Nazorg

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Afgelopen vrijdag hadden Mees en ik nazorg, vanwege de paal bij de drukke oversteekplaats die Mees niet meer wilde zoeken, maar Frank kijkt natuurlijk naar alles wat er gebeurt. Hij was tevreden, terwijl er toch een paar dingen goed mis gingen en Mees zich van zijn beste en stoutste kant liet zien.

We zijn heen en weer gaan lopen naar het station. Op de heenweg hield Mees bij  de oversteek van de drukke weg erg links aan, dus ik moest hem recht houden. Frank legde me uit dat hij dat doet omdat hij dan aan de overkant langs een grasrand kan lopen. Hij vindt het prettig om langs een ‘gidslijn’ te kunnen lopen; Wij ook, als we met een stok lopen; Waar je mee omgaat…

We zijn naar de ingang van de stationshal gelopen, iets dat ook weleens misgegaan is. Hij vond die keurig. Ook naar de ov-chip-poortjes liep hij als een streep, maar dat hadden we geoefend.

Op de terugweg moesten we dan de beruchte paal zoeken en natuurlijk zette hij me voor paal: hij liep er zonder meer naartoe, zelfs ondanks het feit dat er mensen bij stonden met een fiets. Het gaat er dus echt om dat ik hem de ruimte geef om zijn werk te doen. Dat durf ik ook beter als Frank erbij is, want dan weet ik dat ik gewaarschuwd wordt als hij in de verwarring per ongeluk toch de weg oploopt. Vanmiddag hadden we die paal weer en hij wees hem keurig aan.

Aan de overkant op de stoep wilde hij niet verder lopen. Ik hoorde waarom, er liep iemand met een hond vlak achter ons. Naar de meeste honden kijkt Mees wel, maar werkt door, al steekt hij wel zijn staart in de lucht, zodat ik de punt tegen mijn hand voel. Deze hond kon hij niet negeren, wat ik ook zei, hij wilde niet verder. Dat had ik nog niet eerder zo erg meegemaakt. Ik ben gaan stilstaan en heb ze voorbij laten gaan, even gewacht en Mees toen weer aan het werk gezet, het ging weer. Frank vertelde dat die hond ook wel erg liep te imponeren; Met hoge staart liep hij Mees echt uit te dagen.

Verderop ging er iets helemaal mis met een oversteek, die tot dan toe zonder problemen was gegaan. We kwamen verkeerd uit omdat ik Mees in de ronding van de zijstraat had laten oversteken, terwijl hij zelf aangaf dat we een stukje terug moesten. Ik had dus niet goed naar hem geluisterd. Komisch vond ik om te merken dat ik daar eigenlijk ook nog een beetje omheen probeerde te redeneren toen Frank me dat vertelde. Wie roept er nou altijd zo hard dat je eerst naar jezelf moet kijken als er iets misgaat????

Verderop ging Mees niet naar links, terwijl ik dat had gezegd. Ik had het op tijd in de gaten en stuurde hem naar links, maar dat wordt dus weer een punt om op te letten. Gaat het ene weer beter, gaat iets anders weer minder.

Ik moet ook goed opletten dat Mees niet schuin gaat oversteken. Ik merk dat, als hij weet waar we aan de overkant naartoe gaan, hij al gaat voorsorteren, maar dat wil ik niet hebben. Het is al twee keer voorgekomen dat hij dat doet als we een hoek naar links omgaan en hij weet dat we daarna gaan oversteken. Dan gaat hij te vroeg al naar rechts en zwik ik met mijn voet van de stoep af.

Ondanks het feit dat ik wee dat Frank meeloopt om ons vooruit te helpen, ervaar ik toch wat meer spanning, wil graag laten zien hoe we al gegroeid zijn; En dan gaan er dingen mis die eerder gewoon goed gingen.

Toch was Frank dus tevreden. Hij ziet natuurlijk wat er mis gaat, maar hij vindt het belangrijker dat ik goed ingrijp en dat hij ziet dat Mees zekerder wordt en meer zelfvertrouwen krijgt. Dit is de fase dat Mees wat vertrouwder raakt met een aantal routes en dat hij nu gaat proberen of het ook wat makkelijker kan. Het is de fase dat ik me wat meer ga ontspannen omdat ik merk dat ik niet meer alles hoef voor te kauwen, dat Mees inderdaad zelfstandiger en zekerder wordt. Maar ik moet scherp blijven, juist nu. Alle dingen die misgaan zijn nu nog klein en kan ik met kleine correcties herstellen. Ik moet zorgen dat ze niet groter worden. Frank adviseerde me bijvoorbeeld om op te schrijven hoe vaak Mees op een route reageert op een andere hond, dan kan ik goed bijhouden dat het niet erger wordt. ‘Zo werken wij ook’.