geleidehondenweekend

In Nederland zijn er vier onafhankelijke scholen die geleidehonden opleiden. In totaal lopen ongeveer 800 mensen met een geleidehond. Van deze groep is ongeveer 200 mensen lid van de Nederlandse Vereniging van Geleidehondgebruikers (NVG). Een van de taken van de NVG is kennisoverdracht  op het gebied van alles wat met honden te maken heeft: voeding, gedrag enz.

Eens in het jaar organiseert de vereniging het geleidehondenweekend. Met een groep van ongeveer 30 mens-hond-combinaties zijn we in een hotel. Tijdens het weekend doen we andere dingen met de honden dan geleidewerk, om mensen te laten ervaren wat je nog meer kunt met je hond. Natuurlijk werkt de hond ook, al was het maar om je naar je hotelkamer te brengen.

Wij vonden dit een goeie ervaring voor Loes en Mees, dus schreven wij ons in.  

Dit jaar waren we te gast in het Hamshire boshotel in Overberg, een klein plaatsje aan de rand van de Utrechtse heuvelrug. 

U kunt zich wel voorstellen dat het een hele organisatie is: 30 blinde en slechtziende mensen met hun hond. Er is dan ook een aantal vrijwilligers mee om ons bij te staan. Van te voren krijgen we informatie over de workshops die we kunnen doen, over de route naar het uitlaatgebied en maken we alvast een keuze uit het menu voor het diner van zaterdagavond, dat scheelt een hoop gedoe met zo'n grote groep. 

Tegen het eind van de vrijdagmiddag druppelt iedereen binnen: kamer en uitlaatroute verkennen en daarna een drankje drinken in de bar. Het valt niet altijd mee om elkaar te herkennen en te vinden in een grotere groep als je allemaal wat aan je ogen mankeert. Mensen roepen en zoeken elkaar en de honden lopen aan de lijn mee. Velen hebben wel het tuig om. Terwijl ik op een barkruk met iemand zat te kletsen lag Mees op de grond met zijn poten in de lucht of speelde met de honden om hem heen. Dat was een hele verandering. Vorig jaar had ik 9 jaar oude Enya bij me en toen moest ik opletten dat andere honden niet te dicht in haar buurt kwamen, want haar lontje werd wat korter ten opzichte van opdringerige jonge honden. Nu had ik een hond die met iedereen wilde spelen. Ik vond het mooi om te zien hoe hij op zijn gemak was, anders ga je niet op je rug liggen met je poten in de lucht.

Daarna eten. Met zijn allen naar de eettafels, zoeken naar een plek. Wij laten dat Loes en Mees niet zelf doen. De situatie is onoverzichtelijk. De honden zien alleen maar mensenbenen, honden-, stoel- en tafelpoten. We laten ze volgen aan de lijn. Als iedereen zit is de eetzaal een wirwar van tafels met mensen en honden eromheen. We vonden het des te knapper van Loes en Mees hoe zij zich daar na het eten doorheen worstelden, ons veilig langs honden en mensen leidden naar de lift, waarbij ze de andere honden gewoon negeerden. We hoefden ze de lift en de hotelkamerdeur maar een keer te laten zien, toen wisten ze het, ideaal in zo'n vreemde omgeving.

Net als in Frankrijk sliepen ze naast ons bed. WE hadden een deken en dikke handdoeken meegenomen. Maar ze zijn niet gewend aan de geluiden om zich heen, dus vooral Mees wil dan nog weleens een blaf geven, echt heel goed slapen doen we nooit, zo'n eerste nacht.

Zaterdagmorgen deden we een workshop speuren. De meeste honden hadden helemaal geen ervaring. Er werd een spoor uitgezet met de voeten, aan het eind lag een stuk hout, gewoon een stuk bezemsteel. De begeleider liet het verschillende keren zien aan de honden. Mooi om te zien hoe gefocust ze zijn op zo'n stuk hout. De begeleider legde het neer en liep terug over het spoor. De honden moesten het spoor volgen naar het stuk hout.

owel Loes als Mees waren erg enthousiast. Zodra ik het woord 'zoek' had gezegd, wilde Mees er in volle vaart vandoor. Hij deed dat zo heftig, dat ik een zijstap moest maken en daarmee de begeleider onderuit schoffelde. Ze ging gestrekt op het gras. Wij moesten dus goed opletten dat we ons eigen tempo aanhielden. Je mag de hond zeker niet corrigeren, maar wel rustig het tempo wat temperen. Ze speurden  prachtig met hun neus over de grond, behalve het laatste stukje, toen zagen ze het hout liggen. Mees kwam het netjes brengen. Hij was zo blij, hij nam zijn beloningsbrokje wel aan maar het was duidelijk dat het hem daar niet om ging.

Daarna gingen we een mens zoeken. De hond kreeg de geur van die mens op een zakdoek. De persoon verstopte zich vlak naast het pad achter een boom. Mees volgde prachtig de geur, deze keer met zijn neus hoger van de grond, en vond hem in een keer! Het was de bedoeling dat hij van die persoon dan de beloning zou krijgen, maar ik wil niet dat iemand anders voer geeft aan Mees. Gelukkig hadden we speeltjes bij ons dus kon hij Mees belonen met zijn knuffelwortel.

Heerlijk om te zien hoe honds ze bezig zijn bij het speuren. Lekker hun neus gebruiken en gaan. Inspanning en ontspanning voor ze.

's middags een workshop EHBO. De NVG had Desudo verzocht zo'n workshop  te organiseren. Omdat we vonden dat wij daar niet voldoende kennis voor hebben, hadden we een dierenarts uitgenodigd om dat te doen. Ze deed het erg leuk. ZE had zelfs wat geuren verzameld, zoals anaalklierengeur, heeeeerlijk. Maar wel belangrijk, want je moet die geur kunnen herkennen als je hem ruikt. Zo moet je ook weten, vertelde ze, hoe de oren van je hond ruiken. Als er dan wat is en ze ruiken anders, valt je dat op.

We hebben een verband omgedaan, altijd handig om een keer te oefenen. Ik had Mees zijn voorpoot mooi verbonden, maar het er gauw weer afgehaald, want voor je het weet denkt hij dat er wat is met zijn poot.

Zaterdagavond maakten we na het diner een avondwandeling door het bos, onder leiding van een boswachter. Het was al donker, maar dat is voor onze honden geen bezwaar. Echt fijn om zo op je hond te kunnen vertrouwen dat hij ook in donker voor een omgevallen boomstam stopt. Bij de eerste zocht Mees een weg eromheen, over de tweede moesten we samen heenstappen. Mees en nog een paar andere honden gaven ook mooi zijpaden aan die zelfs de boswachter nog niet gezien had. Even inhouden en naar een kant kijken, dan is er een zijpad. Het geluid van bosuilen maakte het helemaal af, echt iet som even stil voor te zijn.

Terug in het hotel dronken we nog een biertje, maar Loes en Mees maakten duidelijk dat ze het er niet mee eens waren. Als je je avondplas hebt gedaan ga je naar bed, niet nog eens bier drinken op het terras. Toen we dan eindelijk naar boven gingen, sleurden ze ons zo ongeveer naar de lift, eindelijk!

De zondagmorgen is traditioneel voor de puzzelwandeltocht. We worden in groepjes verdeeld en krijgen een routebeschrijving mee, gesproken, grootletter of in braille. Met behulp van voor ons merkbare aanwijzingen lopen we een route met de honden in tuig. Ze moeten paden zoeken en alle obstakels die je in het bos kan tegenkomen ontwijken. Mees en Loes hadden dit op vakantie al gedaan dus voor hen was het niet nieuw, maar er zijn er altijd wel die in diepe plassen of modder terecht komen, waarom hartelijk gelachen wordt, voornamelijk door degenen met droge voeten…

Het is altijd wel wat zoeken. Het valt niet mee om ondubbelzinnige aanwijzingen te geven. Er stond bijvoorbeeld: na vijf minuten lopen. Maar Mees en ik lopen in vijf minuten een andere afstand dan iemand die rustiger loopt dan wij. Onderweg moest je hondenvragen beantwoorden waarmee je letters kon verdienen. Daarvan moesten we een woord maken. Onze groep miste twee letters omdat we twee vragen fout hadden. Op het terras van het hotel wilden we net gaan zitten om het woord te maken, maar intussen waren alle letters weggewaaid. Een vrijwilliger moest die dus allemaal weer bij elkaar gaan zoeken.

We kijken terug op een gezellig weekend. WE hebben weer bevestigd gekregen wat een fijne honden we hebben. Ze hebben het allemaal zo goed gedaan. We zijn weer apetrots op ze.