sponsorwandeling

Op 13 oktober maakten wij een wandeling van Maarn naar de Piramide van Austerlitz en terug. Het was een sponsorwandeling voor Desudo, onder leiding van Petra Holierhoek, een van de gidsen bij Dogtravel. 30 mensen en 22 honden verzamelden zich op de parkeerplaats bij vertrek. Na een snel welkomswoord, want de honden stonden letterlijk te trappelen, gingen wij richting startpunt. Gelukkig was dat een ruime zandvlakte, want eenmaal los stoven ze om ons heen, achter elkaar aan rennend en spelend. Wat een genot om al die honden zoveel plezier te zien hebben.

Het was nat. Maar zelfs als je blind was hoefde je niet bang te zijn om in een plas terecht te komen, want de honden hadden ze al veel eerder ontdekt en plonsden er vol overgave in rond. Bijna alle honden van Desudo zijn blonde Retrivers, maar na deze wandeling leek het wel of Desudo Dalmatische honden aflevert, beter bekend misschien als de Rijst-met-krenten-hond, wit met zwarte spikkels.

Fantastisch vonden wij ook dat er twee mensen meeliepen met een hond van een conculega school, dat noem ik nog eens solidair.

Tom en ik zijn al jaren getrouwd en innig verbonden... Dat kan ver gaan. Toen we elkaar even tegenkwamen, ontdekten we dat we allebei een boom waren tegengekomen die niet opzij ging. Lachend als boeren met kiespijn wisselden we de schade uit…

Het was hier en daar een spannende wandeling: over omgevallen bomen stappen, stronken, wortels en zelfs een stukje dwars door het bos. Een deelnemer wilde dat liever met hond in tuig toen, maar wie er kwam… niet zijn hond. Overal vragen: een zwarte Labrador met een zwarte halsband. Nergens te vinden… Nee, dat klopte, want de halsband was niet zwart maar blauw, dan kan je blijven zoeken…

We hielden het niet droog. Tijdens een fikse bui kwamen we aan bij de pauze plek, het restaurant van de Piramide van Austerlitz. Maar omdat het zo regende, was iedereen naar binnen gevlucht en zat alles bomvol. Geen plaats voor 30 natte mensen en 22 modderhonden. We hebben buiten gezeten onder parasols, die nu de functie van paraplu’s vervulden, een grappig gezicht moet dat zijn geweest.

Op de terugweg was het gelukkig weer bijna droog.

Mees had zo zijn eigen gedachten over het pad dat we na de pauze moesten nemen. Ik ben al zo gewend helemaal op hem te vertrouwen, maar nu hoorde ik de geluiden van de groep steeds verder weg. “Dit is niet goed Mees”; En Mees is niet zo gek of hij laat zich dwars door het bos terugsturen naar de groep en zorgt dan ook nog dat ik nergens tegenaan loop.

Zodra ik weet hoeveel de deelnemers bij elkaar hebben gebracht, zullen we het op facebook zetten. We zijn in ieder geval enorm blij met al die warme belangstelling en bereidheid om door de modder te ploeteren voor het goede doel. Ik heb niemand horen klagen trouwens. Wel hoorde ik iemand zeggen dat je alleen al geniet als je al die honden uitgelaten ziet rondrennen.

Bedankt gids petra en alle deelnemers. We hebben meteen afgesproken dat we dit weer gaan doen.