Belevenissen van een kersverse geleidehond.
We zijn voor het eerst met zijn vieren naar het
Zuigerplasbos geweest, het grootste losloopgebied in Lelystad. We hadden dat
nog niet gedaan omdat het best pittig voor ze is: eerst 40 minuten werken (op de
heenweg een nieuwe route) dan los in het bos en daarna weer 40 minuten werken
naar huis.
We hebben erg genoten. De nieuwe route van huis naar het bos
ging natuurlijk niet vlekkeloos, maar dat hadden we ook niet verwacht. Over
doen wat niet goed gaat, belonen wat goed gaat. Wat een tempoverschil met Enya
en Elmar, met hen deden we er op het laatst een stuk langer over. Enya wilde op
de terugweg eigenlijk niet meer werken.
In het bos hebben ze heerlijk gerend, gesnuffeld en
gespeeld. Op een gegeven moment stonden we even stil bij het water omdat ze aan
het drinken waren. Daarna gingen ze rondjes achter elkaar aan rennen. Loes
plensde een gedeelte van de cirkel in volle vaart door het water, een mooi
geluid. Mees doet dat niet, hij ging wel het water in om te drinken.
Het is net
of je vertrouwde bos weer nieuw is, door de ogen van jonge honden die er voor
het eerst zijn en niet weten waar ze moeten beginnen omdat er zoveel te beleven
is.
We hebben ze ook wat laten werken en stukjes laten volgen.
Mees volgt los beter dan aan de lijn. Als we afslaan, roepen we ze niet. Ze moeten
op ons letten, niet andersom. We letten natuurlijk stiekem wel op wat ze doen, en
belonen als ze komen. Dat deden ze iedere keer vlot.
Ze waren versleten toen we terug kwamen, we hebben ze de
hele avond niet meer gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten