je stok kan je redden

Belevenissen van een kersverse geleidehond.

Nou dit was een belevenis en niet alleen voor mijn kersverse geleidehond, ook voor de (minder kersverse) mens aan zijn beugel.

We kwamen terug uit Apeldoorn en stapten uit in Lelystad. Ik vroeg Mees de trap te zoeken. Hij wees er een aan met ov-chip-poortjes ervoor, maar die moesten we niet hebben. Daarna had hij moeite de trap te vinden die we wel moesten hebben, hij liep erlangs, zoals ik later merkte. Ik was alweer omgedraaid en vroeg weer de trap. Op een gegeven moment voelde ik hem omhoog komen en ik dacht dat hij de leuning van de trap aangaf. Ik stapte naar voren en… viel tussen trein en perron.

In eerste instantie had ik nog niet eens door wat er gebeurd was, waarom ik was gevallen, maar na een paar seconden nadenken begreep ik het. Ik had met mijn hand mijn val willen breken en die was op de treeplank van de trein terecht gekomen, toen begreep ik waar ik was. Hoe kon dat nou gebeuren?

De belangrijkste reden was: ik had mijn stok niet in mijn rechterhand, die wilde ik vrij hebben. Als ik die wel vast had gehad, had ik kunnen voelen dat ik niet voor een trap, maar voor een trein stond. Mees geeft de trein inderdaad aan door met zijn voorpoten op de treeplank te gaan staan. Ik dacht dat dat de leuning van de trap was. Voor de leuning springt hij veel hoger, maar ik was er zo van overtuigd dat ik voor een trap stond, dat het niet in me opkwam te controleren of dat klopte. Daarom snapte ik ook niet meteen wat er aan de hand was. De treindeuren stonden open en de motor was uit, dus aan het geluid had ik ook niet herkend waar ik was.
Als Mees de trap aangeeft, staat hij stil. Als ik dan ‘vooraan’ zeg, gaat hij als eerste en trede naar beneden, daarna ik pas. Deze keer wachtte ik niet en stapte te snel naar voren, geen idee waarom. Misschien was ik toch wat gedesoriënteerd door het zoeken en ik ben al niet begiftigd met een dijk van een oriëntatievermogen...

Mees had de trap moeten aanwijzen, maar hij kon hem niet meteen vinden. Ik heb het commando natuurlijk een paar keer herhaald, weliswaar rustig, maar toch kan een jonge hond dan druk voelen: wat wil ze nu? Het is dan niet ongewoon dat ze andere dingen gaan aanwijzen: wil je dan een bank? Nee die wilde ik niet. En mees dacht: wil je dan de trein? De instap ziet er tenslotte ook een beetje uit als een trap.

Gelukkig was er niemand in de buurt. Mensen bedoelen het goed, maar meestal brengen ze meer onrust en paniek in zo’n situatie dan nodig is. Dan ben ik meer bezig de mensen gerust te stellen, terwijl ik me wil richten op mijn hond en mezelf. Ik had nu de tijd om even bij te komen en rustig met Mees te praten: wat een schrik, dit was dus niet de trap.

Ik wilde hem niet bestraffen. Alleen al het gegeven dat ik gevallen was is zo’n schrik voor hem, dat is op zichzelf al een negatieve ervaring. Mees stapte tot nu toe vol zelfvertrouwen in en dat wil ik graag zo houden.

Ik reken het mezelf het meeste aan dat ik geen stok in mijn hand had… Ben ik even stevig teruggefloten!

Gelukkig had ik niet meer dan blikschade: een schaafwond op mijn knie en een enorme blauwe plek op mijn bovenbeen. Enigszins mank lopend hebben we de trap toch gevonden.

Toen ik Mees later zijn tuig afdeed, schudde hij zich eens flink uit. Het is toch ook wat voor zo’n jonge hond: doe je daar je stinkende best om je baas veilig rond te leiden, gaat ze erbij liggen… Gelukkig is Mees een heel stabiele hond, wat wil zeggen dat hij best kan schrikken, maar zich ook goed herstelt. Hij houdt ook geen schrik vast. Twee dagen daarna stapten we onbekommerd weer in de trein.