Nog meer franse avonturen

Dit verhaal schrijf ik alweer thuis achter de computer, niet met de iphone vanuit het vakantiehuis. Wat gaat het toch snel!

Loes en Mees hebben dus ook gewerkt tijdens onze wandelingen. Dat is best bijzonder, want ze worden niet opgeleid om te werken op hellende paden, bezaaid met rollende stenen, boomwortels, rotsblokken, overhangende takken, glibberende modder en diepe plassen. Ze leerden steeds beter om de beste kant van het pad te kiezen. Soms moesten ze om een grote plas te ontwijken even naar boven klimmen en weer terug, ook dat kregen ze steeds beter in de gaten. Het is heel fijn om met hondenliefhebbers te lopen: ze vertellen je wat je hond allemaal doet. Want als Loes en Mees hun werk goed doen, merken wij niks van die plas of boomwortel. Zo konden we ze steeds belonen voor hun prestaties. En als er wel iets fout ging, zoals Loes die Tom dwars door een plas liet plenzen, of Mees die een overhangende tak niet had gezien, dan hebben ze het geduld en begrip om even te wachten zodat we het over konden doen. Dat is wel belangrijk, want zo leren ze ervan. Het lastigste was eigenlijk om hun tempo te controleren. Ik moest Mees steeds vertellen dat hij langzamer moest lopen op heel ongelijke stukken, zeker wanneer het ’s nachts had geregend en alles glad was.

Tom vond ook nog een reserve-geleidehond: Dizzel, de border Collie van Marit, eigenaar van Dogtravel. Hij wilde Loes intuigen, maar Dizzel stond dichterbij. Voor de grap deed hij haar het tuig om. Het paste meteen en Dizzel liep met Tom weg alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was, tenminste zolang Marit voor haar uitliep. Ze had een prachtige druk op de beugel en liep heel gelijkmatig. Marit was terecht heel trots. Jaren geleden ontmoette ik Marit al eens tijdens een andere hondenwandelvakantie en deed ik haar grote kruising Grayhound een tuig om. Ook hij liep zo met me weg, achter Marit aan.

Als de honden los liepen waren Tom en ik aangelijnd. Het tempo ligt vrij hoog en op zulk terrein hebben we dan wel wat begeleiding nodig. Wij vonden het heel bijzonder hoe vanzelfsprekend de andere deelnemers dit deden. We haakten een hondenriem aan hun rugzak en deden hem zelf om ons middel. Zo konden we voelen wat de voorganger deed, dat ging prima. Marit is niet iemand van de gebaande paden. Soms kiest ze ervoor om dwars door het bos te gaan met een hoop gekruip en geklauter tot gevolg. Wij genoten van de uitdaging en onze begeleiders waren niet bang. Zo konden we bijvoorbeeld bij een riviertje komen waar de honden even lekker konden badderen. Langs een steile afdaling zijn we naar een grot geweest waarin we moesten kruipen om ons hoofd niet te stoten. Jammer dat een van de voorgangers griezelde dat er allemaal spinneneieren hingen, ik was onbezorgder geweest als ik dat niet had geweten… De honden liepen gewoon mee naar binnen. In de grot was veelkleurig mineraal gesteente te zien.

Een leuke uitdaging vonden wij een beekje dat je via paaltjes moest oversteken. Steeds even voelen met je stok naar het volgende paaltje en weer een stap zetten. Mees vond een oude paardrijcap op een van de paaltjes en heeft er een tijd mee lopen gooien en spelen. Jammer dat ik zelf geen foto’s bij dit blog kan plaatsen, er zijn zoveel leuke gemaakt.

Tijdens de lunch kwam het cateringteam met de landrover. Er stonden stoeltjes klaar, er waren broodjes en drinken en koekjes voor de honden. De kok kookte elke avond een driegangendiner, wat een luxe.

Voor de terugweg heeft Marit een oproep op facebook gezet om ons te helpen overstappen in Parijs. Er kwamen veel reacties, maar het heeft niet geleid tot een overstaphulp. Daarom heeft Marit de boel herschikt en zijn we met haar mee teruggereden in de landrover, tot de nok toe vol. Met vier personen en stapels bagage, waarbovenop drie honden lagen. Mees lag ongeveer ter hoogte van mijn hoofd, hij vond het eerst niet geweldig, maar ging toch braaf liggen tegen Loes aan, Dizzel ernaast. Achterop de landrover een sticker met: dogtravel.nl, daarboven waren drie hondenkoppen te zien, veel mensen in andere auto’s moesten erg lachen. We vertrokken om half elf, en waren om zes uur in Nijmegen. Om half tien waren we thuis. We hebben echt een topvakantie gehad, lekker gelopen en allemaal met strak gespierde billen en benen/poten en weer meer wederzijds vertrouwen teruggekomen.