stoute Mees

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Mees en Loes zijn nu goed gewend bij ons in huis. Ze kennen de rituelen en gewoonten. Mees is beslist een ondeugende hond, Loes ook, maar op een andere manier.

Ze liggen nu heel ontspannen samen op het grote hondenbed. Ze hebben wel ieder hun eigen plaats. Het is voornamelijk Loes die dat vindt. Zij ligt bij het raam, dicht bij Tom. Mees is er later bijgekomen en ligt op de plek die over is. Meestal liggen ze ieder in hun eigen hoek. Soms heeft Mees het lef om op Loes haar plaats te gaan liggen. Loes gaat dan niet op het bed, stel je voor… Ze wacht net zo lang totdat Mees weer naar de andere kant is verhuisd. We vermoeden dat ze hem aankijkt, want we horen niks, maar Mees gaat van haar plek af, dat is zeker.

Op het bed liggen twee kussens. Ze gebruiken die allebei om kop en/of poten op te leggen. Die kussens zijn geen speelgoed, maar daar denkt Mees anders over. Heerlijk vindt hij het om een kussen te pakken, ermee rond te slingeren of samen met Loes eraan te trekken. Steeds pakken we het af en leggen het terug, maar dat voorkomt niet dat Mees het de volgende keer weer pakt. We vinden het niet zo heel erg, Hij pakt geen andere kussens, zoals die van onze bank, dus we treden niet strenger op. Laatst stapte ik naar buiten en stond op iets zachts. Ik schrok me rot. Stel je voor dat je niet ziet en op iets zacht stapt dat je daar niet verwacht. Het kan vanalles zijn: poep of andere enge dingen.Het was een hondenkussen, zeer waarschijnlijk mee naar buiten genomen door Mees.

Nog niet zo lang geleden maakte hij het wel bont. Ik zat op de bank met op de tafel een glas appelsap. Ik hoorde een geluid dat ik niet direct kon thuisbrengen, maar toen ik mijn hand in die richting bewoog, ontdekte ik dat Mees uit mijn glas appelsap stond te drinken… Tja, hij is zo groot, hij kan met gemak bij het glas. Maar Enya en Elmar jatten verschrikkelijk van salontafels en dat willen we beslist niet meer. Ik deed een boze uitroep en Mees verdween in lage, onderdanige houding naar zijn plaats. Onze hulp was er en vertelde dat Loes meteen achter hem aanging en dicht tegen hem aan kwam liggen; Om hem te troosten, denken wij dan, zo zag het er wel uit: “ach… doet ze lelijk tegen je??? Kom maar hoor, kom maar bij Loes”. Ze zijn intussen echt dol op elkaar.

’s Avonds hebben we nog steeds het munchyuritueel: Mees en Loes zitten samen in de voortuin, wij pakken een munchy en gaan iedere keer ergens anders staan, zodat ze de goede baas moeten zoeken. Het gaat inmiddels al heel goed. Soms loop ter een naar de verkeerde, maar die krijgt dan niks en zoekt snel de eigen baas op. Wij verwisselen ze ook niet meer, want mees heeft nu een tekenband om.

Mees is een geweldige hulp in huis. Hij haalt niet alleen de post, maar brengt ook gevallen voorwerpen. Als ik mijn rugtas ergens neergooi, brengt hij die ook. Mijn tuig is nog moeilijk, daar gaat hij mee lopen slingeren in plaats van het naar mij te brengen. Maar hij brengt keurig zijn riem.

Bijzonder vinden wij dat we bepaalde parallellen zien met Enya en Elmar, die eerder met ons, dan met de honden te maken lijken te hebben, al weten we niet waarom.

Enya heeft altijd veel teken omdat ze dwars door de struiken, gras en bosjes rent, net als Mees. Elmar heeft er veel minder omdat hij meer op het pad blijft, Loes ook.

Enya en Mees slapen heel stil, Elmar en Loes snurken. Enya en Mees blaffen meer dan Elmar en Loes. Enya en Mees zijn beiden meer gericht op honden, Elmar en Loes meer op mensen. Enya en Mees sjouwen beiden graag met, bij voorkeur, vuile was rond, onderbroeken en sokken zijn favoriet. Elmar en Loes doen dat niet.

Enya en Mees jatten beiden de deurpantoffel, de pantoffel die wij onder de deur schuiven zodat hij open blijft staan en wij er niet tegenaan lopen, Elmar en Loes doen dat niet.

Nu ben ik toch aan het vergelijken, maar dat geeft niet, want ik ben nog steeds heel blij met stoute Mees.