eens een geleidehond, altijd een geleidehond

Ik ging met Mees naar het bos. Tom moest naar zijn moeder in Amsterdam, dus we waren met zijn tweeën. We spelen dan veel met de bal, dat vindt Mees geweldig. Hij brengt de bal nu iedere keer terug en geeft hem in mijn hand. Ik moet hem goed in de gaten houden, want als het hem te lang duurt, springt hij naar mijn hand om de bal te pakken. Daarbij kan hij in mijn hand bijten, wat ik natuurlijk niet wil hebben.

Ik vond het ook goede training om samen een moeilijk paadje in tuig te doen. Mees deed dat, maar ik had geen rekening gehouden met gladheid. Het had natuurlijk veel geregend. Het pad was smal en oneffen, hier en daar wat schuin. Voor ik het wist gleed ik uit en zat ik op mijn billen in de modder. Verder niet erg, maar Mees schrok zich rot. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om de beugel los te laten, zodat ik hem niet omver zou trekken, maar hij stond zich wel te schudden. Hij wilde meteen van dat pad af, dat kon ook, maar dat was niet wat ik in gedachten had. Gewoon nog wat voorzichtiger zijn jonge, een goede oefening.

Balletje in het water gooien vindt hij tegenwoordig ook helemaal leuk, hij zwemt of hij nooit anders heeft gedaan. Ik doe dat alleen op plekken waar hij uit zichzelf ook het water in gaat, dan weet ik dat het veilig kan. Een bal van een bruggetje af gooien is dan ook leuk. Hij staat naast me en moet natuurlijk helemaal omlopen om de bal te gaan halen.

Verderop wilde ik even zitten bij een picnicktafel. Mijn navigatie vertelt me waar die ongeveer is, dan vraag ik Mees hem te zoeken. Ik doe daarvoor het tuig niet om, hij doet dat ook wel als ik hem even aan de lijn neem. Maar deze keer had hij er veel moeite mee. We waadden samen door kniehoog gras, maar geen tafel. Ik begon al te denken dat hij was weggehaald en deed hem toch maar zijn tuig om, toen hij de tafel vond en op de bank sprong, hoera! Spannend is het dan als ik bijvoorbeeld de bal voor hem verstop. Dan moet ik weglopen bij de tafel, maar kan ik hem dan nog terugvinden? En aan welke kant was het pad ook alweer? Dat vond ik allemaal zonder hulp van Mees, maar als dat niet lukt, kan ik het ook aan hem vragen.

Weer een stuk verderop nam ik hem even aan de lijn omdat het een stukje is vlak bij de parkeerplaats waar mensen hun auto neerzetten om de hond uit te laten in het bos. De meeste honden gaan meteen zitten, dus daar ligt relatief veel poep. Mees zoekt het gelukkig niet op, maar als er een lekker drolletje voor zijn neus ligt….

Mijn navigatie zei dat het pad dat ik wilde hebben over veertig meter was. Mees liep naast me aan de lijn en duwde iedere keer zijn neus in mijn hand. Ik begreep niet goed waarom, totdat ik het net op tijd door had en stil stond. Vlak voor de parkeerplaats is er een slagboom op kniehoogte. Deze raakte ik nu wel, maar ik viel niet, omdat ik Mees zijn waarschuwing nog net op tijd begreep. Hij had geen tuig om en kon me er niet omheen leiden, maar hij probeerde me op deze manier te laten weten dat ik zou vallen als ik zo zou doorlopen. Wat hou ik van deze hond.

Weer verderop deed ik een klein testje met hem. Ik liet per ongeluk expres mijn stok vallen en liep door. Een paar meter verder vroeg ik Mees mijn stok te zoeken. Een stok is ook een tak, waarmee hij graag loopt te slepen. Hij pakte hem dus niet meteen, maar toen ik nog eens vroeg en wees, had hij het door. Toen ik het de tweede keer vroeg, een paar meter verder, liep hij erheen en kwam mijn stok horizontaal in zijn bek brengen.

Omdat hij steeds naast me bleef lopen heb ik hem op een gegeven moment maar ingetuigd en zijn we samen naar huis gelopen.

Ik moet wel oppassen, want hij moet zich natuurlijk ook kunnen ontspannen, anders blijft hij dus voor me zorgen. Maar hij kan ook zo lekker gek doen, dat komt wel goed.