Hoog tijd om weer eens te schrijven, Mees en ik hebben het soms zo druk!
Als we op zondag getraind hebben met de honden, gaan we daarna vaak naar het Zuigerplasbos, even uitrennen. Loesje blijkt een verschrikkelijke smeertark te zijn. Elke keer als we in het bos zijn geweest, moeten we haar onder de slang zetten, dan heeft ze weer in de, ja wat is het, volgens ons eendenpoep liggen rollen, maar dan poepen die eenden wel veel, want ze rolt zich hele plakkaten achter haar oren! Dan moeten we niet alleen de hond, maar ook het tuig wassen, want als je dat weer omdoet... ruiken Loes en het tuig een uur in de wind. Dan moeten we dus nog terug met de bus. Sommige chauffeurs zeggen dan voor de grap: die neem ik niet mee hoor! We kunnen ze eigenlijk geen ongelijk geven.
De laatste keer, vlak voordat we ze wilden intuigen, kwamen ze heel mooi naast ons lopen. We zeiden net tegen elkaar: zullen we ze dan maar in het tuig doen, toen ze opeens verdwenen waren, in geen velden of wegen meer te horen. Dat betekent maar eén ding: ze hebben eten gevonden. We horen geen bellen omdat ze stil staan om dat te verorberen. Wat echter geen hond tot nu toe ooit gedaan heeft, doet Mees: als dat wat ze gevonden hebben in een bakje zat, komt hij uiteindelijk heel braaf naar me toe en brengt mij het lege bakje. Heeft die hond gevoel voor humor of niet. Ik kan er dan aan ruiken om erachter te komen wat het was dat ze gegeten hebben. In het Zuigerplasbos dachten we dat het een slaatje geweest moet zijn... Later in het park deed hij het weer. Keurig kwam hij een leeg bakje brengen. Ze moeten dat al eerder hebben gezien, want toen we ze vrij lieten, renden ze keihard terug van waar we vandaan gekomen waren. Ze waren er in tuig braaf langs gelopen. Nu was de beer los en wisten ze niet hoe hard ze terug moesten racen.... Wie durft nu nog te zeggen dat een geleidehond het slecht heeft...
Vorige week liepen we in de tunnel van het centraal station Utrecht, op weg naar de sneltram. Er kwamen ons twee mensen met geleidehonden tegemoet. Dat hoorde ik, want de heren waren druk bezig de aandacht van hun honden vast te houden, die Mees natuurlijk al hadden gezien. Mees vond ze ook zeer interessant. Ik vermoed dat er eén hem heel uitnodigend aankeek, want hij probeerde even met die hond te spelen, maakte en beweging naar voren en ging zelfs even op zijn achterpoten staan. Toen ik het zei, werkte hij weer keurig door, het was zo grappig. Nee, het mag niet, maar als je nou zo in de verleiding wordt gebracht en je bent pas twee en je hebt veel gevoel voor humor... Dan doe je dat toch even
Geen opmerkingen:
Een reactie posten