Sommige vrienden van ons zingen in een koor. En waarom zou je in een koor zingen als je niet af en toe laat horen waarop je
zo hard hebt gerepeteerd. Zo zaten wij met Enya en Elmar al eens hoog op het balkon in het theater in Utrecht bij een
uitvoering van Orpheo ed Euridice, met zo weinig ruimte dat enya's poten over de rand van de traptrede waarop ze lag naar
beneden bungelden.
9 december waren wij in een kerk in Baarn, waar het koor van een vriendin de Messiah ten gehore bracht. Deze keer hadden de
honden genoeg ruimte. We hadden een kleedje meegenomen, een kerk is meestal niet de warmste plaats. Mees en Loes ontmoetten
daar de hond van onze vriendin, de Golden Doodle Ben, ook een geleidehond. Ben is nog jong en erg speels, daarin kunnen hij
en Mees het uitstekend met elkaar vinden. Grote blijdschap dus toen ze elkaar zagen, maar er mocht niet gespeeld worden, dit
was een serieuze zaak. Mees liet een grote blaf horen die prachtig galmde in de kerk. Nu wist iedereen dat hij er was. Braaf
ging hij op zijn kleed liggen voor een zit/lig van drie uur. We konden ze natuurlijk ook geen bot geven om op te knagen, dat
geluid zou de andere bezoekers kunnen storen.
U zult uit de tekst al wel opgemaakt hebben dat ik geen grote liefhebber ben van klassieke muziek. Deze dingen doe ik uit
vriendschap. De koorgedeelten echter vind ik wel mooi. Ze hadden een aantal professionele solisten ingehuurd. De alt vond ik
mooi, maar van de sopraan tuitten mijn oren, wat moet dat niet voor de honden zijn...
In de pauze stond er een lange rij voor het toilet. Mees stond netjes naast mij, totdat er een mevrouw hem, zonder het mij
te vragen, zomaar iets te eten gaf! Zucht! "ja maar het is een hondenkoekje", zei ze toen ik haar erop wees dat ze dat nooit
mag doen, geleidehond of niet. alsof de hond verschil maakt tussen eten dat voor honden bestemd is of niet.
Op de terugweg liepen we op navigatie naar het station. Een andere route dan op de heenweg, maar een stuk eenvoudiger. Mees
liet zich weer van zijn beste kant zien, het leek wel of hij de weg wist en plantte ons keurig bij de trap naar de tunnel van
het station. Er lag niet veel sneeuw meer, maar dat maakte hem niet uit. Ook in de sneeuw deed hij zijn werk goed, hij sloeg
geen stoepje over. Wel gaat hij af en toe wat snel en raak ik soms iets met mijn schouder of arm, dat moet dan over.
We waren net te laat voor onze trein en de volgende bleek uit te vallen. We hebben bijna een uur zitten wachten. Ik merkte
toen voor het eerst dat Mees het dan echt koud krijgt, hij zat te rillen, arme jongen. Hij heeft ook nog niet echt een heel
dikke wintervacht. Hij moet dus een jas aan en als ik nu langer op een bus of trein moet wachten, zoek ik een beschutte plek
op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten