Mees en ik liepen naar het station. Vlak voordat we er zijn, lopen we op een weggetje waarnaast gebouwd wordt. Mees hield in en begon naar links en rechts uit te wijken, maar we konden er echt niet door, er stond een hek. De enige route eromheen ging door het zand en de plassen naast de weg. Mees kent het 'off the road-werk' al, dus dat vond hij niet zo vreemd. Hij deed het keurig, hield even in waardoor ik wist dat er een plas was, een grote stap dus. Toen stond hij plotseling stil. Ik voelde met mijn stok en kreeg weer eens bevestigd waarom er geen beter mobiliteitshulpmiddel is dan de geleidehond: we stonden voor een geul, zo diep dat ik de bodem met mijn stok van 1,10 meter niet kon voelen.
Zoals dat dan gaat kwamen er ongeruste mannen naar me toe die daar bezig waren. "zullen we u bij de hand nemen"? "Nee, het is voor de hond veel leuker om het zelf op te lossen, maar u kunt me wel helpen door achter mij aan te lopen. Mocht de hond dan echt iets doen dat niet veilig is, dan kunt u alsnog ingrijpen.
Mees ging mooi om de geul heen en terug naar de stoep. Nu had ik hun hulp even nodig om mijn richting te bepalen, maar Mees heeft het prachtig gedaan. De mannen waren helemaal onder de indruk. Veel leuker zo, want nu hadden ze ook gezien hoe een geleidehond zoiets oplost.
Ik hoorde later van Tom dat hij was omgedraaid en over de weg was omgelopen. Tja, gelukkig had ik schoenen aan die ertegen konden, anders had ik dat waarschijnlijk ook moeten doen.
Afgelopen vrijdag moest ik achter het provinciehuis zijn, dat is vlak bij het station. Ik kende de route niet en had iemand gevraag me te helpen. Peter kwam me halen bij het station en we liepen samen naar mijn bestemming. Hij bood aan me ook weer op te halen en we spraken af dat ik zou bellen.
toen ik klaar was, had ik eigenlijk geen zin om te wachten en ik dacht: volgens mij weet Mees het wel en ik weet het ook globaal, komt wel goed.
We gingen lopen. We moesten links om het provinciehuis heen, maar Mees ging op een gegeven moment scherp naar rechts. Als ik had willen ingrijpen, had ik dat meteen moeten doen, maar ik deed het niet. Dan zouden we moeten omdraaien en ik wist niet precies hoe ik hem dan moest sturen. Peter had bovendien gezegd dat het volgens hem anders kon dan we op de heenweg waren gelopen, rustiger en veiliger. Ik had het idee dat Mees die route ook zag. Hij liep zeer beslist en gaf me het gevoel dat hij precies wist waar hij naartoe ging, dat klopte. We gingen een bruggetje over en ik kreeg ook steeds meer idee van waar hij naartoe ging en ja hoor: hij stond stil bij de dierenwinkel in de Tjalk. Hij heeft dus weer een route die hij kent geknoop taan een route die hij nog niet kende. Nu wist ik in ieder geval waar ik was en kon ik het stuur weer overnemen om naar huis te gaan. Maar eerst heb ik zijn eigenwijsheid nog beloond door naar binnen te gaan en lekkere botten voor ze te kopen. ik belde Peter om te vertellen dat hij me niet hoefde op te halen en waar ik nu was. Iedereen in de winkel moest lachen en Mees kreeg een brokje.
Dat wordt opletten om te zorgen dat ik niet voortdurend in parken en bij dierenwinkels sta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten