Onder de blote hemel
Geleidehonden hebben toch wel een hard leven hoor en er is nog steeds geen vakbond die hun belangen behartigt…
Van de week waren de honden vlak voordat wij naar bed gingen nog even in de achtertuin, omdat onze buurman naar ons riep dat de poort open stond. Vervelend, we zijn het slotje kwijt. Mees begon stoer te blaffen tegen de buurman, die het lef had om in de buurt van zijn tuinpoort te komen. Hij is behoorlijk waaks en vindt zichzelf enorm stoer. Als hij tegen de buurman blaft, praat buurman altijd terug, dus het gedrag wordt ook nog beloond met aandacht. Maar ik vermoed dat buurman eigenlijk een beetje bang is voor dat lawaai.
We riepen de honden naar binnen en gingen naar bed. ’s Nachts schrokken we wakker van twee blaffen, maar we wisten niet precies wie er had geblaft. Tom ging beneden kijken, zoals het een stoere man betaamt, maar er leek niets aan de hand.
De volgende morgen riep Tom de honden om ze uit te laten, maar alleen Mees kwam. Tom zei: “ik heb een heel vervelend vermoeden”. Hij deed de tuindeur open en… ja hoor… Daar kwam Loesje, helemaal nat. ZE had de nacht buiten in de tuin doorgebracht, zo’n zielige hond.
We zullen het goed maken met haar. We hebben penslappen voor ze gekocht. Heerlijke, stinkende lappen vuile pens. Niet gesneden, nee, lekker als een echte wolf scheuren aan je vlees. Dat moet toch voldoende zijn, ik zal u laten weten of het ook echt voldoende was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten