dorst

Dit verhaal gaat niet over drinken, maar wel over Dorst.

 

Afgelopen vrijdag waren we met zijn vieren in Dorst, te gast bij Judith Hofman, met haar bedrijf Kynotouch. Zij behandelt honden met T-Touch, een methode ontwikkeld door Linda Tellington Jones. Bij t-touch maak je cirkelende bewegingen met de vingers op het hondenlichaam, waarbij je de huid verschuift. Door dit overal te doen, wordt de hond zich bewust van zijn hele lichaam. Een andere component van de methode is balanstraining, het nemen van kleine hindernisjes en lopen over vreemde ondergrond.

Dit alles verbetert de balans en bevordert het vertrouwen tussen hond en baas.

Maar voordat we zover waren, hadden we dankzij NS alweer heel wat beleefd.

 

Het dichtstbijzijnde station waar wij moesten zijn is Gilze Rijen. We wilde op Schiphol overstappen op de Vira naar Breda. Die had een half uur vertraging en toen we er eindelijk in zaten, werd er omgeroepen dat hij, vanwege de vertraging, niet verder zou gaan dan Rotterdam. Daar moesten we dan weer overstappen naar Breda. Gelukkig kunnen we onderweg steeds de reismogelijkheden bekijken op de iphone. Zo vonden we uit dat we in Rotterdam op spoor vier moesten zijn.

Rotterdam CS ligt, zoals een aantal andere stations, op de schop. Overal wordt gewerkt en hoor je het lawaai van machines. Dat maakt het er niet makkelijker op. Toen we uitstapten moesten we naar een trap. Mees ging met zijn voorpoten op een soort houten vlonder staan, dat leek niet op een trap. Maar iemand zei dat we inderdaad hierop moesten stappen om bij de trap te komen. Dat was nog wel een paar stappen, wat goed van hem dat hij dat had gezien. Ik kan echt op hem vertrouwen.

 

Nou ja, even een zijstapje, hij verzint soms bijzondere oplossingen. Twee dagen daarvoor was ik met Mees op bezoek bij een vriendin in Roosendaal. Op de terugweg hadden we ook weer problemen, wegens gebrek aan materieel. Ik moest onverwacht in Leiden overstappen en bijna een half uur wachten op de trein naar Lelystad. Ik wilde dus even zitten en vroeg Mees een bank te zoeken. Die zag hij niet direct, maar hij wees me wel een fiets aan... Ach ja, daar kan je ook op zitten...

Maargoed, terug naar Rotterdam. Over houten trappen omlaag en omhoog vonden we spoor vier en de trein naar Breda.

 

Bij Judith zijn we eerst aan het werk geweest met de 'touches'zoals de cirkelende aanrakingen heten. Ze vroeg ons het hele lichaam van Loes en Mees af te voelen, op zoek naar gespannen spieren of warmere/koudere plekken. Ze liet ons een paar touches zien die je bijvoorbeeld heel even kunt doen voor het intuigen en na het uittuigen, als een soort warming up en cooling down voor en na het werk. Ook zijn we bezig geweest met de oren en de mond. Vooral het aanraken van de mond, lippen en tandvlees is een kwestie van vertrouwen.

 

Buiten had ze een parcourtje uitgezet. Eerst stappen door twee autobanden. De hond moet nadenken dat hij zijn vier poten in de banden zet. Daarna een buisje op twee pionnen om samen overheen te stappen. Dan een opstapje waarop ze de voorpoten moesten zetten. Vervolgens over een rooster en stappen door een platliggende ladder.

Je moet zulke hindernisjes heel rustig doen, zodat de hond de tijd krijgt om na te denken waar hij zijn poten neer moet zetten. Loes had wat moeite met het opstapje. Tom zette zelf zijn voet erop en toen zette zij ook haar voorpoten erop, zoveel vertrouwen heeft ze al in Tom, heel mooi.

Mees had er geen moeite mee, maar toen zette ze er een opstapje bij, zodat ze er met vier poten op moesten staan. Dat vond hij lastiger. Maar hij deed het wel en dan is het zaak de hond even te laten staan, totdat hij ontspant. Het rooster vond Mees niet fijn aan zijn voeten. Bij de ladder liepen ze er allebei soms met twee poten naast, maar toen Tom of ik aan de andere kant meeliep, ging dat beter.

We hielden de hond bij de halsband vast om ze te steunen maar ook om goed te kunnen voelen wat ze doen. Zo vonden we uit dat we dit zelf thuis ook kunnen doen, net als met de opstapjes.

 

We waren blij toen Judith zei dat ze de honden zo snel zag leren en dat ze al echt op ons vertrouwen, naar ons kijken voor steun. We gaan er thuis mee verder.

 

De terugreis verliep soepeler. We moesten op Utrecht CS in de spits het hele station over, van spoor 18 naar spoor 2. Forensen kijken echt niet uit waar ze lopen en zwaaien met hun tassen. Loes, die deze keer voorop liep, kreeg een tas tegen haar hoofd, ja soms is het een har dvak, geleidehond.

 

Al met al waren we toch pas om half acht thuis, de honden en wij moe maar voldaan, zoals dat heet, en dorstig.