Een gewone zondag

’s Morgens gaan wij altijd trainen bij de hondensportvereniging in Dronten. Zondagmorgen om negen uur met de bus…

We zitten in de fungroep. Dat betekent dat we allerlei leuke en gekke spelletjes doen met de honden. Afgelopen zondag bijvoorbeeld werden we verdeeld in twee teams. Ieder team had een hoepel en je moest zo snel mogelijk van de ene naar de andere kant van het veld zien te komen, waarbij jij en de hond door de hoepel moesten.

We gingen de honden ook vooruit sturen. Dit wordt gebruikt in de jacht, waarbij de hond vooruit wordt gestuurd om het wild te gaan halen. We doen dat met een bakje met iets lekkers erin. Als we dan ‘vooruit’ roepen, vliegen de kluiten je om de oren. Deze keer zaten we op een stoel, met onze rug naar het vooruitstuurbakje toe. We moesten de hond dus terugroepen met onze rug naar hem toe. Toen ik Mees riep, was hij nog te druk met kijken of er echt niks meer in of onder het bakje lag. Toen ik hem nog eens riep kwam hij wel in beweging, maar niet naar mij. In volle vaart maakte hij een feestrondje over het veld en langs alle andere, aangelijnde honden. Uitdagend rende hij voor ze langs. Meerder eigenaren werden naar voren gesleurd. Toen dat was gedaan vond Mees het wel tijd worden om zich mij te herinneren en wat ik had gezegd, hij kwam…

Toen Tom hetzelfde daarna met Loesje deed, liep zij precies hetzelfde rondje in de voetsporen van Mees.

Na de training gingen we in Lelystad nog even een rondje met ze door het bos, dat was ook nog niet gebeurd dat weekend. Heerlijk vonden ze het, vooral de modderplassen. Als Mees diepe plassen ziet, wordt hij helemaal hyperdepiep. Hij vindt het heerlijk om er in volle vaart doorheen te rennen. Nog leuker is het om Loes uit te dagen en samen in de plassen te spelen. Mees heeft echter een manier van uitdagen die Loes niet zo aanstaat. Hij rent in volle vaart op haar af en beukt op haar in. Gisteren had Loes dar helemaal genoeg van. Ze corrigeerde hem hardhandig, met een hoop gesnauw en geblaf tot gevolg. Mees is er niet heel erg van onder de indruk heb ik het idee, maar het is goed dat Loes hem grenzen stelt, dat heeft hij echt wel nodig af en toe.

Dat de honden door de plassen spetteren heeft voor ons het voordeel dat we weten dat er grote plassen zijn. Wat we dan nog niet weten is de beste manier om erlangs te komen. Dat is even zoeken. Net op het moment dat wij voorzichtig langs een plas schuifelen, glijdend in de modder, daveren die twee honden om en langs ons erdoorheen. De modder spat tot boven ons hoofd; En wij maar hopen dat ze niet tegen onze benen botsen, zodat we met zijn vieren in de plas liggen. Op dat moment zijn het gewoon antigeleidehonden.

We hadden inmiddels gemerkt dat ze niet alleen allebei van kop tot staart onder de blubber zaten, maar ook dat Loes in onwelriekende zaken had liggen rollen, waarschijnlijk eendenpoep of zoiets. Verderop kwamen we een mevrouw tegen. Zij was niet zo blij, want Loes was met haar vieze stinkende lijf tegen haar opgesprongen. We wisten dat het Loes was, want Mees liep in mijn buurt. Wij waren er ook niet blij mee, want dat gedrag is zo lastig te corrigeren, je kan het niet voor zijn.

Op de terugweg in tuig testte Mees mijn oriëntatievermogen. Tot twee keer toe ging hij de verkeerde kant op. Niet in zijn ogen, want de kant die hij koos zou ons weer naar het bos brengen, maar dat waren wij niet van plan. Tom, die achter ons liep, moest vreselijk lachen want hij ‘zag’ het gebeuren. Gelukkig had ik het ook meteen in de gaten; Het grappige was dat ik de tweede keer precies kon voorspellen wat hij zou gaan doen: nu gaat hij hier linksaf in plaats van rechtdoor en ja hoor. Mooi vind ik dan wel dat hij meteen omdraait als ik dat zeg en net zo opgewekt de goede kant op loopt.

Thuisgekomen zijn we nog een half uurtje bezig geweest om ze schoon te spuiten met de tuinslang. Ook nog een heel gedoe, want in de keuken schoot de slang van de kraan, dat werd dweilen…

Maar het was een gewone zondag hoor. Tuigen in de wasmachine, honden weer schoon, ze kunnen weer netjes mee naar de stad vanmiddag.