Poortjes gevonden en los gelopen.

Belevenissen van een kersverse geleidehond.

Gisteren zijn we weer naar het station gegaan om de poortjes te oefenen. Mees heeft het geleerd, hij kan het, maar zoals ik al zei: hij moet het nu voor

mij doen. We hebben het een aantal keren overgedaan en het poortje beloond. Aan het eind van de middag gaan we Tom weer tegemoet reizen naar Almere.

Het verdwalen met een jonge hond kan je altijd gebeuren. Het is dan niet alleen zaak om je weg weer te vinden, maar ook om dat kalm te doen. Ik moet Mees leiding blijven geven en hij heeft er niks aan als ik in paniek raak, ikzelf trouwens ook niet... Maar ik vind het ook eng om te verdwalen, hoewel ik altijd achteraf merk dat ik nergens meer van leer dan van verdwalen.

 Vanmorgen zijn we naar een omheind losloopgebied geweest, samen met onze hulp en haar hond. Die hond gaat zelf niet zo ver weg en luistert goed. Ik vond

het spannend, zou hij komen? Mees deed het geweldig. Hij houdt me steeds in de gaten en komt regelmatig even terug. Ik kreeg dus haast niet de kans om hem te roepen, zelfs niet om me te verstoppen achter een boom, want hij had me al gevonden voor ik kon roepen. Ze hebben heerlijk samen gerend, wat kan die jongen hard met zijn lange poten! Heerlijk om hem langs te horen roffelen.