We merken het tijdens telefoongesprekken, intakegesprekken: mensen die voor het eerst een geleidehond aanvragen zijn zeer gemotiveerd. Dat moet ook wel, want leren werken met een geleidehond is geen sine cure.
We proberen ze dan ook altijd duidelijk te maken dat ze niet alleen een prachtig hulpmiddel krijgen, maar ook een hond in huis, een hond die haren verspreidt, aandacht vraagt, in een moddersloot duikt, diarree kan hebben of moet spugen. Wie niet graag leest over de andere kant van de mooie medaille met een geleidehond erop, moet nu stoppen met lezen.
O.k., voor de diehards onder ons dan.
Stelt u zich voor dat je allebei blind bent en zo’n geweldige geleidehond in huis hebt, wat zeg ik, zelfs twee! Dan is de kans nog groter dat een van beiden een ongewenste boodschap op de vloer achterlaat. Gelukkig hebben we een plavuizen vloer zonder kleden, want heb je die wel, dan geef ik u op een briefje dat, wat er ook ligt, het op het kleed te vinden is. Ook weer een voordeel, want zonder kleed kan het dus overal liggen. Komen wij dus beneden en ruiken wij een verdachte geur, dan zit er niets anders op dan op de knietjes met een stuk keukenrol in de hand op zoek gaan, totdat je iets weeks tegenkomt, als je er tenminste op weg naar de keukenrol al niet met een blote voet in bent gaan staan!
Ik zal u de details besparen over geur, samenstelling of temperatuur van de verschillende substanties die er kunnen liggen, die kunt u zelf wel bedenken.
Hebben we het onheil gevonden, dan is het makkelijk opruimen op onze vloer.
Nog vervelender werd het gisteren. Wij waren naar Ermelo geweest, daar woont mijn moeder. Daar vlakbij is de hei en daar moeten we natuurlijk even heen om ze los te laten. Het was lekker weer, heerlijke dag.
Terug in de bus begon het opeens toch wel ernstig te stinken in onze buurt. Je kan nog denken… zoals je dat ook in een lift doet… die heeft een pittige maaltijd gegeten,… maar de stank ging niet meer weg… En in die bus moeten straks nog andere passagiers zitten. Geen keukenrol bij ons. Wat nu? De chauffeur maar gemeld wat er gebeurd was.
Er staat nooit een briefje bij wie het gedaan heeft, maar Loes was wel het vieste. Mees was een beetje vies op zijn flank. Maar toen Tom Loes onder de waterstraal zette en de geur opving van een kleine ‘oprisping’, wisten we bijna zeker dat zij het geweest moest zijn. Ze heeft op de hei iets heel smerigs gegeten, dat kan niet anders.
Gisteravond was ze nog steeds niet lekker. We zeiden tegen elkaar: of we doen geen oog dicht omdat we steeds luisteren of het goed gaat met Loes, of we laten de schuifpui een stukje open staan zodat ze de tuin in kan, maar dan doen we geen oog dicht omdat dat niet veilig is. We kozen voor het laatste. We hebben Loes niet meer gehoord en toch geslapen.
Gelukkig zijn onze honden heel gezond en gebeuren deze dingen maar zelden.
Het zijn wel de dingen die we aan onze klanten vertellen, opdat ze zich goed realiseren dat dit er ook bij hoort als je met een geleidehond door het leven wilt.
