samen werken

Belevenissen van een kersverse geleidehond

Mees en ik zijn nu ruim twee maanden samen aan het werk. Er zit heel goede voortgang in, we groeien, er komt steeds meer wederzijds vertrouwen.

De route naar het station kent hij nu heel goed. Binnenkort gaan we de alternatieve route erbij pakken. Er is een punt waarop we rechtsaf gaan =route naar station of stad, linksaf =de wijk de Gondel in, verschillende rondjes in tuig richting park en bos. Links vindt Mees leuker dan rechts… Komen wij langs dat punt, dan wil hij naar links. Gaan we dan naar rechts, dan gaat hij even heeeeeel langzaam lopen. Soms kan hij de stoep en de zebra opeens niet meer vinden… Zijn we daaroverheen, dan loopt hij wel weer. Zo gaat het ook met de direnwinkel: er is daar een lastige, drukke oversteek, die hij op deh heenweg heel goed doet, maar die hij op de terugweg toch zo moeilijk weer kan vinden…

We kunnen naar en van het station ook met de bus. Er zijn verschillende bushaltes met verschillende routes. We wisselen het lopen af met de verschillende busmogelijkheden. Laatst zijn we uitgestapt bij een halte die nieuw was voor Loes en Mees. We weten ongeveer de route naar huis, maar niet precies. We zijn gaan lopen en ze hadden binnen de kortste keren de juiste route naar huis gevonden. Die route sluit aan op een rondje dat we weleens lopen. Vanmorgen liepen Mees en ik dat rondje, voordat we boodschappen gingen doen. We moesten een straatje oversteken en  toen ik over zei, deed Mees dat maar bleef daarna staan. Toen ik vooraan zei, begon hij naar beneden te lopen. Daaraan herkende ik waar we waren: op het punt waar de route die ik zojuist beschreef aansluit op dit rondje. Fantastisch, wat een inzicht. Hij ziet dus die mogelijkheid, terwijl we die route naar de bushalte nog nooit andersom gelopen hebben. Hij was weliswaar naar rechts overgestoken in plaats van rechtdoor, maar ik heb hem toch beloond voor zijn inzicht, wat ben ik daar blij mee.

Het reizen gaat ook goed. Hij vindt vrij gemakkelijk een trap op het perron, ook als hij er 180 graden voor moet draaien. Alleen als het heel druk is en er veel mensen voor de trap staan, ziet hij hem weleens niet. Laatst hadden we een Duitse trein en een mega groot gat tussen perron en trein. Mees gaf hem mooi aan, ging met zijn voorpoten op de tree staan, maar gleed weg, jammer. Hij stapte toch in. Hij vond het wel spannend, moest even schudden. Ik laat hem alleen even weten dat ik begrijp dat het spannend is, maar meer aandacht wilde ik er niet aan besteden, dan wordt het alleen maar groter en spannender voor hem. Hij is dat soort dingen ook vrij makkelijk weer kwijt, houdt weinig spanning vast.

De boodschappen bij c1000 doen we een beetje anders nu. Eerst liepen Mees en ik in tuig door de winkel met een helper met een mandje. Maar Mees zit steeds met zijn neus in de mand, vooral als er salami in ligt hmmmm dat ruikt zo lekker. We nemen dus nu een karretje. Loes kent het al, maar nu moet Mees ook leren naar de karretjes te gaan. Hij doet het al goed, al loopt hij nog niet altijd tussen de goede buizen waar de karretjes staan, geeft niet, kwestie van doen en hij leert snel. Dan met het karretje naar de ingang, dat is wat gedoe. Mees in mijn linkerhand, karretje achter me aan. Als je dat met eén hand doet, gaat dat ding alle kanten op slingeren. Maargoed, het is maar een paar stappen naar de ingang. Mees vindt het nog wel vreemd, dat slingerende karretje achter mij. Dan gaan we naar de inpakbalie, ik doe Mees zijn tuig af en we lopen met Mees volgend aan de lijn en de helper door de winkel. De helper houd the tkarretje aan de voorkant vast, ik aan de achterkant. Daarna moet het karretje weer terug. Het is wat meer gedoe, maar ik kon Mees ook weer wat nieuws leren, altijd leuk. Het is voor de helper in de winkel makkelijker zo en Mees kan niet meer met zijn neus mijn boodschappen verkennen.

Nog eén grappig dingetje dan: laatst liepen we op een rustig fietspad. Puppywalker petra liep erbij en vertelde me dat Mees vogels en andere bewegende dingen zoals waaiende blaadjes nakijkt. Hij draait dan met zijn kop en dat voel ik in de beugel. Dat maakt dat ik lekkermet hem meeslinger, achter de volgeltjes en de waaiende blaadjes aan. Hij doet zijn werk,, ik merk het niet. Voor mij ontwijkt hij gewoon dingen, maar het ziet er grappig uit.