ontmoeting

Elke donderdagmorgen wandel ik samen met onze hulp en haar hond. Mees en Wodan zijn al echt dol op elkaar. Als ze aanbelt, stuur ik Mees naar zijn plaats en staat Wodan voor de deur te jodelen en te blaffen. Laat ik mees dan vrij, dan vliegt hij naar de deur en begint het ravotten meteen.

In de auto naar het bos vertelde onze hulp dat haar echtgenoot Yvonne was tegengekomen. Yvonne is degene bij wie onze vorige honden Enya en Elmar hun pensioen vieren. Ze was verbaasd dat ze speelden met Wodan en zodoende kwamen ze erachter dat niet alleen de honden elkaar al kenden, maar ook dat ze oude buren bleken te zijn.

We liepen in een natgeregend bos. Mees en Wodan plensden elkaar blij door de plassen achterna. Opeens sprak een vrouw ons aan. Op het moment dat ik door had dat het Yvonne was werd ik besprongen. Wat ik verder vertel heb ik van achteraf vertellen, want opeens was de chaos compleet. Elmar zag me het eerst, Enya begroette Wodan, maar kreeg mij toen ook in de gaten. Ik werd letterlijk bedolven onder twee opgewonden springende honden, het hield maar niet op. Ik kwam vanaf mijn schouders onder de modder te zitten. Mees hield zich afzijdig. Wodan blafte aan eén stuk door.

Yvonne zette Enya en Elmar onder appèl en ik stelde voor een eindje samen op te lopen, zodat er weer wat rust zou komen, maar zij moest de andere kant op. Ze liep dus weg, maar Enya en Elmar waren nog niet van plan met haar mee te gaan. Ze bleven maar om me heen draaien. Ze moest ze aanlijnen. Ze piepten allebei.

Wat een gebeurtenis en wat een emoties. Enya en Elmar eerst door het dolle heen van blijdschap, daarna niet mee willen. Mijn mensenhart brak, zodra wij de andere kant op liepen begonnen de tranen al te stromen. Mijn hondenhart weet natuurlijk wel dat ze het goed hebben bij Yvonne, zo goed als een hond zich maar wensen kan; En het gauw weer goed zou zijn met ze, dat zodra ik uit zicht was, ze weer vrolijk mee zouden lopen.

Mijn mensenhart was stiekem ook wel wat teleurgesteld dat Mees niet jaloers was, zich helemaal afzijdig hield. Maar mijn hondenhart weet dat Mees wijs handelde door niet nog meer chaos toe te voegen, dat hij zich niet geroepen voelde die wild springende honden opzij te zetten.

Ik heb Yvonne ’s avonds gebeld en die was helemaal verdrietig dat Enya en Elmar niet met haar mee wilden lopen. Ze vroeg zich af wat ze fout deed, met haar mensenhart. Maar haar hondenhart weet dat je zeven jaar samenleven niet kunt vergelijken met zeven maanden bij haar zijn.

We hadden het erover gehad om in augustus/september eens samen te gaan wandelen, maar daar zijn we duidelijk nog niet aan toe. Ik was de hele dag van slag, liep iedere keer weer te huilen. Dat is na een dag weer over, maar we laten iedereen toch nog maar even rustig wennen aan de nieuwe situatie.