, vooral de modderplassen. Als Mees diepe plassen ziet, wordt hij helemaal hyperdepiep. Hij vindt het heerlijk om er in volle vaart doorheen te rennen. Nog leuker is het om Loes uit te dagen en samen in de plassen te spelen. Mees heeft echter een manier van uitdagen die Loes niet zo aanstaat. Hij rent in volle vaart op haar af en beukt op haar in. Gisteren had Loes dar helemaal genoeg van. Ze corrigeerde hem hardhandig, met een hoop gesnauw en geblaf tot gevolg. Mees is er niet heel erg van onder de indruk heb ik het idee, maar het is goed dat Loes hem grenzen stelt, dat heeft hij echt wel nodig af en toe.

Dat de honden door de plassen spetteren heeft voor ons het voordeel dat we weten dat er grote plassen zijn. Wat we dan nog niet weten is de beste manier om erlangs te komen. Dat is even zoeken. Net op het moment dat wij voorzichtig langs een plas schuifelen, glijdend in de modder, daveren die twee honden om en langs ons erdoorheen. De modder spat tot boven ons hoofd; En wij maar hopen dat ze niet tegen onze benen botsen, zodat we met zijn vieren in de plas liggen. Op dat moment zijn het gewoon antigeleidehonden.

We hadden inmiddels gemerkt dat ze niet alleen allebei van kop tot staart onder de blubber zaten, maar ook dat Loes in onwelriekende zaken had liggen rollen, waarschijnlijk eendenpoep of zoiets. Verderop kwamen we een mevrouw tegen. Zij was niet zo blij, want Loes was met haar vieze stinkende lijf tegen haar opgesprongen. We wisten dat het Loes was, want Mees liep in mijn buurt. Wij waren er ook niet blij mee, want dat gedrag is zo lastig te corrigeren, je kan het niet voor zijn.

Op de terugweg in tuig testte Mees mijn oriëntatievermogen. Tot twee keer toe ging hij de verkeerde kant op. Niet in zijn ogen, want de kant die hij koos zou ons weer naar het bos brengen, maar dat waren wij niet van plan. Tom, die achter ons liep, moest vreselijk lachen want hij ‘zag’ het gebeuren. Gelukkig had ik het ook meteen in de gaten; Het grappige was dat ik de tweede keer precies kon voorspellen wat hij zou gaan doen: nu gaat hij hier linksaf in plaats van rechtdoor en ja hoor. Mooi vind ik dan wel dat hij meteen omdraait als ik dat zeg en net zo opgewekt de goede kant op loopt.

Thuisgekomen zijn we nog een half uurtje bezig geweest om ze schoon te spuiten met de tuinslang. Ook nog een heel gedoe, want in de keuken schoot de slang van de kraan, dat werd dweilen…

Maar het was een gewone zondag hoor. Tuigen in de wasmachine, honden weer schoon, ze kunnen weer netjes mee naar de stad vanmiddag.

sponsorwandeling

Op 13 oktober maakten wij een wandeling van Maarn naar de Piramide van Austerlitz en terug. Het was een sponsorwandeling voor Desudo, onder leiding van Petra Holierhoek, een van de gidsen bij Dogtravel. 30 mensen en 22 honden verzamelden zich op de parkeerplaats bij vertrek. Na een snel welkomswoord, want de honden stonden letterlijk te trappelen, gingen wij richting startpunt. Gelukkig was dat een ruime zandvlakte, want eenmaal los stoven ze om ons heen, achter elkaar aan rennend en spelend. Wat een genot om al die honden zoveel plezier te zien hebben.

Het was nat. Maar zelfs als je blind was hoefde je niet bang te zijn om in een plas terecht te komen, want de honden hadden ze al veel eerder ontdekt en plonsden er vol overgave in rond. Bijna alle honden van Desudo zijn blonde Retrivers, maar na deze wandeling leek het wel of Desudo Dalmatische honden aflevert, beter bekend misschien als de Rijst-met-krenten-hond, wit met zwarte spikkels.

Fantastisch vonden wij ook dat er twee mensen meeliepen met een hond van een conculega school, dat noem ik nog eens solidair.

Tom en ik zijn al jaren getrouwd en innig verbonden... Dat kan ver gaan. Toen we elkaar even tegenkwamen, ontdekten we dat we allebei een boom waren tegengekomen die niet opzij ging. Lachend als boeren met kiespijn wisselden we de schade uit…

Het was hier en daar een spannende wandeling: over omgevallen bomen stappen, stronken, wortels en zelfs een stukje dwars door het bos. Een deelnemer wilde dat liever met hond in tuig toen, maar wie er kwam… niet zijn hond. Overal vragen: een zwarte Labrador met een zwarte halsband. Nergens te vinden… Nee, dat klopte, want de halsband was niet zwart maar blauw, dan kan je blijven zoeken…

We hielden het niet droog. Tijdens een fikse bui kwamen we aan bij de pauze plek, het restaurant van de Piramide van Austerlitz. Maar omdat het zo regende, was iedereen naar binnen gevlucht en zat alles bomvol. Geen plaats voor 30 natte mensen en 22 modderhonden. We hebben buiten gezeten onder parasols, die nu de functie van paraplu’s vervulden, een grappig gezicht moet dat zijn geweest.

Op de terugweg was het gelukkig weer bijna droog.

Mees had zo zijn eigen gedachten over het pad dat we na de pauze moesten nemen. Ik ben al zo gewend helemaal op hem te vertrouwen, maar nu hoorde ik de geluiden van de groep steeds verder weg. “Dit is niet goed Mees”; En Mees is niet zo gek of hij laat zich dwars door het bos terugsturen naar de groep en zorgt dan ook nog dat ik nergens tegenaan loop.

Zodra ik weet hoeveel de deelnemers bij elkaar hebben gebracht, zullen we het op facebook zetten. We zijn in ieder geval enorm blij met al die warme belangstelling en bereidheid om door de modder te ploeteren voor het goede doel. Ik heb niemand horen klagen trouwens. Wel hoorde ik iemand zeggen dat je alleen al geniet als je al die honden uitgelaten ziet rondrennen.

Bedankt gids petra en alle deelnemers. We hebben meteen afgesproken dat we dit weer gaan doen.

druk druk druk

We zijn sinds 15 september geen weekend meer thuis geweest: open dagen bij een van Desudo’s puppywalkers, Woefstok, het geleidehondenweekend en vorige week weer op stap met Dogtravel.

We verbleven in Diever, met een groep van 14 volwassenen, 2 kinderen en 13 honden. Op vrijdagavond maakten we al een wandeling, die eindigde in het donker. Niet gek dat Tom en ik zekerder waren met Loes en Mees dan de anderen, van wie de honden geen geleidehond waren.

Zaterdag maakten we een wandeling van 20 kilometer in het Drents-Friese Wold, een prachtig natuurgebied. Het had veel geregend en we moesten de hele dag om diepe plassen heen zigzaggen. Net op een smal paadje, waarop je nauwelijks kon uitwijken vanwege prikstruiken in de bermen met een heeeeel diepe plas in het midden, moesten wij aan de kant voor een troep mountainbikers. Ze reden langzamer door de plas om ons niet nat de spatten, maar zelf zaten ze al van top tot teen onder de blubber. Loesje vond het maar raar en toen ze andere weer in beweging zag komen, nam ook zij een spurt. Daarmee trok ze Tom helemaal de diepe plas in. Hij moest de rest van de dag met natte voeten lopen.

Marit en haar gidsen tonen veel begrip voor het fenomeen geleidehond. Ze snappen dat je zo’n hond zelf het werk moet laten doen en dat de voldoening veel groter is wanneer ze zelfstandig iets hebben opgelost. Zo vroeg ze Tom en Loes, die voorop liepen, een hek te zoeken, wat Loesje keurig deed. ZE grepen ook niet in als Loes en Mees hun keuzes maakten bij het ontwijken van takken of plassen, tenzij een van ons echt in het water terecht dreigde te komen omdat de hond het toch niet helemaal goed had ingeschat.

Maar ze hebben natuurlijk ook weer veel losgelopen. Op een gegeven moment hoorden wij een hoop gepiep en geblaf: Mees en een paar andere koplopers waren tegen schrikdraad aangelopen. Akelig om te horen en Mees was wel even van slag. Jammer ook dat ze er niet van kunnen leren omdat schrikdraad voor hen niet te herkennen is, maar gelukkig vergeten ze het ook weer snel. En misschien leren ze er toch van dat je maar beter onder geen enkele draad door het weiland in moet kruipen, hoe lekker die koeienvlaai er ook uitziet.

Het was weer een heerlijk weekend met prachtige wandelingen, lekker eten en leuke mensen en honden.

geleidehondenweekend

In Nederland zijn er vier onafhankelijke scholen die geleidehonden opleiden. In totaal lopen ongeveer 800 mensen met een geleidehond. Van deze groep is ongeveer 200 mensen lid van de Nederlandse Vereniging van Geleidehondgebruikers (NVG). Een van de taken van de NVG is kennisoverdracht  op het gebied van alles wat met honden te maken heeft: voeding, gedrag enz.

Eens in het jaar organiseert de vereniging het geleidehondenweekend. Met een groep van ongeveer 30 mens-hond-combinaties zijn we in een hotel. Tijdens het weekend doen we andere dingen met de honden dan geleidewerk, om mensen te laten ervaren wat je nog meer kunt met je hond. Natuurlijk werkt de hond ook, al was het maar om je naar je hotelkamer te brengen.

Wij vonden dit een goeie ervaring voor Loes en Mees, dus schreven wij ons in.  

Dit jaar waren we te gast in het Hamshire boshotel in Overberg, een klein plaatsje aan de rand van de Utrechtse heuvelrug. 

U kunt zich wel voorstellen dat het een hele organisatie is: 30 blinde en slechtziende mensen met hun hond. Er is dan ook een aantal vrijwilligers mee om ons bij te staan. Van te voren krijgen we informatie over de workshops die we kunnen doen, over de route naar het uitlaatgebied en maken we alvast een keuze uit het menu voor het diner van zaterdagavond, dat scheelt een hoop gedoe met zo'n grote groep. 

Tegen het eind van de vrijdagmiddag druppelt iedereen binnen: kamer en uitlaatroute verkennen en daarna een drankje drinken in de bar. Het valt niet altijd mee om elkaar te herkennen en te vinden in een grotere groep als je allemaal wat aan je ogen mankeert. Mensen roepen en zoeken elkaar en de honden lopen aan de lijn mee. Velen hebben wel het tuig om. Terwijl ik op een barkruk met iemand zat te kletsen lag Mees op de grond met zijn poten in de lucht of speelde met de honden om hem heen. Dat was een hele verandering. Vorig jaar had ik 9 jaar oude Enya bij me en toen moest ik opletten dat andere honden niet te dicht in haar buurt kwamen, want haar lontje werd wat korter ten opzichte van opdringerige jonge honden. Nu had ik een hond die met iedereen wilde spelen. Ik vond het mooi om te zien hoe hij op zijn gemak was, anders ga je niet op je rug liggen met je poten in de lucht.

Daarna eten. Met zijn allen naar de eettafels, zoeken naar een plek. Wij laten dat Loes en Mees niet zelf doen. De situatie is onoverzichtelijk. De honden zien alleen maar mensenbenen, honden-, stoel- en tafelpoten. We laten ze volgen aan de lijn. Als iedereen zit is de eetzaal een wirwar van tafels met mensen en honden eromheen. We vonden het des te knapper van Loes en Mees hoe zij zich daar na het eten doorheen worstelden, ons veilig langs honden en mensen leidden naar de lift, waarbij ze de andere honden gewoon negeerden. We hoefden ze de lift en de hotelkamerdeur maar een keer te laten zien, toen wisten ze het, ideaal in zo'n vreemde omgeving.

Net als in Frankrijk sliepen ze naast ons bed. WE hadden een deken en dikke handdoeken meegenomen. Maar ze zijn niet gewend aan de geluiden om zich heen, dus vooral Mees wil dan nog weleens een blaf geven, echt heel goed slapen doen we nooit, zo'n eerste nacht.

Zaterdagmorgen deden we een workshop speuren. De meeste honden hadden helemaal geen ervaring. Er werd een spoor uitgezet met de voeten, aan het eind lag een stuk hout, gewoon een stuk bezemsteel. De begeleider liet het verschillende keren zien aan de honden. Mooi om te zien hoe gefocust ze zijn op zo'n stuk hout. De begeleider legde het neer en liep terug over het spoor. De honden moesten het spoor volgen naar het stuk hout.

owel Loes als Mees waren erg enthousiast. Zodra ik het woord 'zoek' had gezegd, wilde Mees er in volle vaart vandoor. Hij deed dat zo heftig, dat ik een zijstap moest maken en daarmee de begeleider onderuit schoffelde. Ze ging gestrekt op het gras. Wij moesten dus goed opletten dat we ons eigen tempo aanhielden. Je mag de hond zeker niet corrigeren, maar wel rustig het tempo wat temperen. Ze speurden  prachtig met hun neus over de grond, behalve het laatste stukje, toen zagen ze het hout liggen. Mees kwam het netjes brengen. Hij was zo blij, hij nam zijn beloningsbrokje wel aan maar het was duidelijk dat het hem daar niet om ging.

Daarna gingen we een mens zoeken. De hond kreeg de geur van die mens op een zakdoek. De persoon verstopte zich vlak naast het pad achter een boom. Mees volgde prachtig de geur, deze keer met zijn neus hoger van de grond, en vond hem in een keer! Het was de bedoeling dat hij van die persoon dan de beloning zou krijgen, maar ik wil niet dat iemand anders voer geeft aan Mees. Gelukkig hadden we speeltjes bij ons dus kon hij Mees belonen met zijn knuffelwortel.

Heerlijk om te zien hoe honds ze bezig zijn bij het speuren. Lekker hun neus gebruiken en gaan. Inspanning en ontspanning voor ze.

's middags een workshop EHBO. De NVG had Desudo verzocht zo'n workshop  te organiseren. Omdat we vonden dat wij daar niet voldoende kennis voor hebben, hadden we een dierenarts uitgenodigd om dat te doen. Ze deed het erg leuk. ZE had zelfs wat geuren verzameld, zoals anaalklierengeur, heeeeerlijk. Maar wel belangrijk, want je moet die geur kunnen herkennen als je hem ruikt. Zo moet je ook weten, vertelde ze, hoe de oren van je hond ruiken. Als er dan wat is en ze ruiken anders, valt je dat op.

We hebben een verband omgedaan, altijd handig om een keer te oefenen. Ik had Mees zijn voorpoot mooi verbonden, maar het er gauw weer afgehaald, want voor je het weet denkt hij dat er wat is met zijn poot.

Zaterdagavond maakten we na het diner een avondwandeling door het bos, onder leiding van een boswachter. Het was al donker, maar dat is voor onze honden geen bezwaar. Echt fijn om zo op je hond te kunnen vertrouwen dat hij ook in donker voor een omgevallen boomstam stopt. Bij de eerste zocht Mees een weg eromheen, over de tweede moesten we samen heenstappen. Mees en nog een paar andere honden gaven ook mooi zijpaden aan die zelfs de boswachter nog niet gezien had. Even inhouden en naar een kant kijken, dan is er een zijpad. Het geluid van bosuilen maakte het helemaal af, echt iet som even stil voor te zijn.

Terug in het hotel dronken we nog een biertje, maar Loes en Mees maakten duidelijk dat ze het er niet mee eens waren. Als je je avondplas hebt gedaan ga je naar bed, niet nog eens bier drinken op het terras. Toen we dan eindelijk naar boven gingen, sleurden ze ons zo ongeveer naar de lift, eindelijk!

De zondagmorgen is traditioneel voor de puzzelwandeltocht. We worden in groepjes verdeeld en krijgen een routebeschrijving mee, gesproken, grootletter of in braille. Met behulp van voor ons merkbare aanwijzingen lopen we een route met de honden in tuig. Ze moeten paden zoeken en alle obstakels die je in het bos kan tegenkomen ontwijken. Mees en Loes hadden dit op vakantie al gedaan dus voor hen was het niet nieuw, maar er zijn er altijd wel die in diepe plassen of modder terecht komen, waarom hartelijk gelachen wordt, voornamelijk door degenen met droge voeten…

Het is altijd wel wat zoeken. Het valt niet mee om ondubbelzinnige aanwijzingen te geven. Er stond bijvoorbeeld: na vijf minuten lopen. Maar Mees en ik lopen in vijf minuten een andere afstand dan iemand die rustiger loopt dan wij. Onderweg moest je hondenvragen beantwoorden waarmee je letters kon verdienen. Daarvan moesten we een woord maken. Onze groep miste twee letters omdat we twee vragen fout hadden. Op het terras van het hotel wilden we net gaan zitten om het woord te maken, maar intussen waren alle letters weggewaaid. Een vrijwilliger moest die dus allemaal weer bij elkaar gaan zoeken.

We kijken terug op een gezellig weekend. WE hebben weer bevestigd gekregen wat een fijne honden we hebben. Ze hebben het allemaal zo goed gedaan. We zijn weer apetrots op ze.             

woefstok

22 september was Woefstok, het hondenfeestfestival in Zwolle. Desudo was er, dus Mees was er ook, samen met Loesje, Isa en Lodewijk. Jason en Buster kwamen op bezoek.

Het was goed weer voor zo’n dag, al werd het aan het eind wel koud als je de hele dag buiten staat en loopt. We hadden een kraam op de lifestulemarkt waar we spullen verkochten voor het goede doel en Loesje en Mees gaven demonstraties op het gogogo-veld.

Er waren tal van andere activiteiten voor hond en baas: sjoelen voor honden, koekhappen voor honden, wedstrijden in zelfbeheersing en apporteren, speuren, botten opgraven, waterwerk. In de vele kraampjes was er een keur aan leuke halsbanden, riemen en tuigjes te koop, naast vele soorten lekkers.

Loes en Mees hebben zich vanmiddag tegoed gedaan aan een zalmstaart.

Helaas hadden wij niet veel tijd voor andere dingen, maar we hebben ze wel een bot laten opgraven uit een grote zandberg. We zouden drie demo’s geven, gecombineerd met een workshop. We maakten daarbij gebruik van de mobiele hindernisbaan die puppywalker Kees Vierbergen heeft gebouwd. Zo konden we mensen laten zien hoe de hond voorzichtig door een smalle doorgang gaat, hoe hij een bank zoekt, een trap neemt, een zigzaghek doorgaat, zich niet laat foppen door een fuik en als laatste de paal zoekt. We hadden een mobiele microfoon mee om een en ander toe te lichten.

Loesje deed het heel goed, heel beheerst. Ik had de microfoon en probeerde synchroon te vertellen wat Tom deed. Dat valt niet mee als je het niet ziet, maar Tom en ik zijn goed op elkaar ingespeeld.

Tijdens de workshop kon het publiek geblinddoekt lopen met de dogsim die door trainer Brenda werd gestuurd. Opvallend was dat volwassenen heel krampachtig liepen, terwijl kinderen het ontspannen en probleemloos deden.

Mees deed de tweededemo. Ik had het gevoel dat ik een bommetje in mijn handen had dat ieder moment kon ontploffen, hij was zo opgewonden en reageerde zo scherp op mijn commando’s dat hij in galop ging toen ik vooraan zei. Toen ik hem vroeg de bank te zoeken, sprong hij die gewoon omver (het is ook een lichtgewicht opklapbankje). Gelukkig blijft hij goed contact houden met mij en mijn commando’s opvolgen, maar hij was om maar zo te zeggen nogal ‘heet’. Heel logisch ook. We waren rond 10:00 uur op het terrein en gingen rond 19:00 uur weg. De hele dag lang kregen de honden zoveel prikkels te verwerken van andere mensen en honden. Ze hebben ook veel gewerkt op het terrein, langs al die kraampjes met lekkers, hun neus in de lucht, maar ze hebben het zo goed gedaan.

Er was een grasveld met een taluutje, een soort dijkje. Voor een vrij steil hellinkje af stopte Mees keurig en dat terwijl er niet veel perspectief moet zijn geweest, het was allemaal gras. Hij kreeg een compliment van instructeur Pieter-Jan.

Helemaal blij waren we ook met de complimenten van onze contactpersoon bij Woestok, personal dogcoach Inge van Harte, die ook de website hersenwerkvoorhonden heeft opgezet waarover ik eerder vertelde. Zij vond de Desudo-honden die zij zag zo vrij en blij. Honden die lekker lopen in het tuig, die duidelijk graag werken maar ook hond mogen zijn, kortom, honden die lekker in hun vel zitten.

Heel veel geld hebben we die dag niet opgehaald, we moesten met zoveel andere goede doelen concurreren, maar de naam Desudo is weer verder verspreid en dat is minstens zo belangrijk.

ontmoeting

Elke donderdagmorgen wandel ik samen met onze hulp en haar hond. Mees en Wodan zijn al echt dol op elkaar. Als ze aanbelt, stuur ik Mees naar zijn plaats en staat Wodan voor de deur te jodelen en te blaffen. Laat ik mees dan vrij, dan vliegt hij naar de deur en begint het ravotten meteen.

In de auto naar het bos vertelde onze hulp dat haar echtgenoot Yvonne was tegengekomen. Yvonne is degene bij wie onze vorige honden Enya en Elmar hun pensioen vieren. Ze was verbaasd dat ze speelden met Wodan en zodoende kwamen ze erachter dat niet alleen de honden elkaar al kenden, maar ook dat ze oude buren bleken te zijn.

We liepen in een natgeregend bos. Mees en Wodan plensden elkaar blij door de plassen achterna. Opeens sprak een vrouw ons aan. Op het moment dat ik door had dat het Yvonne was werd ik besprongen. Wat ik verder vertel heb ik van achteraf vertellen, want opeens was de chaos compleet. Elmar zag me het eerst, Enya begroette Wodan, maar kreeg mij toen ook in de gaten. Ik werd letterlijk bedolven onder twee opgewonden springende honden, het hield maar niet op. Ik kwam vanaf mijn schouders onder de modder te zitten. Mees hield zich afzijdig. Wodan blafte aan eén stuk door.

Yvonne zette Enya en Elmar onder appèl en ik stelde voor een eindje samen op te lopen, zodat er weer wat rust zou komen, maar zij moest de andere kant op. Ze liep dus weg, maar Enya en Elmar waren nog niet van plan met haar mee te gaan. Ze bleven maar om me heen draaien. Ze moest ze aanlijnen. Ze piepten allebei.

Wat een gebeurtenis en wat een emoties. Enya en Elmar eerst door het dolle heen van blijdschap, daarna niet mee willen. Mijn mensenhart brak, zodra wij de andere kant op liepen begonnen de tranen al te stromen. Mijn hondenhart weet natuurlijk wel dat ze het goed hebben bij Yvonne, zo goed als een hond zich maar wensen kan; En het gauw weer goed zou zijn met ze, dat zodra ik uit zicht was, ze weer vrolijk mee zouden lopen.

Mijn mensenhart was stiekem ook wel wat teleurgesteld dat Mees niet jaloers was, zich helemaal afzijdig hield. Maar mijn hondenhart weet dat Mees wijs handelde door niet nog meer chaos toe te voegen, dat hij zich niet geroepen voelde die wild springende honden opzij te zetten.

Ik heb Yvonne ’s avonds gebeld en die was helemaal verdrietig dat Enya en Elmar niet met haar mee wilden lopen. Ze vroeg zich af wat ze fout deed, met haar mensenhart. Maar haar hondenhart weet dat je zeven jaar samenleven niet kunt vergelijken met zeven maanden bij haar zijn.

We hadden het erover gehad om in augustus/september eens samen te gaan wandelen, maar daar zijn we duidelijk nog niet aan toe. Ik was de hele dag van slag, liep iedere keer weer te huilen. Dat is na een dag weer over, maar we laten iedereen toch nog maar even rustig wennen aan de nieuwe situatie.

Clubdag

Tom en Loes en Mees en ik hadden afgelopen zondag clubdag bij onze hondensportvereniging.

We werden ingedeeld in teams, ieder team stelde een land voor, naar goed olympisch voorbeeld.

Tom en Loes zaten in het team Nederland, Mees en ik in het team Engeland. We deden allerlei spelletjes die iets met de olympische spelen te maken hadden, voor zover dat te vertalen was in hondenspelletjes.

Zo moesten de honden een bal in een vak krijgen. Hoe maakte niet uit, duwen met de neus, slaan met de poot, het mocht allemaal. Dus brokje onder de bal en gaan. Mees deed het behoorlijk goed, al duwde hij de bal eerst 180 graden de andere kant op, maar hij bleef de bal in beweging houden.

Bij het tennissen moesten ze zoveel mogelijk ballen van de ene bak naar de andere verplaatsen. Mees speelt graag met de bal, maar er lagen er zoveel in de bak, hij wist niet welke hij moest kiezen. Dat maakte dat hij twee ballen verplaatste.

Tennis is aan Loes niet besteed, bij haar gingen alle ballen uit, ze liet ze steeds vallen.

Bij het kogelstoten gooide ik een bal zo ver mogelijk weg en moest de hond die terughalen. Het was een bal met een handvat eraan, Mees vond hem geweldig! Hij bracht de bal over een afstand van 15 meter.

Bij het discus werpen moesten we een frisbee onder een stoel gooien en dat terwijl je hond rustig naast je bleef zitten. Mees kent de frisbee nog niet, dus dat deed hij wel. Ik dacht: dat gaat niks worden, maar ik raakte de stoel toch en kreeg er 1 punt voor.

Bij de estafette bemoeide mees zich er wel uitgebreid mee. We moesten zo snel mogelijk achteruit lopen met een tennisbal op een lepel en met de hondenriem in dezelfde hand. Viel de bal eraf, dan kon je weer opnieuw beginnen. Mees sprong iedere keer naar de bal, dus dat schoot niet echt op.

Door een bak water lopen, de hond wel te verstaan, was een volgende uitdaging. Mees vindt zwemmen inmiddels heerlijk, maar lopen door een bak water…? Daar ziet hij de zin niet van in. Ik had gevraagd hoeveel meter het was naar de bak. Vier meter, had iemand gezegd. Het moest op tijd, dus ik liep wat snel. Het was geen vier, maar minder meters. Ik raakte de bak en liep te snel om te kunnen stoppen… U begrijpt het al..: niet Mees maar ik ging door de waterbak…. Hij trouwens ook, maar met veel moeite en achter een stuk worst aan, vooruit dan maar.

Bij he tlaatste spel moesten de honden zo snel mogelijk door de tunnel. Dat was geen probleem, die kennen ze al omdat wij zo’n tunnel hebben. Mees rende erdoor. Loesje rende er blaffend en wel door en weer terug.

Honden enmensen grote pret gehad, het was ook nog heerlijk weer.

Onder de blote hemel

Onder de blote hemel

Geleidehonden hebben toch wel een hard leven hoor en er is nog steeds geen vakbond die hun belangen behartigt…

Van de week waren de honden vlak voordat wij naar bed gingen nog even in de achtertuin, omdat onze buurman naar ons riep dat de poort open stond. Vervelend, we zijn het slotje kwijt. Mees begon stoer te blaffen tegen de buurman, die het lef had om in de buurt van zijn tuinpoort te komen. Hij is behoorlijk waaks en vindt zichzelf enorm stoer. Als hij tegen de buurman blaft, praat buurman altijd terug, dus het gedrag wordt ook nog beloond met aandacht. Maar ik vermoed dat buurman eigenlijk een beetje bang is voor dat lawaai.

We riepen de honden naar binnen en gingen naar bed. ’s Nachts schrokken we wakker van twee blaffen, maar we wisten niet precies wie er had geblaft. Tom ging beneden kijken, zoals het een stoere man betaamt, maar er leek niets aan de hand.

De volgende morgen riep Tom de honden om ze uit te laten, maar alleen Mees kwam. Tom zei: “ik heb een heel vervelend vermoeden”. Hij deed de tuindeur open en… ja hoor… Daar kwam Loesje, helemaal nat. ZE had de nacht buiten in de tuin doorgebracht, zo’n zielige hond.

We zullen het goed maken met haar. We hebben penslappen voor ze gekocht. Heerlijke, stinkende lappen vuile pens. Niet gesneden, nee, lekker als een echte wolf scheuren aan je vlees. Dat moet toch voldoende zijn, ik zal u laten weten of het ook echt voldoende was.

Bijsturen

Mees is aan het groeien, lichamelijk en geestelijk.

Toen hij kwam en wij samen aan het werk gingen, moest ik hem flink voeren om hem op gewicht te houden. Mees doet de dingen met overgave en dat kost energie. Nu ziet hij er goed uit, maar ik moet blijven bijsturen.

Hij zoekt ook enthousiast mijn grenzen en soms maak ik daar zelf ook een foutje in.

Er lagen kussens op het grote hondenbed, die liggen er nu niet meer… Iedere keer als Mees opgewonden raakte, en dat gebeurt nogal eens, rende hij naar het bed en pakte een kussen. Op een gegeven moment dacht ik: laat het hem dan maar hebben als speelgoed, hij vindt het zo leuk! En dat is ook zo. Hij pakt het beet, duwt ermee tegen mijn benen om mij uit te nodigen voor een trekspelletje of om het weg te gooien. Hij slingert er hard mee in het rond, heerlijk vindt hij het.

Gisterenavond stonden wij in de achtertuin toen we een vreemd geluid hoorden. Geen van ons wist wat het was, totdat we in de gaten kregen wat Mees in zijn bek had.

Op het bed ligt tegen de achterkant een rol schuimrubber, lekker om tegenaan te liggen, maar ook lekker om het bed overhoop te halen en die rol eraf te trekken. Daar kwam-ie, met een rol van twee meter in zijn bek, de tuin in sjezen. We hebben pas gelachen toen we hem hadden duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling was en het bed weer hadden opgemaakt.

Hier moet ik echt een grens trekken, dat had ik bij dat kussen al moeten doen. Hij mag best een kussen hebben om mee te spelen, maar dan had ik hem een eigen kussen moeten geven. Of dat had geholpen is trouwens de vraag, maargoed. Nu moeten we zorgen dat hij hiermee ophoudt.

Wat is hij toch creatief en vindingrijk, een goede eigenschap voor een geleidehond, maar die heeft altijd een keerzijde.

Laatst kwam hij naar me toe en gooide iets rinkelends voor mijn voeten. Het was de huissleutel. Onze vakantiehulp had hem door de brievenbus gegooid, maar wij waren vergeten hem op te pakken. Als je dat niet ziet, gebeurt dat makkelijk. Heerlijk dan, zo’n hond die zegt: je hebt wat laten liggen. Hij doet dat met meer dingen, echt heel handig. Dan zijn we weer blij met zijn vindingrijkheid en initiatief

Nog slimmer vond ik hem toen ik in gesprek was met iemand. Zij liet haar sleutels uit haar tas vallen. Mees pakte ze op en gaf ze aan haar terug, kanjer!