apporteerplezier

Mees en Loesje deden een workshop apporteerplezier bij gedragscentrum Samenspel in Apeldoorn, tom en ik mochten ook meedoen.

Het ging er niet om dat ze perfect zouden apporteren, maar om het plezier van het pakken van dingen. Zouden ze die dan ook nog bij de baas brengen, dan was het helemaal mooi.

 

Eerst moesten we vaststellen welk speeltje absoluut favoriet was. Voor Loesje was dat een predummy. Een katoenen zakje met rits en klittenband, waarin je beloning kunt verstoppen. Voor Mees was het een pluchen botje (dat overigens de dag niet heeft overleefd).

 

Nu werd het speeltje verstopt en moesten de honden zoeken. De eerste verstopplek voor Mees was een soort hokje met opengewerkte zijkanten, zodat hij het kon zien liggen, maar de enige weg ernaar toe leidde door een tunnel. Die tunnel lag ook nog in een bocht, zodat Mees het eind niet kon zien. Dat was hem te gek, dat ging hij niet doen. Hij probeerde op allerlei manieren het speeltje te pakken te krijgen: hengelde ermet zijn poot naar, probeerde de tunnel opzij te slepen, sprong er bovenop (en verboog daarbij een van de ringen en een paaltje), maar het lukte hem niet. Hij blafte van frustratie, maar bleef het proberen, wat een doordouwer is hij toch. Toen de tunnel recht gelegd werd, ging hij er ook niet door, maar met een beetje hulp kreeg hij het speeltje uiteindelijk dan toch te pakken, wat was hij blij. Ik was verbaasd, want wij hebben zelf zo'n tunnel en daar gaat hij zonder meer door. Zo zie je hoe sterk de omgeving meespeelt bij het leren.

Loesje ging er probleemloos door. Zij had weer moeite met het zoeken op de puinberg, die ook gebruikt wordt om met reddingshonden te oefenen. Het is een berg stenen, waarvan er sommige wiebelen, met veel holtes en tunnels waarin je iets kunt verstoppen. Loesje ging er niet op, niet veilig, vond ze, maar voor de predummy deed ze het wel. Mees deed het voorzichtig, maar haalde wel zijn bal.

 

Er was ook een lange houten bak met allerlei troep erin: een oude beddenspiraal, een balk, een emmer, noem maar op. Loesje wilde wel zoeken, maar alleen de predummy, die hebben we dus maar voor haar gekocht. Mees ging niet door de bak met rommel lopen, maar erlangs tot waar hij had gezien dat de bal verdween. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. De bal lag in een omgevallen emmer. Hij wilde daar niet zijn kop in steken. Hij houdt er dus niet van zijn kop ergens in te steken en geen uitzicht meer te hebben. Hij was druk bezig de emmer om te gooien, zodat de bal eruit zou komen, heel slim, maar hij was er nog mee bezig toen de bal er allang was uitgevallen...

 

Bij de laatste oefening mochten alle honden iets pakken uit een grote hoop spullen: een bidon, een grote zware bal van cizaltouw, een gekke muis die rammelde, een paar rubber ballen met punten en als klap op de vuurpijl een pluchen orka van wel anderhalve meter lang.

Ik liet Mees wachten, want ik had al eerder gemerkt dat, als er veel ligt, hij niet weet wat hij moet kiezen. Hij blijft maar zoeken, raakt alles aan, maar pakt niks. Loesje koos weer de predummy, Mees de bidon. Gelukkig mocht hij nog een keer en kon hij de orka pakken, die was geweldig. Ik prijs hem, maar hij moet dan meteen loslaten, want hij begint meteen een trekspelletje en dat is niet de bedoeling. Knuffels kun je Mees niet laten houden, die sloopt hij. Ik kreeg wel een goeie tip: stop de knuffel in een sok. Dat heb ik gedaan en ze vinden het een erg leuk speeltje, lekker zacht en groot genoeg om samen mee te spelen. Benieuwd hoe lang het leeft.

 

Het was erg leuk, de honden waren lekker moe. Voor Mees was het niet nieuw, die pakt alles. Hij apporteert ook een volle pot pindakaas als hij helpt met boodschappen uitpakken. Voor Loesje hebben we ontdekt dat ze die predummy wel erg leuk vindt.