Tom ging met Loes naar Albert Heyn. Loes liep de ingang in, maar ze moesten nog even doorlopen om een karretje te pakken. Wij hebben Loes en Mees het commando ‘karretje’ geleerd, heel handig.
Tom draaide dus om en vroeg Loes om het karretje te zoeken. Loes nam in haar enthousiasme de bocht te krap en liet Tom met een rotklap tegen een paal aanlopen.
Er gebeurt dan natuurlijk vanalles, met jezelf en om je heen. Een mevrouw sloeg van schrik haar hand voor haar mond en riep ‘oooooh’. Tom stond even te duizelen van de klap.
Natuurlijk zijn er grenzen aan wat een mens kan hebben en dat zal per mens verschillen, maar als het even kan is er in zo’n situatie maar eén goede handelwijze volgens mij. De hond is al zo geschrokken van de klap en van jouw schrik, dat is op zichzelf een correctie. En al loopt het bloed in je kraag, je draait je om, je doet het over en als de hond je dan langs de paal leidt, is hij de braafste hond van de wereld.
Correctie, laten zien wat je wel wilt en belonen voor dat gewenste gedrag: om de paal heen graag. Zo houdt de hond het vertrouwen in zichzelf en in jou als baas en daar gaat het om. Want in de anderhalf jaar dat Tom Loes nu heeft, is dit de eerste paal die hij raakt.
Tom had een dikke bult op zijn hoofd maar zei droogjes: “ach, toen ik nog met de stok liep had ik veel meer blauwe plekken”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten