Samen werken

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Mees en ik zijn hard aan het werk om de routes goed en netjes te lopen. Het is belangrijk dat ik consequent en precies blijf. Bijvoorbeeld bij het aangeven van stoepjes. Voor de hoge stoepen stopt hij altijd, maar de lage stoepen en de overgangen waar eigenlijk geen stoeprand is maar eerder een soort gootje, loopt hij nog weleens voorbij. Dat moet dus over. Het allermoeilijkste is erop te vertrouwen dat hij ook voor deze overgangen zal stoppen. Ik loop erop af, weet dat hij komt, maar ik moet mijn linkerarm en hand, waarmee ik de beugel vasthoudt, helemaal ontspannen houden, want hij moet he techt zelf doen. Ik heb soms de neiging om zelf tempo terug te nemen of hem subtiel een seintje te geven via de beugel, bijvoorbeeld wanneer ik denk: als hij doorloopt, moeten we het weer overdoen, heb ik even geen zin in, of geen tijd voor. Maar dat is geen argument. Met een jonge geleidehond moet je geen tijdsdruk hebben, gewoon op tijd van huis gaan. Overdoen hoort erbij… Immers, als ik ergens loop waar ik niet weet dat er een stoep aankomt, moet ik erop kunnen vertrouwen dat hij zonder signaal van mij stopt. Bovendien, als ik ga inhouden voor de stoep, krijg ik een hond die een paar meter voor de stoep zelf gaat inhouden en dat wil ik niet. Overigens kan dat voor andere geleidehondgebruikers weer anders zijn, dit is hoe ik het doe.

Voor stoepen op heeft hij ook geleerd te stoppen, maar ik merk dat dat al korter wordt. Hij houdt even in en loopt dan door. Ik vind dat goed, maar weet ook dat de consequentie kan zijn dat ik over een ‘stoep op’ val. In de regel weet ik dat er een ‘stoep op’ aankomt als ik oversteek, maar op vreemd terrein kan er een onverwachte ‘stoep op’ zijn. Ik moet dan niet gek opkijken als Mees doorloopt, die ruimte heb ik hem zelf gegeven. Vraag ik bij het oversteken ‘zoek sttoep’, dan stopt hij.

Hij is heel goed in het onthouden van routes. Als hij een route een keer heeft gelopen, weet hij die wel. De balans tussen Mees initiatief laten en controle houden verschuift: hij neemt steeds meer initiatief, zeker op routes die hij inmiddels vaak gelopen heeft. Daar ben ik blij mee. Ik heb het gevoel dat het een hond wordt waarop ik echt kan bouwen en dat is met mijn oriëntatievermogen een zegen. Maar ik moet altijd allert blijven. Ik vraag van Mees dat hij oplet, dan moet ik dat zelf ook doen.  

Het ontwijken van obstakels doet hij goed, want ik raak niks. Wanneer de stoep versperd is en de doorgang heel smal, gaat hij stilstaan. Ik voel met mijn stok hoe smal het is. Mees moet dan heel langzaam erlangs, of hij moet de stoep af. Hij heeft bij het nemen van die beslissing nog wat aanmoediging nodig; Maar Gisteren nam hij die al zelf. Verderop stond een auto zodanig op de stoep dat de doorgang wel heel smal was. WE konden er niet af, want daar was een perk. Dan neem ik de leiding over en laat Mees volgen aan de lijn.

Mees is een heel allerte hond. Fijn voor mij, want hij reageert goed op wat ik vraag. Het brengt ook met zich mee dat hij veel ziet van zijn omgeving. Ik voel aan de beugel wanneer hij ergens naar kijkt, omdat de voorwaartse druk dan minder wordt. Ik vind het wel jammer dat ik niet weet waarnaar hij kijkt.

Laatst stond hij opeens boem op de rem. Ik dacht dat hij wat van de grond wilde pakken en spoorde hem aan door te lopen. Toen hoorde ik een kat, die voor ons op een hekje zat te blazen. Ik denk ook dat hij Mees aankeek. Bij Enya is een kat eens bovenop haar gesprongen terwijl ze aan het werk was. Ze is altijd wat terughoudend gebleven ten opzichte van katten. Ik wilde niet dat zoiets met Mees zou gebeuren, dus ik probeerde de kat weg te jagen. Of hij weg was, weet ik niet, maar we zijn doorgelopen en er gebeurde niks. Als ik geweten had dat Mees tilstond voor een kat, had ik de toon van mijn stem daarop afgestemd, meer steun gegeven. Maar geleidehonden worden erop voorbereid dat ze met minder steun moeten werken, juist omdat we niet zien wat er gebeurt.

We zijn samen schoenen wezen kopen. Mees vond netjes de winkel en bleef liggen terwijl ik een rondje door de winkel liep op de nieuwe schoenen. Toen ik mijn keuze had gemaakt, deed ik even gek met Mees. Ik maakte een enthousiast gebaar en hij sprong met twee voorpoten bij mij op schoot; Maar hij zette er meteen zijn achterpoten bij en zat met tuig en al lekker op schoot! Zo’n grote hond, maar nog zo’n jonge lummel in zijn koppie. Hij liep van mijn schoot door naar het bankje waarop ik zat en voor ik het wist lag hij erop; Echt lachen, maar hij moest er wel af. Dat deed hij braaf en kwam me daarna de passok brengen die ik even had gebruikt om de schoen te passen. Hij heeft echt gevoel voor humor.

We breiden de routes steeds verder uit, ook samen met Tom en Loes. Tweede paasdag reizen we naar mijn ouders in Nijverdal; Overstappen op station Zwolle waar ze aan het breken en bouwen zijn. Dat wordt weer een mooie uitdaging voor ze.