Belevenissen van een kersverse geleidehond.
We zijn naar de ledenvergadering van de NVG geweest, de
Nederlandse Vereniging van Geleidehondgebruikers. Hierin zitten mensen met
honden van alle scholen in Nederland. De vereniging houdt zich bezig met
belangenbehartiging, maar ook met het organiseren van leuke activiteiten voor
hond en baas.
Heel populair is het geleidehondenweekend. Eens per jaar
gaan we met maximaal 35 baas-hond-combinaties (het zit altijd vol) naar een
hotel om leuke dingen te doen met de honden. Vast programmaonderdeel is de
puzzelwandeltocht. Zonder ziende begeleiders gaan we met een gesproken
routebeschrijving het bos in met de honden in tuig. Ze moeten paden zoeken, een
bank, een hek. Onderweg staan er posten bij punten waar we zouden kunnen
vrdwalen, maar de hond zorgt dat we niet vallen over boomwortels, tegen
overhangende takken aanlopen of in modderplassen terecht komen. Dit gaat
natuurlijk niet altijd helemaal goed. Elk jaar is er wel iemand die tot zijn
enkels in de modder verdwijnt.
Dat was zaterdag allemaal niet aan de orde. Voor Loes en
Mees was het de eerste keer om in een grote groep honden te zijn en ook nog te
moeten opletten. We reisden samen met twee andere geleidehondgebruikers die ook
in Lelystad wonen. We liepen de stationshal in en Mees zag de andere honden al
staan, maar hij moest zijn hoofd bij zijn werk houden en voor mij het
ov-chippoortje zoeken. In de trein naar Apeldoorn kwamen we nog meer mensen met
geleidehonden tegen. Op station Apeldoorn werden het er nog meer. In een groep
van zeker 15 honden liepen we naar de bushalte. Met een heel stel voor zich
stopte Mees toch voor een trapje af!
In de bus was het dringen, maar Mees hield zijn aandacht er
goed bij. Daar moest ik natuurlijk wel aan werken. Ik heb bij de dierenwinkel
een muisje gekocht dat piept als ik erin knijp. Het is een leuke manier om zijn
aandacht te trekken. Hij mag er dan altijd even in bijten, daar houdt hij zo
van.
Tijdens de vergadering lag Loesje netjes rustig, mees was
beweeglijker. Hij wilde steeds spelen met de buren, maar hij moest even rustig
blijven liggen, een mooie oefening, tussen al die andere honden.
Tussen de middag konden ze met zijn allen los op een groot
veld, dolle pret. Mees genoot, maar kwam regelmatig ook even terug. Ik moest
nog goed luisteren, want Alle honden hebben een bel om en dan moet je het
geluid van je eigen bel ertussenuit halen. Toen we weer naar binnen gingen, was
Mees even bezig in de bosjes… maar hij kwam… Zonder dat ik iets hoefde te
zeggen vond hij de weg terug naar de vergaderruimte.
’s Middags had men iemand gevraagd een workshop te geven. We
zijn onder andere bezig geweest met het aanvoelen van je hond. We stonden in
een groepje op een rij, de hond naast ons. De hond werd even meegenomen en ergens
anders in de groep neergezet. Wij werden langs de honden geleid en moesten op
gevoel, zonder te tasten of iets te zeggen, merken waar onze hond was. De
meesten vonden hun hond op die manier, maar Mees vond mij. Toen ik tegenover
hem kwam te staan kreeg ik geen tijd om te voelen of hij het was, want hij
sprong al tegen me op.
Terug in de trein zaten we met zes Desudo-honden op het
balkon, zes blondjes met blauwe tuigjes, een prachtig gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten