op kamp

We zijn met Loesje en Mees met vakantie in de Ardennen. Samen met 20 mensen en 15 honden genieten we een week lang van heerlijk wandelen en luieren.

Vrijdag 28 december kwamen we aan. De kennis making met het huis was een bijzondere ervaring. We ontdekten dat de beschrijving op internet wat rooskleuriger was dan de werkelijkheid. Het heeft nog het meest weg van een ouderwetse jeugdherberg. Een grote woonkamer als een kelder met verlaagd plafond. Sfeervolle witte tl-verlichting, tegels op de vloer en geen gordijnen staan garant voor knusse gezelligheid en een prettige akoestiek.... Geweldig wanneer 20 mensen mpraten en honden blaffen. We voelen ons helemaal thuis in de slaapkamers met stapelbedden, op flinterdunnen matrasjes. Ruimte genoeg om je kleding weg te leggen, want een kast is er niet. De enige opbergruimte bestaat uit een houten rek dat wiebelt bij elke aanraking. Maar onze kamer heeft nog twee ramen waar we bij kunnen en een verwarming die aan en uit kan. OP sommige kamers kan hij niet uit of kan men niet bij het raam. Op andere kan men alleen apparaten opladen als het licht aan is. Een rustieke natuurstenen muur langs de trap, waar het vocht vanaf druipt, deuren die niet sluiten, douches waarbij je iedere 10 seconden een knop moet indrukken om water te krijgen, geen verlichting in een deel van de gang,, dragen allen bij aan verblijfsgenot en comfort.... Met 15 honden verspreiden we aardig wat haren en modder, maar een stofzuiger hebben we nog niet kunnen vinden. Een deel van de ruime keuken kun je
niet meer bereiken als de vaatwasmachine open staat. Maar wat voor veel mensen echt het ergst is: er is geen wifi, zoals wel in de beschrijving stond. Alleen als je in een slaapkamer in het raam gaat zitten, kun je internetten. Wat zijn Tom en ik blij met onze internetpas waarmee we een week onbeperkt online kunnen.

Geeft allemaal niks..... We worden steeds creatiever in het vinden van oplossingen zoals een tywrap om de knop, zodat de douche gewoon door blijft lopen. Er zijn gezellige mensen, we maken prachtige wandelingen en al die gedeelde smart schept een band.

Vandaag zijn we naar de watervallen van Co geweest. Je kan daar tot tussen de watervallen komen, wat een indrukwekkend geraas. Water stuift rond. Mees was niet helemaal mee naar beneden, dat vonden we iets te spannend voor de honden. Op de terugweg maakten we een steile klim die echt pittig was. Soms moesten we op handen en voeten kruipen. De gladheid door de regen maakte het er niet gemakkelijker op. Maar wat waren we voldaan toen we boven waren. We haalden het maar net voor donker en het begon ook nog te regenen, hoera. Dan 'thuis' onder de douche met tywrap en daarna aan de oliebollen.

Ik merk dat het gedrag van Mees wat verandert bij het wandelen. Liep hij eerst altijd vooraan in de groep, nu zoekt hij me voortdurend op en loopt strak naast mijn been. Zo dicht bij me, dat ik af en toe bijna over hem struikel. Hij houdt me voortdurend in de gaten. Bij de steile klim bleef hij maar om me heen draaien om te zien of het allemaal wel goed ging. Hij wil zo graag voor me zorgen, maar hij moet zich ook kunnen ontspannen. Ik ben dus blij als ik hem hoor rennen en mensen hoor vertellen dat hij met enorme takken loopt te sjouwen.
Loesje vermaakt zich opperbest. Ze heeft vanmiddag natuurlijk weer in iets vies liggen rollen. Iedereen is gek op Loes. Mensen staan nu al in de rij om haar te adopteren als ze met pensioen gaat. Dan moeten ze wel Mees erbij nemen. Hopelijk duurt dat nog heel lang.