topdag voor mens en dier

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Loes en Mees hebben hun eerste langere wandeltocht gemaakt. Wij waren met twee vrienden die ook een geleidehond hebben. Gewapend met kennis van de omgeving, navigatiespeeltjes, de honden, gezond verstand en onze ‘Hollandse mond’ vinden wij onze weg.

In Nunspeet ontmoetten we elkaar. We liepen met zijn vieren achter elkaar, Mees op de derde positie. Dat vond hij maar niks. Hij demarreerde tussen onze voorganger en haar hond door… Het kostte me wat moeite om hem erachter te houden.

Zodra we op een pad waren dat voor ons goed begaanbaar is lieten we de honden los. Een voor ons goed begaanbaar pad hoeft niet per se een glad geplaveid pad te zijn. Je raakt eraan gewend om oneffenheden zoals boomwortels op te vangen, tot op zekere hoogte… Het moet wel goed voelbaar zijn met je voeten en er moet een duidelijk verschil zijn tussen pad en berm.

Op een zanderige open plek pauzeerden we even. WE zaten op de grond en omdat we aan het eten waren, wilde ik Mees bij me hebben. Ik wil niet het risico lopen dat hij bij andere mensen het brood uit hun handen probeert te eten. Je hoort hem pas als hij al vlak bij je is en dan heb je niet veel tijd meer om je boterham in veiligheid te brengen als je op de grond zit. Ik weet niet hoe Mees daarin is, maar ik wilde het niet afwachten. Ik riep hem dus bij me, maar niet komen. Ik wil het ‘melden’ niet te vaak herhalen, dus ik wachtte af. Toen hij na nog een keer roepen niet kwam ging ik af op het geluid van zijn bel dat ik hoorde. Hij lag languit op zijn zij in een zelfgegraven kuil. Wat gunde ik hem dat graag. Als ik dat had kunnen zien, had ik hem niet geroepen, maar dat is niet zo en nu moest ik het wel afmaken; Want melden is melden. Hij kwam en ging toen maar een kuil graven terwijl hij vlak bij me was… Toen we wegliepen, ontdekten we dat er 20 meter bij ons vandaan een picknicktafel stond, tja, dat kan je gebeuren. Zo hebben we eens in de stromende regen gestaan, terwijl we 50 meter verderop onder een tunneltje hadden kunnen schuilen…

Weer op pad namen we de honden in tuig, omdat we wat paadjes wilde zoeken. Op een gegeven moment zei een van ons: volgens mij lopen we niet meer op een pad. Ach, wat maakt het uit, de honden leiden wel en we hebben kompas. Dat kan je nou doen met een geleidehond, dat is ook vrijheid.

Maar Mees vindt dat we op de gebaande paden moeten lopen. Hij draaide scherp naar links en bereikte snel over een paar omgevallen boomstammen een pad. Pfff, ik moest wel even heel snel meestappen, dat mag wel wat voorzichtiger jongeman. Ik had eerder met hem in het bos gewerkt en toen was hij inderdaad een stuk voorzichtiger. Maar met andere honden erbij die ook nog voor hem lopen is de druk veel groter. Hij had ook de kortste weg genomen, want de ervaren hond van mijn vriendin had haar naar het pad geleid zonder er een achtbaan van te maken.

Daar moet aan gewerkt worden, kwestie van regelmatig doen. Toch vond ik het mooi dat hij het pad had gezien en ernaartoe ging. Zo vond hij later ook een zijpad waarnaar we op zoek waren, echt heel goed. Hij ziet het en hij doet het.

Zo wisselden we steeds loslopen en werken af. Gelukkig kwamen we verderop een grote modderplas tegen, heerlijk om met vier honden in rond te plassen met dit weer. dat mes snijdt aan twee kanten, want wij horen dat en zo weten we dat er een modderplas ligt. Mees was erin gaan zitten, dat was goed te voelen aan zijn vacht…

Het laatste stuk ging over een zonovergoten weg, saai en warm. Maar Mees was nog niet moe en bleef maar trekken. Mijn linkerarm moet een paar cm langer zijn, schat ik. De volgende keer maak ik hem vast aan een heupgordel, dan vang ik de kracht met mijn lichaam op, dat is een stuk minder vermoeiend.

Aan het eind van de middag met de trein naar Ermelo en eten bij een eetcafé vlak bij het station. En wat doet u na een warme dag lekker wandelen als u op een terras neerstrijkt? Ik neem een koud biertje en nog een… De honden lagen rustig om ons heen op de grond. Echt een topdag voor mens en dier.