Workshop Samenspel

Workshop Samenspel.

Wij deden deze workshop bij Nicky Gootjes. Zij is gedragstherapeute en heeft haar eigen gedragscentrum Samenspel in Apeldoorn. Doel was om allerlei spelletjes te doen. Zo deden we ideeën op en leerden we onze honden weer wat beter kennen; Als hond wel te verstaan, want een tuig komt er niet aan te pas. Hier een paar van de spelletjes die we hebben gedaan.

Je kan je hond tussen je benen door laten lopen en daar voor jezelf nog een fitnessoefening van maken. De hond zit links naast je. Zet een been naar voren en buig je knie. Steek je hand met een brokje van buiten naar binnen onder je been door en de hond loopt van binnen naar buiten onder je been door. Doe hetzelfde met het andere been. Zo kun je samen vooruit lopen.

Je kan het nog inspannender maken door heel ver door je knie te zakken,zodat de hond  moet kruipen in plaats van lopen. Ook leuk om ze een achtje om je benen heen te laten draaien. We deden het een keer voor met een brokje in de hand, daarna beloonden we ze aan het eind van iedere oefening, nog later na drie keer en zo bouw je de beloning af tot af en toe.

Loes deed het probleemloos. Mees deed dit al, hij vindt het leuk om tussen mijn bene door te lopen. Het is niet moeilijk om dat uit te breiden. Mooi ook om te zien hoe snel ze leren. Als ik nu met gebogen been ga staan, loopt hij eronder door.

Behendig bewegen is goed voor de coördinatie en het evenwichtsgevoel van hond en mens en bevordert wederzijds vertrouwen.

We namen een hindernisbaantje met de hond aan de lijn, in een heel rustig tempo. Samen een klein trapje op, daarna via trapsgewijze boomstammen weer naar beneden klauteren. De hond ging vervolgens over een liggende ladder en tussen dranghekken door, over twee kleine sprongetjes, door hangende gordijnen heen, door de tunnel en over een wiebelplank, terwijl wij ernaast liepen. Nicky loopt mee en helpt waar nodig

Loes en Mees deden het gewoon. Best bijzonder, want deze dingen samen met je baas doen is nog niet zo gewoon voor ze. Ze zijn gewend om ons overal omheen te leiden, nu gingen we samen de obstakels opzzoeken en beklimmen. Dit kan omdat ze geen tuig om hadden, ze zijn dan gewoon hond, net als de andere deelnemers. Voor ons was het even kijken of ze al in staat zijn om dat verschil te maken.

Het volgende spel was een estafette. We moesten een stok met een bakje eraan in een vijvertje steken, daarna met de volle bak water de hond netjes laten volgen door een smal straatje van parallel gelegde buisjes. De hond mocht niet buiten de buisjes lopen. Een hoek maken van 90 graden en het bakje leeggooien in een hondenbak. De groep die de bak het volst heeft, wint.

Dit was echt dikke pret. Ik moest een stapje op om de bak te vullen. Mees wachtte niet, maar stapte mee en kwam met zijn grote lijf naar voren, waarbij hij bijna al mijn water weer uit het bakje gooide. We hadden dus nog weinig water over om in de bak te doen. Mees, Loes en ook andere honden liepen buiten de buisjes, dus dan moest het ook weer over.

Daarna deden we het langzaam en netjes en ging het een stuk beter.

Het laatste spel was een ‘verstopspel’. We zaten met zijn drieën op een bank, zodanig verkleed, dat je hele lichaam, inclusief gezicht en handen bedekt waren. Bijvoorbeeld een monnikspij met kap, een skipak met heksenhoed met lang haar en een wolvenmasker met een cape om en een laken om de benen. Het ging erom dat de honden hun eigen mens moesten zoeken. Als ze hun neus gebruiken, vinden ze die altijd, ongeacht de vermomming. Mees deed dat inderdaad. Hij liep zonder aarzelen naar mij toe en sprong met zijn voorpoten op mijn schoot. Daarna vond hij de anderen ook interessant. Hij was totaal niet onder de indruk van gekke kleding. De Riesenschnautzer van een van de andere deelnemers, nog een paar maatjes groter dan Mees, reageerde net zo. Ik reeg een kasteel van een hond op mijn schoot!

Loesje was veel voorzichtiger. Ze begon te blaffen tegen de wolf, ze was onzeker. Ze gebruikte haar neus niet en kon Tom daarom niet vinden. Tom moest haar roepen, Loesje vond zijn handen en toen was het goed. Voor sommige honden bleek het heel belangrijk om ook het gezicht van zijn mens tekunnen zien om hem of haar te herkennen.

Wat een feestdag voor hond en mens.