Kijk eens!

“Kijk eens hoe mooi die hond de leuning aanwijst…”

Soms word je er moe van. Wij kunnen vrijwel nooit rustig samen werken, er zijn heel vaak mensen die kijken hoe we een plaats zoeken in de trein, hoe we de trap zoeken of hoe Mees mij om een zootje fietsen heen leidt die daar niet horen te staan. Net als de trainers van Desudo, maar ook de puppywalkers, loop je vaak in de kijker, of je het nu leuk vindt of niet.

Gisteren kwamen Tom en ik samen aan in Lelystad en we namen de trap naar beneden. Mees sprong met zijn voorpoten op de leuning. Hij wijst zo niet alleen de leuning aan, maar blokkeert mij ook zodat ik echt niet van de trap kan vallen.

“Zag je hoe mooi die hond de trapleuning aanwijst”, hoorden we achter ons. “Jaha”, zei de ander, op een toon alsof hij dat al vaak had gezien en er alles van wist.

Ik liep de trap af en sleepte mijn stok achter me aan. “Hé blinde, haal die stok eens voor mijn voeten vandaan”, zei Tom. De twee mannen, die tegelijk met ons naar beneden liepen reageerden geschokt: “Ooooh”. “We horen bij elkaar hoor”, stelde ik hen gerust. “Ja en dit moet ik thuis weer bezuren”, voegde Tom eraan toe. “U moest eens weten wat wij thuis allemaal tegen elkaar zeggen”, lachte ik. “Gelukkig kunt u erom lachen”, zeiden ze. “stel je voor dat we er niet om konden lachen”, zei ik. We liepen allemaal de trap af en gingen ieder onsweegs.

Mensen zijn geneigd te generaliseren, dat scheelt energie.

Een paar jaar geleden wilde Tom iets kopen bij een marktkraam. “Ik verkoop jou niks meer”, zei de marktkoopman boos. “Waarom niet”, vroeg Tom. “Jij had vorige week zoveel te klagen”. “Maar dat was ik niet”, zei Tom verontwaardigd. “Nou het was ook een blinde”. En daarmee kon Tom het doen.

Wat wij doen of niet doen, hoe we omgaan met onze honden, wat we tegen elkaar zeggen, het wordt bekeken en beoordeeld. Toen Tom jaren geleden Elmar, de voorgangen van Loesje, corrigeerde omdat hij op de markt van de grond liep te snacken riep een mevrouw keihard: “So’n blinde souwe se geen hond motte gefe”.

Tom zit vaak in de trein en doet dan zijn mail op de iphone. De iphone heeft voice-over zodat wij ermee kunnen werken, maar het scherm hoeft natuurlijk niet aan te staan. Hij heeft oortjes in en veegt en tikt op het aanraakscherm. Het is al meerdere keren gebeurd dat iemand hem op de schouder tikte om te vragen: “zal ik het scherm even voor u ontgrendelen” of “u moet de telefoon wel aanzetten meneer”. Het verbaast ons telkens weer. Je gaat toch niet tien minuten op een scherm zitten werken van een telefoon die niet aanstaat?

Mensen zien er so wie so geen bezwaar in om je midden in een gesprek te onderbreken met een vraag over de hond, of ze willenweten of je vanaf je geboorte al blind bent. “Bent u vanaf uw geboorte al zo nieuwsgierig”, vraag ik me dan af.

Maar genoeg geklaagd. De ontmoeting met deze twee mannen was gewoon grappig, een vrolijke uitwisseling en daarmee gaan ze naar huis.

En in dit geval werkt het generaliseren positief: Voor deze mannen zijn vanaf nu alle blinde echtparen met blonde geleidehonden aardige mensen met gevoel voor humor, dat is toch fijn.