Belevenissen van een kersverse geleidehond.
Vorige week waren Mees en ik in een stuk bos waar ik nog
niet eerder alleen was geweest. Mees liep los, ik volgde het pad met mijn stok.
We moesten terug, want mijn bus zou gaan en die rijdt maar eén
keer in het uur, die wilden we niet missen. Ik wist niet precies welke kant ik
op moest. Ik heb een navigatieprogrammatje op mijn iphone waarmee ik heel
makkelijk overal punten kan aanmaken, ook in het bos. Ik had een punt gemaakt bij
een bruggetje, daar moest ik naartoe terug. Ik deed Mees het tuig om en liet
hem zelf bepalen welke kant we op moesten.
Ik had even stilgestaan omdat Mees speelde met een andere hond en de navigatie
werkt het best als je in beweging bent.
Mees liep zeer beslist met mij weg. Of we op een pad liepen,
weet ik niet. Ik weet wel zeker dat we een grasveld dwars overstaken. Toen we
bij een duidelijk voelbaar schelpenpad kwamen, voelde ik zijn kop van links
naar rechs gaan. Ik zei niks en Mees ging zeer zelfverzekerd naar rechts. Ik
controleerde de richting met behulp van het navigatiepunt en ja! we gingen goed.
Voor ik het wist stond ik weer op het bruggetje!
Ik vind het niet belangrijk of Mees de paden neemt of niet,
we lopen niet op straat. Het is voor mij goud waard dat hij me terugbrengt naar
mijn uitgangspunt, zonder dat ik ergens over val of tegenaan loop. Maar dit is
mijn persoonlijke opvatting. Desudo leerr de honden tenslotte niet in het bos
te werken.
Maar ook op straat heeft Mees, en ook Loes, een heel goed
oriëntatievermogen. Gisteren liepen we een lange route terug uit het bos. We
hadden die alleen nog op de heenweg gelopen, maar Mees en Loes wisten hem
allebei te vinden, inclusief oversteekpunten. Wat een kanjers!
Het gaat niet altijd goed hoor. Ik dacht dat Mees een route
zou herkennen die hij al twee keer gelopen had, maar in plaats van linksaf te
gaan, liep hij naar een Moskee. Hij vond zeker dat ik nog wat culturele vorming
nodig had…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten