spitsreizen

Donderdag 's middags gaan Mees en ik naar Utrecht. We krijgen dan les op een Apple computer. Alle Apple-producten hebben spraak, voice-over. Wij kunnen er dus mee werken, maar het besturingssysteem is echt anders, dat moet je leren; Het werkt niet zo intuïtief als de iphone.

 

Het is op dezelfde locatie als waar Tom werkt. Nadien gaan we gezamenlijk terug, altijd heel gezellig om met zijn vieren op stap te zijn. We reizen dan in de spits, dus volle treinen. Van Utrecht Overvecht tot en met Hilversum moesten we staan op het balkon. Mees en Loesje gingen rustig liggen, zij wel. We liepen forse vertraging op omdat er volgens de omroep 'verdachte personen' op en naast het spoor liepen. We misten dus onze aansluiting in Almere. Als we daar aankomen hoeven we alleen maar het perron over te steken, maar Mees trok mij naar rechts. Ja, daar was een trap. Ik laat hem de trap wel aanwijzen, ookal hoef ik er niet te zijn. Zo kan ik hem weer even belonen voor het zoeken van de trap. In het begin ging het trappen zoeken op perrons niet altijd goed, dus ik heb de trappen veel beloond. Resultaat: hij sleept me naar de trap, dwars door een drukke drom mensen heen en springt met zijn voorpoten op de leuning. Hij doet dat niet erg subtiel, de mensen moeten maar opzij gaan. We kunnen de beloning dus af gaan bouwen naar af en toe.

We hoefden niet naar beneden, dus moeten we omdraaien en dwars door de drukte naar de overkant van het perron. Ik geloof dat mensen het niet begrijpen, forensen zijn niet zo 'invoelend', maar dat maakt me niet uit.

 

In de trein naar Lelystad kwamen we een leuke forens tegen. Een aardige vrouw die voorkwam dat Mees een servetje uit de prullenbak gapte, het rook kennelijk erg lekker. Een grote hond heeft veel voordelen, maar dit is een nadeel: hij kan overal bij met zijn neus; En Mees heeft een heeeeeel nieuwsgierige neus. Als ik een trein of bus binnenkom moet ik hem heel kort houden, anders zit hij overal aan. Ook als hij in de trein tussen mijn voeten ligt, ligt hij regelmatig ergens aan te snuffelen of te likken. Ach ja, hij zal wel rustiger worden als hij wat ouder wordt.

 

Deze leuke mevrouw mocht hem aaien, hij had tenslotte ook zijn tuig niet om. Tom, die aan de andere kant van het gangpad zat met Loes, liet haar ook even naar ons toekomen, zodat mevrouw kon voelen hoe heerlijk zacht ze is. Maar Loes had gezien wat Mees deed en ging meteen richting afvalbak om ook te zien of zij dat servetje kon scoren. Stelletje donderstenen.

 

Het was wel een heel drukke dag voor Mees en mij. 's morgens gaven we gastlessen op een school in dronten, samen met puppywalker Alice Greive en pup Olga van zes maanden. Vier groepen met kinderen luisterden naar ons verhaal en stelden vragen. Toen ik mijn iphone pakte om te laten zien wat ik daarmee kan, gingen alle ogen glimmen, vertelde Alice. We konden na afloop niet samen naar het bos, want we moesten de trein halen. Tja, het leven van een geleidehond is hard....