speurneus

Een bijzonder klantonvriendelijke actie van busmaatschappij conexxion gaf Mees de kans zijn topspeurneus te gebruiken.

 

Aan het eind van onze werkdag bij Desudo haal ik Mees op uit de kennel, waar hij de hele dag verblijft. Ik heb er vast al eens over geschreven, dat is altijd een heel ritueel.

We gaan allemaal naar buiten, de honden zitten achter het hek op het plein. Mees heeft mij al gezien en geeft een concert. Daarmee begint hij trouwens al eerder, om aan te geven dat hij naar huis wil. Hij joelt en jodelt erop los. Als iemand het hek open doet, moet ik stevig staan. Mees rent op me af en dendert tegen me op. Dan pakt hij, al blaffend, piepend en huilend het tuig in zijn bek en draaien we samen een aantal rondjes, waarbij ik hem vertel hoe blij ik ben hem weer te zien. Ik heb eens geprobeerd hem een speeltje in zijn bek te geven, maar daar heeft hij geen belangstelling voor. Het moet het tuig zijn, we moeten weg!

Dan komt het moeilijke deel: Mees moet naast me stil staan om het tuig om te doen.

Als we zover zijn, kunnen we het hek uit, naar het bos.

In het bos hebben wij inmiddels de vaste gewoonte om met de bal te spelen. Mees brengt hem al veel beter terug. Ik gooi de bal niet iedere keer zonder meer weg; Soms moet hij blijven. Ik gooi de bal weg en hij mag hem halen als ik het zeg; Of ik loop weg met de bal en gooi hem onderweg ergens neer; Of ik gooi de bal en laat hem volgen de andere kant op. Hij vindt het geweldig!

 

Deze dag had ik de bal gegooid, maar kon Mees hem niet meer vinden en… oh grote frustratie, we moesten naar de bus, er was geen tijd meer om verder te zoeken. Bij de bushalte echter kwam er geen bus en dat terwijl hij maar eens in het uur rijdt. Tom, mijn partner, stond toevallig op het station op mij te wachten en wat bleek: mijn bus kwam op tijd aan op het station. Bij navraag bleek dat de chauffeur een verkeerde afslag had genomen door een omleiding en toen onze halte had gemist. Ze vond het niet nodig terug te rijden, maar liet de passagiers gewoon een uur wachten!

Dat gaan we niet doen, vonden Mees en ik. We gaan gewoon terug naar het bos.

 

In het bos vroeg ik Mees zijn bal te zoeken. Het duurde een hele tijd en ik was allang tot de conclusie gekomen dat we deze bal kwijt waren, toen ik geplons hoorde en een hond die zich uitschudde. Oh jee, ik heb een natte hond! Maar wat bracht hij mij: zijn bal! Hij had hem uit de sloot gehaald. Wat een doorzetter is het toch, ik heb hem de hemel in geprezen.

 

We moesten nog wel een kwartier wachten bij de bushalte, niet fijn, maar het werd echt donker en ik wilde wel weg uit het bos. Ik heb een klacht ingediend bij Connexxion, maar het balletje was weer terecht.